Forum psychologiczne i obyczajowe

Jestem 18 letnia dziewczyna ostatnimi czasy przestałam sobie całkowicie radzić ze sobą. Mam ogromny problem z zaakceptowaniem siebie, boję się opinii ludzi, zaczęłam nawet nienawidzić siebie na tyle że wszystko co kiedyś się dla mnue liczyło przestało mieć sens. Zawsze marzyłam o imprezie 18 oraz studniówce a ostatnio nawet to przestało miec znaczenie. Czuję się przemeczona mimo że nic nie robię, wracam ze szkoły, zamykam się w zaciemnionym pokoju, włączam serial i całkowicie się separuje od świata. Oststnio jestem jakaś taka bez życia. W sensie w szkole przy znajomych jest wszystko w porządku ale jak tylko wracam mój stan się pogarsza. Już od dawna się zastanawialan czy nie isc do psychologa lecz obawiam się że mój problem jest zbyt blahy by zajmować komuś czas i miejsce innym, bardziej potrzebującym chorym. Jeśli to ma jakieś znaczenie to kiedyś Pani irydiolog stwierdziła że cierpię na nerwice i w sumie to jestem w stanie to potwierdzić bo jestem nerwowa, nawet niewielki stres powoduje u mnie ogromne nerwy. Zdarzają ni się obawy z niewiadomych przyczyn. Moja mama cierpi na nerwice a z tego co wiem jest ona dziedziczna.. Nie wiem czy mój przypadek jest zwyklym nastolatkowym stanem czy rzeczywiście to coś poważniejszego lecz patrząc po swoich koleżankach wydają się one być bardziej zadowolone z życia aniżeli ja.  dziękuję za przeczytanie   

Co mam zrobić żeby nie skrzywdzić ( seksualnie ) dziewczyny w której się zakochałem. Ja mam 15 dziewczyna 13  

Mój chłopak ma 23lata . Bardzo dziękuję za odpowiedź 

Witam jestem 26letnim singlem, w ostatnim czasie nałożyło się u mnie wiele spraw i problemów, mniej więcej od miesiąca/dwóch mam problemy ze snem, pamięcią i koncentracją, bóle głowy, stany lękowe, niską samoocenę, czuje jakbym miał zrestartowany mózg i musiał wszystkiego uczyć się od nowa. Ostatnie pare dni śnią mi się koszmary. Wszyscy znajomi mówią że nie jestem sobą a ja sie czuje złym czlowiekiem. Jak mam sobie pomóc? Czym to może być spowodowane

