psycholog Rafał Marcin Olszak

Psychologia mediów stara się niekiedy udzielić odpowiedzi na pytanie, dlaczego media kłamią. Zwykle czynią to w celu wspierania określanych grup interesów (w tym grupy własnej), z czego w taki czy inny sposób w perspektywie czasu mogą uzyskać korzyści (prawne, finansowe, wizerunkowe). Nie bez znaczenia jest również fakt, że kłamstwo jest w wielu wypadkach bezkarne. Prawo prasowe wymaga głębokiej reformy. Dopiero kary bezwzględnego więzienia za kłamstwa mogą skłonić dziennikarzy do zaniechania takich praktyk. Powinny też być krańcowo wysokie kary finansowe (na poziomie nie niższym niż 30% rocznego dochodu) dla mediów, które dopuszczają się takich działań, zaś radiu i telewizji musi grozić utrata koncesji za kłamanie. Aktualnie konsekwencje kłamania mediów bywają w wielu wypadkach żadne lub nikłe, więc okłamywanie społeczeństwa odbywa się w najlepsze. Wysokie kary miałyby działanie prewencyjne, każdy dziennikarz zastanowiłby się poważnie przed publikacją kłamstwa, gdyby musiał liczyć się z bardzo dolegliwymi następstwami takiego postępowania. Media miały chronić przed nierzetelnymi politykami, a kto ochroni nas przed mediami? Obecne rozwiązania prawne, mające bronić społeczeństwo przed kłamstwem w mediach, ocenić należy jako dalece niewystarczające. Gdyby były odpowiednio skuteczne, nie słyszelibyśmy o kłamstwach mediów tak często. Powstają wręcz programy telewizyjne i pomniejsze inicjatywy skupiające się na przykładach kłamstw, manipulacji, nierzetelnych publikacji medialnych. Dobitnie pokazuje to, jaka jest kondycja prawdy w mediach, którym obecnie nigdy nie można ufać. Czy media stoją jeszcze po stronie prawdy, czy już tylko po stronie grup interesów? Mówi się o zapaści polskiego dziennikarstwa. O tym, że zamiast prezentować rzetelne treści, coraz częściej odbiorców naraża się na kontakt z materiałami pozostawiającymi wiele do życzenie – utworzonymi naprędce, niskim kosztem lub na potrzeby wspierania jakiejś ideologicznej linii programowej albo partii politycznej. Wskazuje się też powszechność fragmentacji przekazu jak również szalenie wybiórczy dobór tematów, omijanie wątków niewygodnych, nieprzystających do tego, co dla danej korporacji medialnej mogłoby być korzystne. Polacy chcą prawdy od mediów, ale często nie mają jak tego skutecznie egzekwować. Prawo prasowe musi zostać zmienione, reforma jest absolutnie niezbędna i pilna, więc powinna być sprawą priorytetową. Każdy dzień zwłoki naraża społeczeństwo na kłamstwa medialne, co stanowi realne zagrożenie dla demokracji. Człowiek źle poinformowany może podejmować niesłuszne decyzje między innymi podczas wyborów. Reforma prawa prasowego jest szczególnie ważna również z powodu rozprzestrzeniających się ideologii pogardy i nienawiści ze względu na płeć i nasilania się działań tub propagandowych, które je szerzą przy jednoczesnym zakłamywaniu rzeczywistości, stosowaniu kultury anulowania i skandalizacji w celu zwalczania każdego, kto ośmiela się protestować. Siła kłamstwa bywa przemożna i fatalna w skutkach. To trzeba zobaczyć: Przeczytaj też: skandalizacja jako narzędzie zwalczania oponentów ideologii inżynieria społeczna w mediach Natalia Janoszek w ogniu krytyki Krzysztofa Stanowskiego walka o równouprawnienie a marketing feminizm kontra reszta świata SKOCZ DO: Księgarnia >>>> | Apteka >>>> | Uroda >>>> | Sport >>>> | Dziecięce >>>> | Moda >>>>

„Miłość. Wydanie drugie.” Taki napis mógłby znajdować się na okładce publikacji o następnej szansie, jaką niektóre pary sobie dają, gdy po rozstaniu postanawiają zejść się. Wprawdzie mówi się, że historia lubi się powtarzać, ale nie jest to przesądzone. Lekcje rzetelnie odrobione dają nadzieję na to, że pojednanie zapoczątkuje lepszy kierunek rozwoju znajomości. Bolesny, a nawet wyjątkowo dolegliwy czas rozłąki bywa niezbędny do głębokiej refleksji i konstruktywnej zadumy. Nie zawsze udaje się zdroworozsądkowo analizować stan rzecz na bieżąco, kiedy w człowieku buzują silne emocje powodowane przewlekłą burzą. Oczywiście, koncepcja schodzenia się wzbudzać może kontrowersje, zwłaszcza gdy w relacji była przemoc i toksyna, ale nie każde pojednanie jest skazane na niepowodzenie. Zdarza się, że coś musi zostać odłączone i tym samym przestać działać, by dało się to potem naprawić. Z separacji, a nawet rozłąki wyniknąć może dodatkowa motywacja do starań, ponieważ jej źródłem jest tęsknota, a niekiedy także uzmysłowienie sobie własnych błędów, gdy spogląda się na sprawę z dużego dystansu. Patrząc na sytuację z lotu ptaka, można zauważyć wyjścia, które wcześniej umykały percepcji. Nie znaczy to wszystko, że odnowa jest sprawą łatwą jak wzięcie szybkiego prysznica. Odstąpienie od siebie na pewien czas nie ma mocy magicznego uzdrawiania urazów czy rozwiązywania nierozstrzygniętych kwestii. Zwykle jednak stają się one bardziej widoczne i uchwytne wtedy, kiedy już mijają zawroty głowy powodowane walką o to, w którą stronę kręcić ma się karuzela zdarzeń. Jednymi i drugimi łatwiej wtedy zaopiekować się właściwie. Bywa, że pary chcą tego samego, ale w inny sposób, więc każde ciągnie w swoją stronę. Twardy reset może postawić system na nowo i przyczynić się do tego, że zaczną też podzielać perspektywę w kontekście rozwiązań. Wtedy może powstać „Miłość. Wydanie drugie. Rozdział pierwszy: karuzela okiełznana.” SKOCZ DO: Księgarnia >>>> | Apteka >>>> | Uroda >>>> | Sport >>>> | Dziecięce >>>> | Moda >>>>

