Dziś skupimy się na temacie, który jest nie tylko często bagatelizowany, ale również dotyka wielu osób na całym świecie - dysmorfofobia, znana także jako cielesne zaburzenie dysmorficzne.

Dysmorfofobia to stan psychiczny, który charakteryzuje się obsesyjnym myśleniem o wyglądzie własnego ciała. Osoby cierpiące na to zaburzenie doświadczają stałego i przeważnie nieuzasadnionego przekonania, że ich ciało jest zdeformowane, brzydkie lub odrażające. Co więcej, często nie potrafią widzieć siebie w sposób realistyczny, co prowadzi do ogromnego cierpienia emocjonalnego.

Jednym z najtrudniejszych aspektów dysmorfofobii jest to, że ludzie dotknięci tym zaburzeniem zazwyczaj ukrywają swoje lęki i obawy. Boją się, że inni ich nie zrozumieją, a wręcz ich wyśmieją, dlatego trudno jest im się otworzyć na pomoc. Niestety, to sprawia, że wielu z nich pozostaje w samotności z własnymi myślami i emocjami.

Dysmorfofobia nie jest jedynie zwykłym niezadowoleniem z wyglądu, ale rzeczywistym problemem zdrowia psychicznego. W skrajnych przypadkach może prowadzić do izolacji społecznej, depresji i myśli samobójczych. Dlatego tak ważne jest, aby zdawać sobie sprawę, że to nie tylko "kapryśne narzekanie", ale poważna kwestia, która wymaga wsparcia i zrozumienia.

Jeśli macie wrażenie, że ktoś z Waszych bliskich może cierpieć na dysmorfofobię, postarajcie się być dla nich empatycznymi i wspierającymi. Upewnijcie ich, że nie są sami, i zachęćcie do skonsultowania się z profesjonalnym specjalistą. Psychoterapia, zwłaszcza oparta na terapii poznawczo-behawioralnej, może okazać się skutecznym narzędziem w radzeniu sobie z tym zaburzeniem.

Warto również podkreślić, że media społecznościowe i standardy piękna, które często są nierealistyczne, mogą pogłębiać problemy z dysmorfofobią. Wszyscy jesteśmy różni, a to, co czyni nas pięknymi, to nasza indywidualność.

Dysmorfofobia to temat ważny i niełatwy, ale wiedza i zrozumienie są kluczem do walki z tym zaburzeniem. Pamiętajmy, że każdy z nas jest wartościowy niezależnie od tego, jak wyglądamy. Rozmawiajmy na ten temat, szukajmy pomocy dla siebie i innych oraz starajmy się zmienić społeczne postrzeganie wyglądu. Dzięki temu możemy wspólnie stworzyć bardziej wspierającą i akceptującą rzeczywistość dla wszystkich.

Dysmorfofobia - leczenie

Leczenie dysmorfofobii zwykle jest kompleksowe i zazwyczaj wymaga współpracy z doświadczonym specjalistą, takim jak psychoterapeuta, psychiatra, psycholog kliniczny. Oto kilka głównych podejść terapeutycznych, które są wykorzystywane w leczeniu dysmorfofobii.

Terapia poznawczo-behawioralna jest jedną z najczęściej stosowanych terapii w leczeniu. Pomaga zmieniać myśli, uczucia i zachowania związane z obsesjami na temat wyglądu. Terapeuci mogą pomóc pacjentom w identyfikacji irracjonalnych przekonań na temat swojego ciała, a także nauczyć, jak zmieniać myślenie na bardziej realistyczne i pozytywne.

Ekspozycja polega na kontrolowanym narażaniu pacjenta na obiekty, sytuacje lub myśli, które wywołują lęki i niepokój związane z wyglądem. Celem jest zmniejszenie reakcji lękowych i obsesyjnych myśli w odpowiedzi na te bodźce.

W niektórych przypadkach psychiatrzy mogą przepisać leki przeciwdepresyjne, takie jak selektywne inhibitory zwrotnego wychwytu serotoniny (SSRI), które mogą pomóc w zarządzaniu objawami, takimi jak lęki i depresja.

Udział w grupie terapeutycznej może być pomocny, ponieważ osoby mogą dzielić się swoimi doświadczeniami i wsparciem, co może zmniejszyć poczucie izolacji.

Leczenie często rozpoczyna się od zrozumienia tego zaburzenia i jego wpływu na życie. Edukacja na temat tej dolegliwości może pomóc zrozumieć, że człowiek nie jest osamotniony w swoich doświadczeniach i że istnieją skuteczne metody radzenia sobie.

