Wasze odpowiedzi bardzo mi pomogły. Już samo "wyrzucenie" z siebie całej tej sytuacji dużo mi dało. Cieszę się, że mam tę koleżankę i że nie potępiła mnie. Sama też pokazała mi kilka sytuacji, w których nie mogła zrozumieć zachowania mojego męża. W ogóle spokojniej mi jak już wiem, że będzie rozwód. Coś jakby spadło, a z mężem rozmawiamy spokojniej. 

Jeśli mężczyzna będzie tego potrzebował, może skorzystać z pomocy psychologicznej. Skoro nastąpiło rozstanie z tak poważnych przyczyn, lepiej dać temu spokój, gdyż byłoby to niejako wchodzenie między ojca a syna, co już na zawsze stawiałoby Panią w niezręcznym położeniu i naznaczałoby znajomość wyjątkowym piętnem. Ta relacja wydaje się na tyle kłopotliwa, niepoprawna, że nie zalecam jej "naprawiania" gdyż w nadmiernym stopniu ingeruje w więzi rodzinne, porządek rodziny mężczyzny, wywracając to wszystko do góry nogami. Pewne sprawy nie są do pogodzenia.

Nikt nas wcześniej nie przygotowywał  do smutnych zdarzeń a które często zaczynają się pojawiać w naszym życiu. To choroby i śmierć. Dwa krótkie słowa a jak długie by o nich myśleć i rozmawiać. Doświadczasz teraz to czego nie chciałabyś i nigdy wcześniej o czymś takim nie myślałaś bo przecież przed Tobą zawsze była mama. A mama często wiedziała jak się zachować i najczęściej znalazłaby sposób by zaradzić. Role się jednakże odwróciły. To na Tobie spoczywa zadanie by pomóc. Piszesz, ze mama nie wybudziła się, a zatem bądź blisko niej tak często jak tylko możesz. Mow do niej, czytaj, opowiadaj o codzienności, dotykaj i trzymaj za rękę. Jesli masz własną rodzinę, dzieci które chodzą do przedszkola czy szkoły dziel się informacjami o ich postępach, pracach, które wykonują (np rysują obrazki). Zabieraj te prace ze sobą i opowiadaj co one przedstawiają. Jeśli mama zajmowała się ogrodem jakimiś uprawami to wspominaj co zaczyna rosnąć, jakie kwiaty i krzewy kwitną. Z kim ostatnio rozmawiałaś, kogo z jej znajomych na przykład spotkałaś. To ważne, bo utrzymujesz więź i dzielisz się z nią wszystkim czym dzieliłaś wcześniej. Mów o swoich planach mimo, ze ktos zacznie Ciebie uświadamiać, ze to nie ma sensu. To nie prawda. Chorzy nas słyszą. W ten trudny czas tylko to i aż to mozesz mamie to wszystko podarować. Obecnie ma dobrą i profesjonalną opieke. Pewnego dnia, gdy się wybudzi powinnaś myśleć o podobnej opiece dla mamy poza szpitalem. Powrót do zdrowia będzie długi wraz z konieczną rehabilitacją. Wspólnie z kimś przeglądaj oferty takiej pomocy zewnętrznej. Poproś kogos o pomoc, nie bierz wszystkiego na własne barki. Na pewno wśród rodziny i znajomych znajdziesz życzliwą osobę. 