Ktoś kiedyś stwierdził, że jest w życiu coś niezręcznego, bo to rodzaj daru, o który nie prosiło się, a jednak go dostało, co stwarza nie tylko możliwości, ale też nakłada na człowieka niemałą odpowiedzialność. Faktycznie, własną egzystencją można przyczyniać się do poprawy jakości życia innych lub wprost przeciwnie, kondycję cudzego losu pogarszać. Nasuwa się pytanie, gdzie zdrowa troska o siebie kończy się i zaczyna nadużycie innej osoby? Przeanalizujmy to na przykładzie wyznaczania granic w kontekście relacji. Intencją związku jest wzajemne zaspokajanie potrzeb i w miarę możliwości wspólne wzrastanie. Raźniej jest nam też, gdy mierzymy się z przeciwnościami, mając po swojej stronie kogoś zaufanego, komu możemy wyjawić ciężar, jaki niesiemy przeżywając jakiś emocjonalny ból. Zdarza się jednak, że jego źródłem nie są okoliczności zewnętrzne, lecz ukochana osoba. To jej właśnie potrzebujemy niekiedy wyznaczyć granicę, aby ustał nasz dyskomfort. Może do tego dojść choćby wtedy, kiedy mamy uzasadnione wrażenie, że przeinwestowujemy albowiem w związku brakuje harmonijnego uzupełniania się i aprobowanej przez obie strony równowagi. Rzecz w tym, że bywa to kwestią dyskusyjną, bo nie da się po prostu położyć zaangażowania na wadze, by sprawdzić, czy rozkłada się proporcjonalnie. Czy po pracy mąż powinien partycypować w obowiązkach domowych, skoro rodzina utrzymuje się z jego pensji, czy raczej zajmowanie się domem winno leżeć po stronie tego, kto budżetu nie zasila? Niejedna para mierzy się z tym dylematem. I z wieloma innymi. Niektóre docierają się i wypracowują konsensus, a inne spierają się bez końca. Gdzie powinna przebiegać granica? Czy można to stwierdzić arbitralnie, bo istnieje uniwersalny klucz? Nie, ale każda para może wypracować własną normę, którą będzie stosować w określonym kontekście. Ważne, by sytuacje sporne nie były traktowane jak pretekst do okazania partnerowi dezaprobaty, do zawstydzania go czy wpędzania w poczucie winy bądź manipulowania nim. Sytuacja sporna jest okazją do wyznaczania granic, a to jest dojrzałą formą troski o posiadanie dobrej jakościowo relacji. Bywa, że odmienności stanowisk są głębokie, różnice charakterów nie do pogodzenia. Jeśli w toku komunikacji zostaje to obnażone, taka sytuacja także bywa przydatna. Zdarza się, że drogi rozchodzą się i pewnych granic nie da się ustalić satysfakcjonująco, gdyż ludzie nie są ze sobą kompatybilni. W rezultacie każde idzie w swoją stronę i może trafić na kogoś, z kim zdoła ułożyć sobie życie. Może jednak okazać się też, że początkowa niezgoda zaowocuje dotarciem się, powstaniem granicy, i w tym sensie zbliży ludzi do siebie, bo będą podzielać ideę, określone wartości. Niezgoda może, ale nie musi poróżnić – bywa rozgrzewką przed porozumieniem, które będzie spajać związek. Wyznaczanie granic można nazwać pielęgnowaniem relacji. Jeśli odbywa się przy dobrych chęciach obu stron, w bezpiecznej, empatycznej atmosferze. Nie musimy postrzegać konfliktu i wyznaczania granic jak przejmującej perspektywy, ponieważ bywa to zaproszeniem do troski o ważne wartości, poczucie bezpieczeństwa i właściwe zaopiekowanie wszystkich zaangażowanych. Są ludzie mający opory przed komunikowaniem sprzeciwu, obawiający się wyznaczać granice, przeświadczeni, że powinni poświęcać się bez reszty, byle ocalić relację. Te osoby wpadają niekiedy w pułapkę bezkonfliktowości i idą na zbyt daleko idące ustępstwa, a czasami zaczynają skrajnie przeinwestowywać lub wręcz padają ofiarą poważnych nadużyć. Warto zrewidować swoje podejście do granic – nie tylko je respektować, ale wręcz polubić, a ich wyznaczanie z zapałem brać za świadectwo dobrej woli, przejaw dojrzałego nastawienia. Chcącemu nie dzieje się krzywda – świadoma zgoda na określone granice wyraża, że osoba aprobuje sytuację, ustalone warunki, i bierze odpowiedzialność za swoje położenie. Można wtedy skupiać się bardziej na możliwościach, jakie stwarza związek, zamiast marnować siłę i czas na trawienie goryczy z powodu okoliczności niepoukładanych. Ma się też poczucie bezpieczeństwa z dwóch względów. Po pierwsze, wynika ono z poczucia, że znane są nasze granice. Po drugie, wiemy czego nie robić, by komuś nie przysparzać zbędnego stresu i cierpienia, więc stąpamy pewnie, a nie jak po cienkim lodzie. Możliwości i odpowiedzialność dopełniają się zamiast stać w opozycji. Warto obejrzeć: SKOCZ DO: Księgarnia >>>> | Apteka >>>> | Uroda >>>> | Sport >>>> | Dziecięce >>>> | Moda >>>>

Dziś skupimy się na temacie, który jest nie tylko często bagatelizowany, ale również dotyka wielu osób na całym świecie - dysmorfofobia, znana także jako cielesne zaburzenie dysmorficzne. Dysmorfofobia to stan psychiczny, który charakteryzuje się obsesyjnym myśleniem o wyglądzie własnego ciała. Osoby cierpiące na to zaburzenie doświadczają stałego i przeważnie nieuzasadnionego przekonania, że ich ciało jest zdeformowane, brzydkie lub odrażające. Co więcej, często nie potrafią widzieć siebie w sposób realistyczny, co prowadzi do ogromnego cierpienia emocjonalnego. Jednym z najtrudniejszych aspektów dysmorfofobii jest to, że ludzie dotknięci tym zaburzeniem zazwyczaj ukrywają swoje lęki i obawy. Boją się, że inni ich nie zrozumieją, a wręcz ich wyśmieją, dlatego trudno jest im się otworzyć na pomoc. Niestety, to sprawia, że wielu z nich pozostaje w samotności z własnymi myślami i emocjami. Dysmorfofobia nie jest jedynie zwykłym niezadowoleniem z wyglądu, ale rzeczywistym problemem zdrowia psychicznego. W skrajnych przypadkach