Forum psychologiczne i obyczajowe

Witam od pewnego czasu zauważyłam że rozmawiam z kimś normalnie po chwili zamykam się w sobie i nie ma zemna kontaktu. Szczególnie w pracy. Kiedyś bylam wygadana pewna siebie. 

Mam na imię Gosia, mam 20 lat i nie wiem, co się ze mną dzieje. Od dzieciństwa zmagam się z problemami lękowymi. Pamiętam, że w szkole podstawowej bałam się zostawać sama w domu, cisza mnie przerażała, miałam wrażenie, że ktoś za mną stoi, albo wydarzy się coś bardzo złego. W liceum dołączyły do tego stany depresyjne. Wyglądało to w ten sposób, że byłam w jakimś miejscu, robiłam zwykłe rzeczy - uczyłam się, rozmawiałam, czytałam książkę i nagle ogarniała mnie fala smutku i beznadziei. Takie stany powracały z coraz większą częstotliwością, w końcu miałam dość, nie wiedziałam, co robić no i pocięłam się. Wiem, że to głupie zwracać na siebie uwagę w ten sposób... Mama zapisała mnie do prywatnego psychiatry, bo na prywatnego psychologa (ok. 100 zł w tygodniu) nie było nas stać. Dostałam leki. Początkowo trochę działało, trochę nie. Udało mi się dostać na terapię grupową, która była prowadzona na żenująco niskim poziomie, aż w końcu grupa się rozsypała. W chwili obecnej jestem na lekach o zwiększonej dawce. Są to leki antydepresyjne (Efevelon), do tego 2/3 tabletki trittico na noc, bo nie mogę spać. Mam jeszcze pigułki przeciwko nagłym atakom paniki. No i muszę przyznać, że może na jakiś czas objawy zostały stłumione, ale problem został. Stany lękowe i depresyjne wróciły, leki już niewiele dają. Jestem osobą nadwrażliwą. Byle co potrafi wprowadzić mnie w stan roztrzęsienia i przerażenia. Często miewam koszmary i wracają do mnie wizje, w których ginę w brutalny sposób, ktoś mnie gwałci, bije, albo w inny sposób dzieje mi się krzywda. Mam wrażenie, że podświadomie sama podsycam swoje lęki, które do mnie wracają i wracają. Dostanie się do dobrego psychologa na NFZ graniczy z cudem, szczególnie teraz, kiedy mamy epidemię. Jeśli ktokolwiek przyjmuje to raczej online, a w mieszkam w mieszkaniu z dwójką rodzeństwa. Nie mam własnego pokoju, ani prywatności, żeby odbywać terapię przez Skypa. Co robić?? Jest coraz gorzej. W dodatku Pani Ginekolog dopisała mi tabletki hormonalne ze względu na bardzo obfite okresy i ilość lekarstw, które muszę zażywać w wieku 20 lat mnie przeraża. Nie wiem, co robić, pomocy.

Mam podobną sytuację. Czuję się strasznie poniżona, beznadziejna i upokorzona. Byliśmy 7 lat w związku a on po dwóch tygodniach znalazł sobie inną.. zastanawiam się czy naprawdę ją kocha czy jest dla niego odskocznią, ale nie umiem sobie poradzić z bólem po rozstaniu... Jakbyś chciała porozmawiać to daj znać. 

rozumiem dziękuje szukam jakiegoś darmowego psychiatry i z tego co widzę to wszystko jest odpłatne nie mogę znaleźć nic za darmo mogła by mi pani powiedzieć który psychiatra przyjmuję za darmo i na jakiej ulicy on się znajduje ja  jestem z Wrocławia z góry dziękuje 

Witam. Od kilku miesiecy jestem matka chlopca i ponad 3 letniej dziewczynki. Od kiedy syn zaczal raczkować zaczely sie problemy w domu. Corka jest zazdrosna, wszystko robi na zlosc, krzywde bratu, nie slucha sie na placu zabaw czy w odwiedzinach. Od malego jestem nerwowa osoba, wybuchowa. Zawsze panowalam nad nerwami, ale ostatnio mnie wszystko przerosło. Corka wyprowadza mnie z rownowagi, kazdy placz syna mnie zalamuje, bo wiem ze znow mu cos zrobila, a on jest mamisynkiem. Ostatnio po prostu nie wiem jak pozbyć sie z siebie tej agresji, nerwow, płaczu. Mam ogromne wsparcie ze strony meza, ale on sam juz nie potrafi rozmawiac z córką. Prosze o pomoc, jakies rozwiązania, moze z corka idac sie do psychologa. Pozdrawiam

Mam 41 lat. Przez tą pandemię COVID-19 nie chce mi się żyć. Miałem plany na przyszłość a teraz czuję jakbym był sparaliżowany po wypadku. Nie boję się może samego zarażenia, lecz przerażają mnie konsekwencje pandemii w tym przeczuwam koniec ludzkości. Nie wiem co zrobić z sobą!