Prędzej czy później skrywane tajemnice ujrzą światło dzienne. Teraz bijesz się zapewne z myslami … „gdybym wcześniej wyznała” to … no wlasnie co by było gdyby. Nie masz pewności jaki byłby finał, ale śmiem się domyślać, ze krótki bo nie byłoby zakochania, wspólnego mieszkania, byłyby szybkie reakcje i emocje a one w dużej mierze decydują o naszym losie. Planowałaś przyszłość z chłopakiem, a czy kiedykolwiek brałaś pod uwagę, ze ktoregos dnia trzeba będzie zmierzyć się ze wzrokiem ojcem tego chłopaka, z jego matką czy z jego rodzeństwem? Nie znasz szczegółów co działo się w ich rodzinie, gdy Ty spedzalas czas z „głową” tamtej rodziny. Nie widziałaś łez, nie słyszałaś kłótni (jeśli takowe były, nie wczuwałaś się w rolę tej rodziny bo wtedy to nie dotyczyło Ciebie. Ty byłaś wolna, zainteresowana spotkaniami z dojrzałym mężczyzną. Często tak w życiu jest, ze działasz nie myśląc o skutkach. Chłopak nie dźwignął ciężaru, a uwierz, ze poczuł się źle i to może nie względem Ciebie, ale względem ojca. Ten który miał byc oparciem i który miał byc przykładem dla niego - zawiódł. Ojciec to przywódca stada, wygrał tutaj starszy choć może nie silniejszy. A jego mama? Pomyśl o tej kobiecie i tu nie chodzi o to, ze mogłaś wcześniej od ojca usłyszeć, ze się nie układa, ze żyją obok siebie od lat itd, bo mężczyzna szukający nowych wrażeń, a który chce się przespać z inną kobietą różne bajki opowiada, tym bardziej młodej dziewczynie. Chłopak zakochał się w Tobie, w dziewczynie przez którą może jego mama nie raz płakała i zaklinała a on tę mamę przytulał i pocieszał. Dla chłopaka to niezręczna sytuacja i mimo, ze bij się wczesniej z myślami, ze da radę, to nie dał. Co czuje teraz do ojca nie wiesz, nie przenikniesz do jego umysłu. Ale podejrzewam, ze nic pozytywnego tylko wzburzenie, strach, zawód, porównywanie, może nienawiść. Zrezygnował ze związku bo bał się spotkania, może jakiegoś wywodu ze strony ojca, może krytyki bo masz/miałaś na pewno na uwadze to, ze pewnego dnia mógłby mu wypalić w złości lub zazdrości „miałem ją przed Tobą …” Pozostaje tez kwestia Ciebie jako osoby jako tej, która skradła mu serce, ale ten fakt ukrywała. Jeśli wcześniej to robiła to dlaczego później nie miałaby tego nie zrobić, może przecież przeszłość wrócić bo „ obi” tez mieli wspomnienia. Tego nie pogodzisz. Stało się i chyba lepiej dla Waszej dwójki, ze doszło do rozstania. Oboje jesteście młodzi i wiele przed Wami. Może gdyby był wcześniejszy plan wyjechać gdzieś daleko, odciąć się od przeszłych zdarzeń udało by się to poskładać. Ty chcesz bo widzisz nadzieje, a czy on nadal chce? To co pozostaje w głowie trudniej jest zawsze uleczyć. 

Dobry wieczór, Chchciałabym tu podzielić się swoimi doświadczeniami. Otóż moja 64 letnia mama chorujaca od paru lat na arytmie serca. 4 marca doznała bardzo rozległego zawału serca. Jeszcze w domu doszło 2 razy do zatrzymania krążenia mamę przewieziono na OIOM była pod respiratorem tam doszło do kolejnego trzeciego zatrzymania akcji serca. Udało się opanować sytuacje jednak od tej pory pozostaje nieprzytomna. Od 1 kwietnia przebywa w ośrodku ZOL jest tam poddawana rehabilitacji ma dobrą opiekę. Powiedziano mi, że jest taka możliwość aby obudziła się. Jednak mijają trzy miesiące a żadnej poprawy sytuacji nie ma. A nawet ostatnio wydaje mi się że jej  serce bije coraz słabiej i słabnie oddech. Jestem już zmęczona całą sytuacją i nieco przerażona. Nie wiem czy jest sens czekania na cokolwiek. Co jeszcze mogę zrobić?  Na co powinnam się przygotować?  Bardzo proszę o podpowiedź jak sobie radzić w takiej sytuacji?