może prowadzić do izolacji społecznej, depresji i myśli samobójczych. Dlatego tak ważne jest, aby zdawać sobie sprawę, że to nie tylko "kapryśne narzekanie", ale poważna kwestia, która wymaga wsparcia i zrozumienia. Jeśli macie wrażenie, że ktoś z Waszych bliskich może cierpieć na dysmorfofobię, postarajcie się być dla nich empatycznymi i wspierającymi. Upewnijcie ich, że nie są sami, i zachęćcie do skonsultowania się z profesjonalnym specjalistą. Psychoterapia, zwłaszcza oparta na terapii poznawczo-behawioralnej, może okazać się skutecznym narzędziem w radzeniu sobie z tym zaburzeniem. Warto również podkreślić, że media społecznościowe i standardy piękna, które często są nierealistyczne, mogą pogłębiać problemy z dysmorfofobią. Wszyscy jesteśmy różni, a to, co czyni nas pięknymi, to nasza indywidualność. Dysmorfofobia to temat ważny i niełatwy, ale wiedza i zrozumienie są kluczem do walki z tym zaburzeniem. Pamiętajmy, że każdy z nas jest wartościowy niezależnie od tego, jak wyglądamy. Rozmawiajmy na ten temat, szukajmy pomocy dla siebie i innych oraz starajmy się zmienić społeczne postrzeganie wyglądu. Dzięki temu możemy wspólnie stworzyć bardziej wspierającą i akceptującą rzeczywistość dla wszystkich. Dysmorfofobia - leczenie Leczenie dysmorfofobii zwykle jest kompleksowe i zazwyczaj wymaga współpracy z doświadczonym specjalistą, takim jak psychoterapeuta, psychiatra, psycholog kliniczny. Oto kilka głównych podejść terapeutycznych, które są wykorzystywane w leczeniu dysmorfofobii. Terapia poznawczo-behawioralna jest jedną z najczęściej stosowanych terapii w leczeniu. Pomaga zmieniać myśli, uczucia i zachowania związane z obsesjami na temat wyglądu. Terapeuci mogą pomóc pacjentom w identyfikacji irracjonalnych przekonań na temat swojego ciała, a także nauczyć, jak zmieniać myślenie na bardziej realistyczne i pozytywne. Ekspozycja polega na kontrolowanym narażaniu pacjenta na obiekty, sytuacje lub myśli, które wywołują lęki i niepokój związane z wyglądem. Celem jest zmniejszenie reakcji lękowych i obsesyjnych myśli w odpowiedzi na te bodźce. W niektórych przypadkach psychiatrzy mogą przepisać leki przeciwdepresyjne, takie jak selektywne inhibitory zwrotnego wychwytu serotoniny (SSRI), które mogą pomóc w zarządzaniu objawami, takimi jak lęki i depresja. Udział w grupie terapeutycznej może być pomocny, ponieważ osoby mogą dzielić się swoimi doświadczeniami i wsparciem, co może zmniejszyć poczucie izolacji. Leczenie często rozpoczyna się od zrozumienia tego zaburzenia i jego wpływu na życie. Edukacja na temat tej dolegliwości może pomóc zrozumieć, że człowiek nie jest osamotniony w swoich doświadczeniach i że istnieją skuteczne metody radzenia sobie. Ważne jest, aby pamiętać, że każdy jest inny, a pomoc psychologiczna powinna być dostosowana do indywidualnych potrzeb i sytuacji pacjenta. Leczenie może być długotrwałe, ale odpowiednie wsparcie i terapia mogą pomóc znacznie poprawić jakość życia i zmniejszyć cierpienie związane z tym zaburzeniem. Czego najczęściej dotyczy dysmorfofobia Chociaż osoby z dysmorfofobią mogą martwić się o dowolną część swojego ciała, istnieją pewne obszary, które są częściej dotknięte tym zaburzeniem. Są to często obszary uważane za istotne dla atrakcyjności fizycznej, takie jak: Twarz: Skupianie się na detalach twarzy, takich jak nos, oczy, usta, czoło, broda czy skóra. Osoby mogą przekonane być, że mają poważne defekty w tych obszarach, które są niewidoczne dla innych. Włosy: Zmartwienia związane z objętością, gęstością, kolorem lub stanem włosów mogą być powszechne u osób z dysmorfofobią. Skóra: Może to obejmować obszary skóry odbierane jako nieprawidłowe, takie jak trądzik, blizny, przebarwienia czy zmarszczki. Sylwetka: Dysmorfofobia prowadzić do obsesyjnego skupiania się na konkretnej części ciała, takiej jak brzuch, biodra, pośladki, nogi, rozmiar czy kształt biustu. Genitalia: Osoby z dysmorfofobią mogą również przejawiać zaniepokojenie dotyczące wyglądu swoich genitaliów. W badaniach przeprowadzonych pod kierownictwem dr Katharine Philips z udziałem ponad 500 chorych ustalono, na jakich częściach ciała koncentruje się ich uwaga. Są to: skóra (73%), włosy (56%), nos (37%), waga (22%), brzuch (22%), piersi/brodawki (21%), oczy (20%), uda (20%), zęby (20%), nogi (ogólnie) (18%), budowa ciała/struktura kości (16%), twarz (14%), rozmiar/kształt twarzy (12%), wargi (12%), pośladki (12%), podbródek (11%), brwi (11%), biodra (11%), uszy (9%). Dysmorfofobia a operacje plastyczne, zabiegi medycyny estetycznej Generalnie operacja plastyczna nie jest lekarstwem na dysmorfofobię, ponieważ jest to problem psychologiczny, a nie czysto anatomiczny. W niektórych przypadkach, gdy określona wada lub obsesyjnie analizowany obszar ciała rzeczywiście wygląda tak, że inni ludzie także zwracają na to uwagę, albo jest źródłem ogromnego cierpienia bo utrudnia funkcjonowanie codzienne, operacja plastyczna może w pewnej mierze pomóc poprawić pewne aspekty wyglądu i tym samym zmniejszyć stres; nie oznacza to jednak, że sam zabieg wyeliminuje dysmorfofobię - obsesyjne myśli mogą zacząć koncentrować się na innych partiach ciała. Podkreślmy, obsesyjne myśli nie znikają, lecz zmienia się to, co jest ich wątkiem przewodnim. Operacja plastyczna może także czasami nawet pogorszyć sprawę - osoba może zacząć koncentrować się na bliznach, nienaturalności wyglądu lub znaleźć inny nieadekwatny powód zadręczania się, związany z urodą zoperowanego