Jeszcze co mogę dopisać do tego co jeszcze nadmieniałem w moich tematach co do tematu o seksualności i sprawach intymności nadmieniałem że miałem sytuacje że nawet masturbacja była do zdjęć koleżanek z grupy klasowej które mnie się podobały .Nie wiem czy ktoś tutaj miał taką sytuację bo dla mnie to wstydliwe jest mówić o tym ale to jak nadmieniałem w moim temacie były osoby które są już nawet żonate i mają dzieci są już w związku z kim innym .Co jeszcze o tych męskich podnietach na widok atrakcyjnej wyglądającej uwodzicielsko dziewczyny /kobiety tutaj tak jednak myślę że wiele mężczyzn reaguje tak że mogą patrzyć z pożądaniem jak kobieta się im podoba albo że mają zaraz ochotę na seks z nią .Może jednak to nie jest akurat że w moim przypadku to jest dziwne bo kobieta jest seksownie ubrana to zaraz moje zmysły działają pobudzająco i mam na nią ochotę albo myślę o niej w zbereźny sposób jakieś erotyczne scenki z tą osobą mam .Może to akurat ma większość mężczyzn że widzę kobietę uwodzicielska jest to mój organ płciowy odzywa się i daje mnie znać .No ale mnie to trochę krępowało patrzeć z podnieceniem tam jak opisywałem już to w innym temacie w miejsce intymne koleżance z grupy czy nauczycielce ;( .To było jednak takie podniecenie jakbym chciał ją zaraz dotknąć ,złapać ale jednak bym nie zrobił tego bo wiem że tak nie można i że to jest niewłaściwe postępowanie .Na pewno jednak jak mogę powiedzieć co do takiego widoku na żywo to od razu mój wzrok wędruje samoczynnie w wiadome miejsce albo zaraz organ płciowy odzywa się mnie i daje znać o sobie ( trochę głupio to mnie mówić wprost ) .Ale jednak czuje takie podniecenie jak patrzę na nogi kobiety w mini spódnicy w jakiś rajstopach i pantoflach na nogach że nawet tutaj jakbym miał w pracy taką znajomą koleżankę albo nawet szefową .Jakbym miał wytrzymać jakbym miał osobę w pracy która akurat ubierze się uwodzicielsko tak że czuje pożądanie jestem zaraz podniecony jej widokiem ? że ta osoba mnie kusi swoim widokiem i jestem zaraz skupiony na jej intymności .Tak że problem mam jednak ze sobą bo nawet jakbym miał iść do pracy a tutaj siada koło mnie atrakcyjna kobieta i zaraz mam myśli erotyczne albo patrzę na nią z pożądaniem .  Co jeszcze dodać mogę to w pracy jednak najbardziej stresuje mnie to że nie poradzę sobie w jakimś zadaniu ,że nie będę umiał czegoś sam zrobić tak jak trzeba .Będę miał problem z zrobieniem czegoś będę pewnie potrzebował pomocy bo sam nie będę wiedział jak coś zrobić .Mam takie jakieś o sobie zdanie że pewnie coś spartolę coś mnie się albo zepsuje albo coś zniszczę albo coś tam źle zależy jaka to praca by była postawię lub zaniosę nie tam gdzie trzeba .No cóż tak jak nadmieniłem już w innym poście za dużo scenariuszy czarnych piszę i wszystko wyolbrzymiam .Tak więc zaraz widzę że praca to tylko jest męczarnia bo robi się jedno i to samo przez cały dzień , albo bo nie ma czasu na nic tylko trzeba robić cały dzień i nie ma się potem po skończonej pracy siły już na nic .Tak może trochę głupio to widzę że to tylko szara monotonia że aby tylko do pracy i z pracy do domu i że tak całymi latami tylko się robi jedno i to samo non stop .Co do jazdy autem to może jednak muszę próbować bo ja teorie bym wkuł na pewno zawsze mam tak że robię teorie dobrze a praktyka mnie nie wychodzi tak samo miałem  w szkole policealnej zawodowej na administracji .Tak było teorię znałem wkułem a praktyka leżała i było słabiej .Tak więc na pewno w jeździe po prostu widzę za dużo zaraz tragiczności chociaż nie miałem sytuacji że byłem świadkiem wypadku że ktoś zginął na moich oczach albo że ktoś wjechał w kogoś autem lub ktoś z moich bliskich rozbił się samochodem .Tak więc tutaj nie wiem czemu takie mam podejście może strach że nie poradzę sobie w roli kierowcy albo że nie będę umiał sam jechać ? bo nie wiem czy mnie się powiedzie a chciałbym spróbować bo mam już swoje lata .

Brak wiary w swoje możliwości i niska samoocena nie są wrodzone. Nabywamy ich w trakcie życia na bazie własnych doświadczeń czy też dlatego, ze ktoś nam je wmówił. Te przekonania o nas samych często nie są prawdziwe. Można je urealnić i zmienić. nawet w taki sposób  jak Pan pisze, myśląc: "jeśli "komuś się nie udało, to nie znaczy, że mi się nie uda"," jeśli nie spróbuję to się nie dowiem". "jeśli nie dostałem się na ten staż, to znaczy, że nie dostałem się na ten staż, a nie że jestem beznadziejny" itp. Pisze Pan też o obawie przed zmianą, przed czym nowym. Obawia się Pan wyjścia poza swoją strefę komfortu - "tu gdzie jestem jestem bezpieczny, a tam nie wiem co się stanie". Może Pan próbować wyjść poza tą strefę małymi krokami najlepiej z pomocą psychologa. Zobaczy Pan, ze zmiana nie jest groźna, a może nawet przyjemna. W ten sposób buduje Pan samoocenę i poczucie wpływu na własne życie. Uzależnienie nie pomaga uwierzyć w siebie - po chwilowej uldze pojawia się często poczucie winy i wstyd. Powoduje też izolację społeczną. Podsumowując: gdyby Pan chciał to warto gdyby udał się Pan do psychologa - terapeuty uzależnień i pracował równolegle nad zatrzymaniem uzależnienia oraz nad samooceną.