Ważne jest, aby pamiętać, że każdy jest inny, a pomoc psychologiczna powinna być dostosowana do indywidualnych potrzeb i sytuacji pacjenta. Leczenie może być długotrwałe, ale odpowiednie wsparcie i terapia mogą pomóc znacznie poprawić jakość życia i zmniejszyć cierpienie związane z tym zaburzeniem. 

Czego najczęściej dotyczy dysmorfofobia

Chociaż osoby z dysmorfofobią mogą martwić się o dowolną część swojego ciała, istnieją pewne obszary, które są częściej dotknięte tym zaburzeniem. Są to często obszary uważane za istotne dla atrakcyjności fizycznej, takie jak:

• Twarz: Skupianie się na detalach twarzy, takich jak nos, oczy, usta, czoło, broda czy skóra. Osoby mogą przekonane być, że mają poważne defekty w tych obszarach, które są niewidoczne dla innych.
   
• Włosy: Zmartwienia związane z objętością, gęstością, kolorem lub stanem włosów mogą być powszechne u osób z dysmorfofobią.
   
• Skóra: Może to obejmować obszary skóry odbierane jako nieprawidłowe, takie jak trądzik, blizny, przebarwienia czy zmarszczki.
   
• Sylwetka: Dysmorfofobia prowadzić do obsesyjnego skupiania się na konkretnej części ciała, takiej jak brzuch, biodra, pośladki, nogi, rozmiar czy kształt biustu.
   
• Genitalia: Osoby z dysmorfofobią mogą również przejawiać zaniepokojenie dotyczące wyglądu swoich genitaliów.

W badaniach przeprowadzonych pod kierownictwem dr Katharine Philips z udziałem ponad 500 chorych ustalono, na jakich częściach ciała koncentruje się ich uwaga. Są to:

skóra (73%),
włosy (56%),
nos (37%),
waga (22%),
brzuch (22%),
piersi/brodawki (21%),
oczy (20%),
uda (20%),
zęby (20%),
nogi (ogólnie) (18%),
budowa ciała/struktura kości (16%),
twarz (14%),
rozmiar/kształt twarzy (12%),
wargi (12%),
pośladki (12%),
podbródek (11%),
brwi (11%),
biodra (11%),
uszy (9%).

Dysmorfofobia a operacje plastyczne, zabiegi medycyny estetycznej

Generalnie operacja plastyczna nie jest lekarstwem na dysmorfofobię, ponieważ jest to problem psychologiczny, a nie czysto anatomiczny. W niektórych przypadkach, gdy określona wada lub obsesyjnie analizowany obszar ciała rzeczywiście wygląda tak, że inni ludzie także zwracają na to uwagę, albo jest źródłem ogromnego cierpienia bo utrudnia funkcjonowanie codzienne, operacja plastyczna może w pewnej mierze pomóc poprawić pewne aspekty wyglądu i tym samym zmniejszyć stres; nie oznacza to jednak, że sam zabieg wyeliminuje dysmorfofobię - obsesyjne myśli mogą zacząć koncentrować się na innych partiach ciała. Podkreślmy, obsesyjne myśli nie znikają, lecz zmienia się to, co jest ich wątkiem przewodnim. Operacja plastyczna może także czasami nawet pogorszyć sprawę - osoba może zacząć koncentrować się na bliznach, nienaturalności wyglądu lub znaleźć inny nieadekwatny powód zadręczania się, związany z urodą zoperowanego obszaru ciała. Bywa też, że efekty operacji postrzegane są jako dalece niewystarczające i człowiek dalej dręczy się, że źle wygląda - dodatkowo uprzykrzają mu życie myśli typu "nawet operacja plastyczna mi nie pomogła". Niestety, bardzo trudno odwieść osobę od pomysłu zastosowania medycyny estetycznej i nawet wysokie ryzyko z tym związane, ludzi nie zniechęca. Ideę skorzystania z zabiegów lub operacji należy skonsultować ze swoim lekarzem psychiatrą bądź psychologiem jak również z więcej niż jednym lekarzem czy specjalistą medycyny estetycznej, a przed tymi specjalistami pod żadnym pozorem nie należy ukrywać podejrzenia lub diagnozy dysmorfofobii. Zaznaczmy ponownie i dobitnie, operacja plastyczna nie leczy z dysmorfofobii. Nierzadko zapoczątkowuje natomiast historię wielu zabiegów, które jeden po drugim nie przynoszą ulgi, więc zmieniają się w niekończącą się opowieść o modyfikowaniu wyglądu. Bywa, że skutki są tragicznie.

SKOCZ DO: 
Księgarnia >>>> | Apteka >>>> | Uroda >>>> | Sport >>>> | Dziecięce >>>> | Moda >>>>