obszaru ciała. Bywa też, że efekty operacji postrzegane są jako dalece niewystarczające i człowiek dalej dręczy się, że źle wygląda - dodatkowo uprzykrzają mu życie myśli typu "nawet operacja plastyczna mi nie pomogła". Niestety, bardzo trudno odwieść osobę od pomysłu zastosowania medycyny estetycznej i nawet wysokie ryzyko z tym związane, ludzi nie zniechęca. Ideę skorzystania z zabiegów lub operacji należy skonsultować ze swoim lekarzem psychiatrą bądź psychologiem jak również z więcej niż jednym lekarzem czy specjalistą medycyny estetycznej, a przed tymi specjalistami pod żadnym pozorem nie należy ukrywać podejrzenia lub diagnozy dysmorfofobii. Zaznaczmy ponownie i dobitnie, operacja plastyczna nie leczy z dysmorfofobii. Nierzadko zapoczątkowuje natomiast historię wielu zabiegów, które jeden po drugim nie przynoszą ulgi, więc zmieniają się w niekończącą się opowieść o modyfikowaniu wyglądu. Bywa, że skutki są tragicznie. SKOCZ DO: Księgarnia >>>> | Apteka >>>> | Uroda >>>> | Sport >>>> | Dziecięce >>>> | Moda >>>>

Współczesny świat nie jest życzliwy dla męskości. W mniej lub bardziej zakamuflowany sposób hejtuje się mężczyzn, obarcza się ich winą za całe zło, jakie kiedykolwiek przytrafiło się ludzkości. Umniejsza się lub wręcz pomija męskie zasługi, to wszystko, co panowie zrobili i robią na rzecz społeczeństwa. Mężczyzna traktowany jest jak człowiek gorszej kategorii, którego sprowadza się do roli kogoś niewolniczo pracującego na rzecz utrzymania na wskroś chorego systemu. System ten polega na tym, że nie docenia się wkładu, a przecenia tych, którzy bezwysiłkowo czerpią z jego działania korzyści. W systemie tym kultywuje się roszczeniowość, bezproduktywność i lenistwo, a karze się za wysiłki. To, co określa się obalaniem patriarchatu, jest wywracaniem świata wartości do góry nogami. Mężczyzna jest ostatnim człowiekiem, który w tym systemie zasługuje na szacunek, uznanie potrzeb, respektowanie praw czy przyznanie jakichkolwiek, choćby marginalny przywilejów w zamian za angażowane wysiłki i ponoszoną odpowiedzialność. Krótko mówiąc w wyniku działania ideologicznej propagandy krzewionej przy pomocy środków masowego przekazu, mężczyźni zostali zepchnięci na margines uwagi, troski, jakiegokolwiek zaopiekowania. Nic dziwnego, że popełniają samobójstwa osiem razy częściej niż kobiety, żyją niemal dekadę krócej i znacznie częściej cierpią na choroby cywilizacyjne takie jak chroniczna samotność czy różnorakie nałogi. Warunki nie do zniesienia obfitują stanami nie do wytrzymania. Na domiar złego wymagania stawiane mężczyznom nie maleją, ale rosną. Dokręca im się śrubę do granic możliwości. Mają być wszechstronnie utalentowani, bezgranicznie poświęcający się, bez reszty oddani sprawom innych za cenę swojego komfortu, zdrowia, a nawet życia w obliczu zagrożenia. Stanowią mięso armatnie nie tylko w stanie wojny, ale także w codziennej walce o przetrwanie, którą prowadzimy jako ogół i jednostki. W obliczu tej tyleż fatalnej, co pogarszającej się sytuacji, nasuwa się pytanie, jak sobie radzić. A jest to pytanie, które powinno być priorytetowe dla każdego mężczyzny z osobna i dla całej męskiej populacji, która stoi w cieniu nadużycia, zagrożenia i rozpaczy. Społeczeństwo oczekuje, że mężczyzna położy się w kałuży brudnej roboty, aby mogło po nim przejść nie plamiąc sobie nogawek - potem natomiast nie okazuje mu wdzięczności, nie docenia go, nie da mu ciepłego posiłku, lecz śmieje się z niego i z pogardą pluje mu w twarz absurdalnie obarczając go winą za to, że spadł deszcz i kałuża powstała. Społeczeństwo spodziewa się, że mężczyzna jeszcze za to wszystko przeprosi, podziękuję, a na koniec poprosi o więcej. Każdy mężczyzna przed podjęciem wysiłków i zaangażowaniem w przedsięwzięcie na rzecz innych, powinien najpierw ustalić, co otrzyma w zamian. Nie usłyszawszy przekonujących argumentów, lepiej by zaniechał działania. W wielu wypadkach nie dostanie nic – nawet docenienia dobrym słowem czy gestem, bo trud uznaje się za jego psi obowiązek. Dopóki jest powszechne przyzwolenie na pozbawione umiaru eksploatowanie, proceder nadużywania mężczyzn nie ustanie. Należy nauczyć się stawiać warunki, mieć oczekiwania i szanować swój czas, swoje wysiłki. Inaczej skończy się w maszynce do mielenia mięsa, która dla mężczyzn nie ma żadnej litości. Życie mężczyzny stało się światu obojętne w stopniu dalece wykraczającym poza najśmielsze oczekiwania fantastów o najbardziej wybujałej wyobraźni, a sytuacja ta w sposób ciągły ulega pogorszeniu. Nie dla każdego jest to jasne, ponieważ proceder ten rozgrywa się przy równoległym zakłamywaniu rzeczywistości i konsekwentnym wdrażaniu pogłębiających się podwójnych standardów. Działania te są możliwe, ponieważ stosowane metody mają charakter makiaweliczny – manipulancko, to jest okrężną drogą, wpaja się mężczyznom przekonania, które wywierają na nich presję bez presji zewnętrznej, odśrodkowo. To rodzaj niewidzialnego zagrożenia. Programuje się mężczyzn tak, by żyli lekceważąc własne wartości i potrzeby. By własnym kosztem robili dobrze innym – zapominając o sobie w możliwie największym stopniu. Istotnym aspektem tak zwanego kryzysu męskości jest nieustanne nadwątlanie szacunku do mężczyzn. W praktyce to ciągłe kwestionowanie męskich preferencji i potrzeb, dewaluowanie oraz uciszanie mężczyzn, jak również dyskryminacja pod pozorem walki o prawa innych, rzekomo uciśnionych grup. Przybrało to postać festiwalu kłamstw i marginalizacji lub