Forum psychologiczne i obyczajowe

Witam, Mam 39 lat i jestem rozwodnikiem od około pół roku. Zanim doszło do rozwodu, zdradzałem żonę wielokrotnie. Pomimo tego, że miałem wszystko, próbowałem szukać w alkoholu i poza domem rodzinnym sam nie wiem czego.. Choć wiem, że to najgorsze z rzeczy, których doświadczała moja żona, to myślę, że problem tkwi w czymś innym. Jestem nałogowym kłamcą i do rozwodu doszło, ponieważ całą moją rodzinę i wspólnych znajomych owinąłem manipulacją wokół palca, żeby osiągnąć swoje. Kłamstwo za kłamstwem, nie byłem i nie jestem w stanie już odnaleźć się w tym, kogo i z czym okłamałem. Dochodzę tutaj do drugiego dna całej sprawy, czyli do mojego motywu działania. Szczerze, nie mam pojęcia dlaczego tak zrobiłem i czego tak naprawdę oczekuję. Stwierdzenie, że nie wiem kim jestem, czy czego chcę, choćby nie wiem, jak ogólne, to znakomicie opisuje mnie w tym momencie życia. Myślę, że to jest ostatni moment na to, żeby się za siebie zabrać. Nie piję już od ponad roku, myślę, że to pomocna informacja, a dla mnie wyznacznik, że chociaż jedna rzecz jest we mnie w porządku. Napisałem list do członków rodziny, z przeprosinami i wszystkim, co zrobiłem, że ich okłamałem i stworzyłem nieprawdziwy obraz żony, siebie w tym wszystkim. Od stycznia tego roku nie mieszkam z żoną, a od 3 miesięcy jesteśmy rozwiedzeni. Można powiedzieć, że do dziś nie rozpakowałem walizek. Z żoną kontakt był dotychczas utrudniony i nie ma co się jej dziwić, bo zniszczyłem jej życie.. Ostatnio rozmawiamy spokojniej, choć wiem, że jestem na przegranej pozycji. Pomimo tego wszystkiego wiem, że zawsze moim dążeniem było nasze wspólne szczęście. Zaproponowałem żonie, że do niej wrócę.. Wiem, jak irracjonalnie to brzmi, ale czuję, że to jest właśnie dobry czas, żeby zrozumieć, czego tak naprawdę zawsze chciałem, przyznać się do błędów, niektóre może nawet naprawić. Potrzebuję pomocy. To, że jest ze mną coś nie tak, wiem, tylko co to jest i jak z tym się uporać? Nie chcę więcej żyć w obłudzie. Nie wiem, czy są jakieś uniwersalne rady, co do kontaktu z moją żoną i dziećmi (4 i 6 prawie). Czy to w ogóle dobry pomysł jest? Z jej słów wnioskuję, że jeśli będzie pewna, że podejmuję leczenie, czy terapię, to przyjmie mnie, ale pod warunkiem stuprocentowej pewności.. Szczerze nie wiem, o co jeszcze zapytać. Pomóżcie proszę. Gdzie pytać? Czego szukać? Co jest wyznacznikiem dobrej drogi i leczenia? Jakie powinny być efekty? Na pewno od przyszłego tygodnia będę pod okiem mojej psychiatry dla zweryfikowania stabilności emocjonalnej i problemu kłamstwa.

Wygląda na to, ze z jednej strony jesteś swiadomy że te myśli są irracjonalna, a zdrugiej wciąż bardzo mocno na Ciebie wpływają. Spróbuj może codziennie przed snem 10-15minut medytacji podczas której obserwuj wszystkie te myśli oraz akceptuj to jakie reakcje beda w Tobie wywoływac

Mówisz, ze jestes swiadoma kiedy wybchniesz. W jkich sytuacjach sie to dzieje najczesciej?

Słyszałeś o metodzie Getting Things Done? Myślę, że na początek pozwoliła by Ci ogarnąć chaos jaki w okół CIebie panuje, szczegolnie mam na mysli to, ze nic nie robisz a caly czas wydajesz sie byc zajety. Mialem to samo. Raczej nie bede tutaj dokladnie tlumaczył metody, wiec jesli jestes zainteresowany do priv (o ile sie tutaj da?)

Jestem mamą pięcioletniej córeczki. Myślę, że wskutek braku pewności siebie i stanowczości sprawiłam, że i ja i moje dziecko mamy kłopoty. Początkowo gdy córka jeszcze nie mówiła lub mówiła mało były kłopoty z ubieraniem jej. Zawsze tym czynnościom towarzyszyl płacz i krzyk. Myślałam że dziecko ma jakąś nadwrażliwość. Ale jedyne co zdiagnozował neurolog to wzmożone napięcie mięśniowe, które po ćwiczeniach ustąpiło. Natomiast moja postawa współczująca sprawiła że zmieniałam ubrania gdy dziecko płakało żeby tylko szybko wybrać się rano z domu do żłobka. Gdy córka podrosła zaczęły się krzyki że ona chce w letniej sukience wyjść zimą. Że coś jest niewygodne że jest brzydkie za ciasne za luźne. Oczywiście komentarze nie są uzasadnione - ponieważ jednego dnia bluzka w serduszka jest ulubiona a za dwa dni jest niewygodna. Każde wyjscie z domu kosztuje mnie dużo stresu. Próbowałam różnych sposobów. Przygotowywałam ubrania dzień wcześniej kilka zestawów do wyboru. Córka akceptowała jeden z zestawów po cz rano znowu był płacz i krzyk przez pół godziny i próba zakładania czegoś zupełnie innego najczęściej niedostosowanego do warunków pogodowych.  Tłumaczenia rozmowy w spokojnych momentach nic nie dają córka najpierw przytakuje przeprasza obiecuje poprawę po czym znowu jest rano katastrofa. Mam wrażenie że nagrody kary rozmowy krzyki nie działają. Jestem bez sił. I czuję że popełniłam błąd nie wiem w jaki sposób to naprawić. 

Dzień dobry, na wystąpienie i przebieg choroby afektywnej dwubiegunowej, tak jak w przypadku wielu innych chorób, wpływ mają czynniki biologiczne (genetyczne), społeczne i psychologiczne. Uważa się, że w przypadku ChAD szczególną uwagę należy zwrócić na czynniki genetyczne - czyli na jej występowanie u innych członków rodziny. Natomiast samo podłoże genetyczne nie jest jedynym warunkiem powstania choroby. Muszą wystąpić też inne czynniki. Pyta Pan czy może pojawić się samoistnie. Trzeba pamiętać, że każdy z nas ma indywidualną kombinację genów i jakaś mutacja, układ genów np. odpowiadający za predyspozycje do zachorowania na jakieś schorzenie może pojawić się pomimo braku jego występowania w rodzinie. Pozdrawiam, Katarzyna