wypaczania faktów, by pasowały do narracji wymierzonej w rzekomy patriarchat. W efekcie mamy do czynienia ze zjawiskiem odwróconej bańki spekulacyjnej - zmienia się percepcję męskości tak, aby była oglądana jak przez coś w rodzaju kuriozalnego szkła pomniejszającego. Nienawiść ta przybrała już taką postać, że postuluje się ograniczanie praw wyborczych mężczyznom, czy nawet zredukowanie ich populacji o 90%. Rynek matrymonialny i towarzyski, z perspektywy mężczyzny, to farsa - teatrzyk, na którym przydzielono mu rolę robaka mającego przepraszać, że żyje, i z szerokim uśmiechem na twarzy oddawać cały swój majątek we władanie kogoś, kto bez żadnych konsekwencji może go okłamywać, zdradzać, pomawiać i ranić. Rynek zawodowy to przestrzeń, w której coraz mniej liczą się kompetencje, a coraz bardziej tak zwana różnorodność bez względu na konsekwencje. Utopia przypominająca konstelację urojeń staje się rzeczywistością społeczną za cenę godności i życia mężczyzn. Mężczyźni potrzebują odnowienia tradycji uczestnictwa w grupach. Jest zbyt wiele samotnych wilków, a za mało sfor. Nie da się skutecznie sprzeciwić ideologicznej machinie i propagandowej nagonce, gdy działa się w pojedynkę. Nie ma się też jak bronić, kiedy trafia się na celownik i zmasowane ataki fanatyków ideologicznych i ogłupionych mas. Panowie muszą trzymać się razem, stać za sobą murem, wspólnie odkłamywać rzeczywistość, odpierać cenzurę męskości i kulturę anulowania mężczyzn, oraz rozbrajać system nienawiści, który jest wymierzony w ich godność. Od zarania dziejów to mężczyzna stał na straży porządku społecznego. Niestety, współcześnie mężczyźni opuścili gardę, przestali trzymać ramę, więc giną jeden po drugim lub zasilają zagrodę baranów, które wykorzystuje się póki żyją. Niech każdy sam sobie odpowie, ile jeszcze zamierza znosić upokorzeń, by zasłużyć na uznanie go prawdziwym mężczyzną wedle współczesnej definicji barana? Ile jeszcze wytrzyma zanim przejrzy na oczy i dostrzeże, że bieżące funkcjonowanie jest dla niego i jego braci realnym zagrożeniem? Co współczesny mężczyzna ma z tego życia? Obawiam się, że odpowiedź na ostatnie pytanie jest wyjątkowo przygnębiająca, a w każdym razie jest taką dla zdecydowanie zbyt wielu mężczyzn. Dawniej mężczyźni tworzyli zwarte plemiona zdolne do samoobrony. Dzisiaj męska społeczność bywa straszliwie rozproszona. Wyjątek stanowią osoby zgromadzone wokół różnych przestrzeni w Internecie. Nie jest to mało i wiele mogą takie ugrupowania zdziałać, ale nic nie zastąpi realnych spotkań, interakcji w świecie rzeczywistym, gdyż mężczyźni budują przyjaźnie głównie poprzez wspólne działania prowadzone ramię w ramię. Warto starać się o to, by do tego typu okazji w realnym świecie dochodziło, bo wzmacnia to więzi, integruje i z reguły stanowi źródło znacznie trwalszych znajomości, niż te wyłącznie wirtualne. Bez solidarnych oddziaływań, trudno będzie naruszyć struktury destrukcyjnego systemu i zmienić toksyczne dla mężczyzn środowisko kształtowane przez propagatorów nienawistnej ideologii. Mamy do czynienia z katastrofalną asymetrią w kontekście tego, ile mężczyźni robią na rzecz społeczeństwa, a ile od tego społeczeństwa otrzymują w zamian. Jest sprawą oczywistą, że tak dalej być nie może. Mężczyźni desperacko potrzebują zwrócenia się ku własnym sprawom. Niestety, obecnie trwają w mylnym przeświadczeniu, że muszą robić jeszcze więcej dla innych, by w końcu zasłużyć na szacunek. Takie myślenie to dosłownie śmiertelna pułapka. Dół na dnie którego czekają: dalsze nadużycia, depresja, nałogi. Trzeba sobie uczciwie powiedzieć, że mężczyzna zdradził samego siebie, o sobie zapomniał w imię ideałów, które nie rezonują z tym, co dla niego tak naprawdę dobre, choć na takie wygląda, taką nosi maskę. Ta maskarada, ten osobliwy bal maskowy, na którym w przebraniu pożytku grasuje bezwzględny wyzysk, trwa w najlepsze, bo mężczyźni dali się zwieść pozorom. Kolejną odtrutką jest lepsze radzenie sobie z własnym libido. Wielu mężczyzn pompuje swoje zasoby w chory system. W taki czy inny sposób zasila chorobę – na potęgę obdarzając uwagą i angażując środki w obcowanie z kobiecą golizną. Konsumując treści, na których gardzące nimi i traktujące ich jak żywe bankomaty osoby zarabiają niebotyczne kwoty. Jak kobiety mają mężczyzn szanować, jeśli za widok skrawka ciała mężczyzna gotów jest zaprzedać duszę diabłu? Dlaczego miałyby kobiety mężczyzn szanować, jeśli sami siebie nie szanują? Mężczyzna stał się źródłem wirtualnych i prawdziwych monet, generatorem monetyzowanych wyświetleń, więc pogarda do niego wzrasta, jest bowiem tylko narzędziem. To samo dotyczy chorego systemu prawnego, który zmusza mężczyzn do utrzymywania ludzi, którzy są mu obcy a nawet są wobec niego wrodzy, ale tym akurat powinni zająć się politycy. Niestety, nie zajmowali się tym nawet premierzy, choć niektórzy sami padli potem ofiarą patologicznych mechanizmów niszczenia mężczyzn, które obecnie są aktywne, co dotyczy zwłaszcza ojców. Podsumowując, od systemu, który jest chory, mężczyzna w pierwszej kolejności powinien odstąpić, oddalić się na bezpieczną odległość. Powinien przestać go konserwować i zasilać swoją uwagą i ciężko wypracowanymi zasobami. Musi zerwać łącza, przez które z jego krwiobiegu jak wampir ten system wysysa energię życiową. Potem przegrupować się i ten system zmienić. Nie będzie to jednak możliwe, jeśli trwać będzie na to wszystko przyzwolenie i mężczyźni nie zakopią dawnych urazów, wzajemnych pretensji i nie zjednoczą się w imię realizacji tego wspólnego celu. Jeśli ktoś nie chce angażować się w to dzieło, niech przynajmniej tego nie utrudnia. Żyje radośnie jako wolna jednostka wylogowana z chorego matrixa i tym samym niech go nie wzmacnia. Jeśli jesteś mężczyzną po 40-tce i zapuściłeś w naszym kręgu kulturowym korzenie, pracuj na grono sprawdzonych przyjaciół i niech to będzie dla ciebie priorytetem; rozważaj znalezienie partnerki życiowej z innych regionów świata. Jeśli jesteś mężczyzną przed 30-tką, pilnie ucz się języków obcych, staraj o to, by móc pracować zdalnie lub bądź specjalistą i uciekaj z tego kręgu kulturowego jak najprędzej, gdyż życie w miejscu, gdzie statystyczny mężczyzna traktowany jest jak człowiek najgorszej kategorii, stanowi realne zagrożenie dla twojego dobrostanu, zdrowia. Jako swoją destynację docelową, rozpatruj ciepłe kraje, z dużo liczbą słonecznych dni, miejsca z dala od obszarów opanowanych przez nienawiść i pogardę do płci męskiej. Wbrew temu, co głosi propaganda, męskość nie jest toksyczna lecz normalna i zdrowa. Poczucie własnej wartości mężczyzn jest nadwątlane systemowo, lecz proceder ten jest skuteczny tylko o tyle, o ile mężczyzna daje na to przyzwolenie i naraża się na to bo nie ma oparcia w innych ludziach podobnych sobie. Mężczyzna też człowiek. Ma prawo do godności, własnych potrzeb i szacunku. My, mężczyźni, mamy prawo brać pod uwagę własne dobro zamiast nieustannie zadowalać innych w zamian za mglistą szansę zaznania szczypty czułości. Mężczyzna obchodzący się ze sobą niedbale i wymieniający godność za dotyk jest skazany na doświadczenie upodlenia. Szanujmy się. Odkłamujmy rzeczywistość. Stójmy za sobą murem. Nie zasilajmy chorego systemu lecz go zmieniajmy. Bez tego, wszystkich nas czeka kryzys męskości czyli, nazywając rzeczy po imieniu, los niegodziwy. SKOCZ DO: Księgarnia >>>> | Apteka >>>> | Uroda >>>> | Sport >>>> | Dziecięce >>>> | Moda >>>>

Uczuciowe zawirowania podobne są do zmian pogodowych. Nie bez powodu mawia się przecież, że ktoś ma pogodę ducha lub jest jej pozbawiony. Bywa, że mamy okazję powiedzieć „adios amor”, czas na „adelante” czyli trzeba iść dalej. Może wydawać się wtedy, że nasze słońce zachodzi na zawsze i coś w nas gaśnie bezpowrotnie. Traci się rozsądną perspektywę, zapominając, że kiedy czerwona tarcza niknie za horyzontem, daje nam możliwości. Można mieć nadzieję, nie tylko na widok gwiazd i obecność księżyca, ale nadejście nowego dnia, kolejnego poranka, który będzie nie mniej zachwycający. Niewykluczone, że będzie zapierał dech w piersiach bardziej, niż poprzedni. Warto więc pamiętać i radykalnie akceptować, że w życiu po odpływach nadciągają przypływy. I być człowiekiem wielkiej wiary, mając nadzieję, że surfowanie po wysokich falach jeszcze nas czeka. Wersja wideo materiału: Niestety, nasz umysł bywa nieskory do przyjęcia takiej perspektywy. Niekiedy snuje narracje wyzute z optymizmu. Gorliwie nas przekonuje, że przeżywamy osobisty koniec świata. Tymczasem jest to fałszywy alarm. Emocjonalne sztormy nie muszą zatopić dobra, które nas czeka, jeśli tylko wciąż będziemy się go spodziewać zamiast odprawiać nad swoim losem żałobne rytuały. Wbrew pozorom świat nie kończy się tam, gdzie zaczyna się zmiana. Łatwiej to pojąć, kiedy uznamy jej prawo do zaprowadzania nowych porządków, ilekroć tego wymaga sytuacja życiowa. Osiągnięcie tej dozy psychicznej elastyczności możliwe jest wtedy, gdy zdobywamy się na otwartość na nowe doświadczenia zamiast protestować, jak dziecko tupać nogą i rwać włosy z głowy. Mimo romantycznych wyobrażeń i niewątpliwej potęgi miłości, pozostaje ona wartością umykającą naszym oczekiwaniom. Bywa, że serce staje w obliczu niepogody, więc wiatr rozwiewa to, co chcielibyśmy mieć na zawsze. Niech to nie będzie powodem do popadania w apatię czy rezygnację – choć na trwałość uczucia nie ma gwarancji, otwarte i gotowe do działania serce niech pozostaje na posterunku. Jeślibyśmy obawiali się wiatru lub nieracjonalnie ufali, że nadejść o nie może, skazywalibyśmy się na życie uwięzieni w schronie lub pękali pod naporem nawet najmniejszego podmuchu. Kiedy trwa tornado zawodu miłosnego, w oku cyklonu czeka spokój i jest to zarazem najlepsze miejsce dla serca. Gdyby było zbyt płochliwe, opuściłoby bezpieczną pozycję i z przerażenia wdało w niebezpieczne zawirowania. Czasami głęboko przejęty, katastrofalnie roztrzęsiony umysł desperacko szuka ukojenia. Pośpiech zaprowadza go tam, gdzie czekają kolejne osobliwe zjawiska pogodowe. Pustynna fatamorgana czyli złudne rozwiązania takie jak alkohol. Burze z piorunami czyli zawierane w szaleńczym tempie nowe znajomości tyleż nagłe, co nieroztropne i zgubne. Powodzie w oceanach łez, które zamiast oddawać nasz żal, wsączają go głębiej, kiedy w płaczu nie ma umiaru i od płaczu nie ma odskoczni. Trzęsienia ziemi, kiedy w człowieka wstępuje żądza destrukcji, przemożna chęć zemsty, odwetu lub zniszczenia wszystkiego, co kojarzy mu się ze źródłem cierpienia. Nie tędy droga i nie do tego nas powołano, byśmy realizowali te scenariusze spod znaku goryczy. Zamiast szukać metod i okazji do wyrażania zgorzknienia, lepiej przeczekać tornado ze spokojem, jaki panuje w oku cyklonu. Zawód miłosny wyda się mniej dotkliwy, kiedy spojrzymy na życie z lotu ptaka. Widząc koleje losu z tak odległej perspektywy, mamy szansę zrewidować niegdyś przejawiane postawy, zmienić kryteria doboru partnera lub ustalić nowe priorytety. Patrząc na swoje życie z wysokości możemy dostrzec mapę, a dzięki temu łatwiej będzie nawigować tak, by unikać obszarów obfitujących w niepogodę. Ten rodzaj odrabiania lekcji bywa nieoceniony, bo czyni nas mniej podatnymi na znane już i nowe zagrożenia - do poprzednich podobne. Natomiast kiedy lekcje są nieodrobione, historia lubi się powtarzać i łatwo wpaść z deszczu pod rynnę. Akceptacja zmiany jako nieodłącznej części życia orientuje nas w opozycji do tego rodzaju nieszczęść, więc tego się trzymajmy. SKOCZ DO: Księgarnia >>>> | Apteka >>>> | Uroda >>>> | Sport >>>> | Dziecięce >>>> | Moda >>>>

Toksyczny związek często jest jak sekta: następują tam procesy bliźniaczo podobne do prania mózgu. Ofiara urabiana jest na wiele, często bardzo niewinnych, subtelnych sposobów, a kiedy to już nastąpi, także metodami mniej wysublimowanymi a nawet ordynarnie. Mówiąc kolokwialnie, dzień po dniu, często miesiącami lub latami robi się z człowieka wariata. Nie w sposób całościowy, lecz kontekstowo: w kontekście funkcjonowania w bliskiej relacji. Mówiłem o tym podcaście „fazy toksycznego związku” i pisałem w książce „toksyczny związek ocal siebie”. Dzisiaj porozmawiamy o tym, jakie motywy i wzorce postępowania charakteryzują toksycznym mężczyzn i toksyczne kobiety. Zastrzegam jednak, że w jednostkowych przypadkach może zdarzyć się, że to kobieta zazna tego, czego zwykle zaznają mężczyźni od pań, i odwrotnie facet zazna tego, czego zwykle panie zaznają od mężczyzn. To tyle tytułem wstępu, przejdźmy do konkretów. Materiał w formie podcastu: Jak widać na załączonym obrazku, najbardziej charakterystyczne dla interakcji z toksycznym mężczyzną jest to, że próbuje on kobietę zamknąć w mentalnej klatce lub trzymać na mentalnej smyczy. Kraty w tym więzieniu to jego oczekiwania. Chce regulować w jak największym stopniu jak najwięcej obszarów jej szeroko pojmowanego funkcjonowania. Chce rządzić tym, jak wygląda, jak zachowuje się, jaka jest, co jej wolno, z czego nie. Toksyczny mężczyzna przede wszystkim chce rządzić, zdominować swoją partnerkę i podporządkować swoim wizjom. Chce móc ingerować w jej życie tak mocno, jak to tylko możliwe. Chce ją zarówno pod względem wizualnym jak i mentalnym ukształtować tak, aby spełniała jego częstokroć wydumane oczekiwania. Nie traktuje jej podmiotowo, lecz przedmiotowo – chce aby była narzędziem zaspokajania jego pragnienia dominacji i spełniała swoje funkcje doskonale dopasowując się do jego potrzeb, zachcianek, widzimisię. Mimo przeczących temu deklaracji, sprowadza ją do roli użytkowej, traktuje jak sprzęt AGD, jak narzędzie zamiast traktować jak wolną istotę ludzką o własnych wartościach, predyspozycjach, unikatowych cechach. Ma nie być indywidualnością lecz odzwierciedleniem jego męskich zachcianek. Ma być materializacją tego, co siedzi w głowie narcystycznego mężczyzny, w szufladzie pod tytułem „wymarzona wizytówka i partnerka”. Podsumowując, esencją relacji z toksycznym facetem jest prowadzone w sposób ciągły tresowanie, kształtowanie i podporządkowywanie jego woli, by kobieta stała się żywą wersją tego, czego on chce. Jak widać na kolejnym załączonym obrazku, najbardziej typowe dla interakcji z toksyczną kobietą jest snucie przez nią takiej narracji miłosnej, która sprawia, że mężczyzna zostaje sprowadzony do roli sługusa, kogoś, kto dźwiga los kobiety na swoich barkach. Często zresztą nie tylko jej los, ale także jej rodziny, a w skrajnych wypadkach byłych partnerów czy tak zwanych przyjaciół. Ta strategia urabiania i prania mózgu mężczyźnie żeruje na męskim romantyzmie, na opacznie pojmowanej rycerskości. W imię miłości mężczyzna ma poświęcać się, dawać się eksploatować aż do wyczerpania zapasów, kiedy stanie się pod każdym względem ruiną lub zginie, a zatem zostanie zastąpiony. Facet dostaje w najlepszym razie, podkreślam, w najlepszym razie głodowe racje troski, czułości, seksu, więc przeinwestowuje w stopniu katastrofalnym. Jest żywym bankomatem, prawie niewolnikiem, parobkiem, szoferem. Uprzedmiotowienie ma zatem tutaj zasadniczo inny charakter, ale także nieuchronnie następuje. Osoba jest traktowana jak studnia, z której czerpie się korzyści, jak przedmiot do używania i to w takim stopniu, aż zatrze się silnik. Warto obejrzeć: SKOCZ DO: Księgarnia >>>> | Apteka >>>> | Uroda >>>> | Sport >>>> | Dziecięce >>>> | Moda >>>>

Świat współczesnych związków jest na tyle skomplikowany, że można się w tym pogubić. Trudno zliczyć wszystkie statusy związkowe: to skomplikowane, przyjaciele z bonusami, situationship czyli na czas dopóki kontekst temu sprzyja i tak dalej. Dzisiaj pomówmy o delusionship. Materiał w formie podcastu: Człowiek ma bujną wyobraźnię. Czasem coś sobie dopowiada. Nierzadko snuje fantazje. Bywa, że karmi się lub wręcz żyje złudzeniami. Czyni go to podatnym na zjawisko współcześnie określane terminem delusionship. To coś, jak związkowa fatamorgana, czy też rodzaj wierzenia, że głębia i relacja jest tam, gdzie nie ma jej wcale lub wprawdzie istnieje znajomość, ale płytka bądź z kończącym się terminem ważności. Osoba może też żyć wspomnieniami, łudząc się, że miłość trwa choć u drugiego człowieka już rozeszła się po kościach, minęła. Delusionship może występować także w relacji z osobą narcystyczną lub z toksykiem. Ta druga strona nie obdarza kogoś uczuciem, ale stwarza takie pozory, więc ofiara żyje nadzieją, wyobrażeniami o wielkiem miłości. Niekiedy te złudzenia to marzenie o tym, że ktoś się zmieni, wreszcie obdarzy kogoś uczuciem, przejrzy na oczy i doceni starania, wysiłki, postawę, więc pokocha całym sercem. Tymczasem dla kogoś relacja może mieć wyłącznie charakter przejściowy, może być czymś na przeczekanie aż nie znajdzie się ktoś lepszy. Bywa, że ludzie zawierają znajomości z braku laku, na wakacje żeby mieć z kim wyjechać, pobyć, pouprawiać trochę seksu i dobrze się bawić lub zapewnić sobie finansowe wsparcie. Ktoś taki z góry wie, że nic więcej z tego nie będzie, ale nie wyprowadza drugiej osoby z błędu albo nawet w ten błąd ją wpędza, bo ją to bawi lub stanowi źródło korzyści. Wtedy iluzja związku pogłębia się, zakochanie u kogoś wzmaga się i tak oto trwa związek niczym fatamorgana, jak złudzenie optyczne, coś jak iluzja. Delusionship może też mieć bardziej fantastyczny charakter i przypominać wręcz słodkie marzenie. Bywa, że ludzie dostrzegają słane do nich sygnały tam, gdzie wcale ich nie było lub miały zaledwie rozrywkowy charakter, były elementem niewinnych figli w postaci pozbawionego znaczenia flirtu. Jeśli ktoś chłonie takie sygnały, pomija resztę, dokonuje więc bardzo selektywnej percepcji, może źle połączyć kropki. Zadrzuć się w kimś bez wzajemności i jednocześnie wierzyć, że ta wzajemność istnieje lub jest tylko kwestią czasu. Miło jest poczarować się, że jakaś piękna i wspaniała osoba chce nas i ignorować fakt, że nie wykazuje nami zainteresowania. Oczywiście ta przyjemność trwa do czasu aż nastąpi bolesna konfrontacja z rzeczywistością. Zanim to jednak nastąpi, człowiek fantazjuje sobie rozkosznie, że ktoś atrakcyjny ma go na oku, że z nim flirtuje. Delusionship może mieć dość mroczny charakter. Potrafi przekształcić się w stalking. Jeśli bowiem ktoś sobie uroi, że jest przez kogoś kochany czy pożądany, ale osoba ta nie potrafi do siebie tej prawdy dopuścić, może naprzykrzać się komuś. Chodzić za kimś. Wypisywać do tej osoby. Z czasem w stalkerze może narosnąć ogromne poczucie zawodu, rozczarowania i krzywdy z powodu uznania, że druga osoba nie doceniła miłości, pokrewieństwa dusz, karmicznej więzi. Człowiek z zaburzeniami osobowości może nawet przyjąć, że jest ofiarą tej sytuacji wyciągając takie wnioski na podstawie tego, co wywnioskował z własnych urojonych wizji. Najpowszechniejszym przykładem delusionship jest jednak sytuacja, kiedy brakuje symetrii w uczuciowym zaangażowaniu. Dla jednej strony znajomość jest tylko romansem, przelotną miłostką lub hedonistyczną przyjemnostką, a dla drugiej okazją do otwarcia się i poważnego zaangażowania. Trudno przyjąć do wiadomości, że nie jest się kochanym w porównywalnym stopniu, zwłaszcza wtedy, gdy ma się klapki na oczach i samemu kocha się kogoś bez pamięci. Wtedy związek iluzoryczny trwa w najlepsze i często kończy się rozczarowaniem, stanowi relację wysokiego ryzyka, że wystąpi uraz, przeinwestowywanie lub przekształci się w toksynę. Pamiętajmy zatem, by twardo stąpać po ziemi, oceniać realistycznie uczuciowe zaangażowanie drugiego człowieka oceniając jego czyny, gesty a nie deklaracje, słowa. Nie bądźmy delulu - kimś, kto żyje złudzeniami związkowymi. Warto posłuchać: SKOCZ DO: Księgarnia >>>> | Apteka >>>> | Uroda >>>> | Sport >>>> | Dziecięce >>>> | Moda >>>>

Toksyczny związek, toksyczna relacja - fazy toksycznego związku omawia psycholog Rafał Olszak OcalSiebie. Psychologia bez cenzury. Podcast: SKOCZ DO: Księgarnia >>>> | Apteka >>>> | Uroda >>>> | Sport >>>> | Dziecięce >>>> | Moda >>>>

Kiedy ostatnio ze stuprocentową lekkością oddychałeś pełną piersią? Kiedy bez odwlekania a z chęcią przystępowałeś do realizacji zaplanowanych zadań? Kiedy czułeś wewnętrzną harmonię bez jakiegokolwiek niepokoju, który próbowałby ci to zakłócić? Kiedy, nie licząc specjalnych okazji, doświadczałeś nastroju, który na skali do dziesięciu oceniłbyś na dziesiątkę? Ludzie boją się zadawać sobie takie pytania, bo mogę być niekomfortowe, ale monitorowanie swojego stanu pozwala ustalić, czy wszystko jest w porządku. To ważne jak sprawdzenie ilości paliwa przed wyruszeniem w podróż. Zwłaszcza, gdy zmierzamy do konkretnych celów, a nie tylko dryfujemy przez życie, błądząc w chaosie, zagubieni, marnujący czas. Więcej w podcaście: SKOCZ DO: Księgarnia >>>> | Apteka >>>> | Uroda >>>> | Sport >>>> | Dziecięce >>>> | Moda >>>>

Człowiek znajduje w człowieku to, czego wprawdzie nie jest pozbawiony, ale doświadczać sam z siebie nie może. A najnieszczęśliwsza samotność to ta, która wynika z braku wyboru, więc inną być nie zdoła. Czasami można usłyszeć siebie dopiero wtedy, kiedy mówimy do kogoś. Mając taką możliwość, a z niej nie korzystając, nie cierpimy jak wówczas, gdy jesteśmy jej pozbawieni. Więcej w podcaście: SKOCZ DO: Księgarnia >>>> | Apteka >>>> | Uroda >>>> | Sport >>>> | Dziecięce >>>> | Moda >>>>

Czasami ludzie pytają psychologa, czy ktoś jest toksyczny. Cień podejrzeń pada na partnera życiowego, rodzica, współpracownika lub rodzeństwo. Nie ma nic złego w zasięgnięciu opinii kogoś postronnego, ale jeszcze ważniejsze jest pytanie, które człowiek może zadać sobie. Zapytajmy siebie, jak czujemy się w czyimś towarzystwie. Czy to jest odczucie komfortowe? Czy nasz poziom energii, zapał do działania wzrasta, a to co robimy jest dla nas pożyteczne? Czy jesteśmy traktowani fair? A może raczej czujemy się gorsi, mniej ważni, wykorzystywani, a nasza witalność maleje jakbyśmy przebywali z emocjonalnym wampirem? Ciąg dalszy w podcaście: SKOCZ DO: Księgarnia >>>> | Apteka >>>> | Uroda >>>> | Sport >>>> | Dziecięce >>>> | Moda >>>>