tzn ogólnie mam paru znajomych w podobnym punkcie....tylko że oni nie mają obojga rodziców....żaden z nich jak ja nie pogrzebał jak ja swojego rodzeństwa......nie licytuję tutaj oczywiście, kto ma gorzej, a kto lepiej, o nie. tylko mam wrażenie, że oni,mimo tego, że zostali już całkowicie sami.....tzn mają dalsze rodziny, ale zostali sami ze sobą w swoich pustych domach.....mam wrażenie, że lepiej to znoszą, niż ja moją sytuację. I to mnie z jednej strony krzepi, że może jak nadejdzie czas, to i ja dam radę, tak jak oni......ale mam nieodparte wrażenie, że nie będę taki hardy jak oni.....na samą myśl o życiu w samotności robi mi się niedobrze, choć jestem od lat typem samotnika. No i jak oni mogą spać, sami w domu, pośro ciemności....od dzieciaka boję się ciemności, choć mam ponad 30 lat. do tej pory bronię się przed tym strachem tylko tym, że za ścianą ktoś jeszcze jest (ojciec). Jak go zabraknie, to do reszty pęknę z żalu, samotności  a ta ciemnosć nikim nie broniona mnie zeżre do reszty......

Ponad rok temu rozmawiałam z psychologiem w związku  ze stresującym dla mnie wydarzeniem, które pociągnęło za sobą wyolbrzymione, absurdalne myśli. Pani psycholog wszystko mi wyjaśniła i dsla wskazówki do pracy nad sobą.  Jest dużo lepiej. Ale często mam takie uczucie jakby niepokoju. Nie chodzi o to że przeżywam stres, nie mam żadnych objawów przewlekłego stresu. Może  potrzebuje czasu żeby się wyciszyć? Chyba niepotrzebnie cały czas do tego wracam myślami 

Każda śmierć osoby bliskiej jest dla nas osobistym ciosem, ale z czasem akceptujemy taki kolej rzeczy. Niektórzy czas żałoby przechodzą dłużej od innych. Przyjdzie odpowiedni czas aby znaleźć sens, ale nie warto szukać tego sensu na siłę. Rozumiem, że nie czujesz wsparcia wśród znajomych bo nie przeżyli tego co ty.          

Witam wszystkich. Temat, jak wszystkie tutaj, nie należy do łatwych. Zaczęło się jakieś 1,5 roku temu. Z powodu zaniedbań o siebie i zbyt późno podjętego leczenia, nagle zmarł mój starszy, jedyny, przeukochany brat. Traumę podbija fakt, że byłem praktycznie naocznym świadkiem jego śmierci. Długo się po tym zbierałem, choć szczęściem w nieszczęściu było wsparcie ze strony mojej mamy i oczywiście taty. Jeszcze nie do końca otrząstnąłem się po  tamtej stracie, a tu z dniem 1 sierpnia b.r. zmarła moja kochana mama. 1 śmierć kogoś bliskiego jest ciosem niemal nokautującym, ale połowa rodziny w ciągu 1,5 roku? 2 osoby do których chodziłem po wszelkie wsparcie, opiekę, radę.....Teraz owszem, nauczony wzorem tej dwójki idę dalej przez tzw. życie, tzn. do pracy chodzę, czasem gdzieś do znajomych wyjdę. A jednak.....wszędzie jestem jakby nieobcecny, nie potrafię już z nikim dłuższej rozmowy nawiązać, nic mnie nie cieszy, nic mnie nie bawi. Ostatnio łapię się na jednej rzeczy, przez co właśnie staram się rozpisywać tu i tam, bo obawa jest coraz większa, a chodzi o to, że zaczynają mi się przewijać myśli typu: "a na co to wszystko...?", "ale czy to wszystko potrzebne...?", "Przecież to jest wszystko jeden wielki bezsens....". Ech.....w zasadzie jak patrzę na to wszystko co tu naskrobałem.....ogólnie już sam nie wiem czego chcę... kawałek wsparcia, którego teraz mi tak brakuje? może....Strzał w pysk i kopa w 4 litery na ogarnięcie się? pewnie tak....no właśnie, wszystko sprowadza się do tego cholernego tkwienia w tym 1 punkcie zwanym "nie wiem....po prostu nie wiem...."

Cześć.  Mam na imię Magda, dokuśtykałam do "magicznej" liczby 50, jeśli chodzi o wiek. Jeśli chodzi o moją historię, opowieść życiową, to nie będę oryginalna - jestem DDA, mam za sobą toksyczny związek, doświadczyłam ataków lękowych, nerwicy, stanów depresyjnych, myśli samobójczych, itp. Było tego naprawdę sporo, życie mnie deczko poturbowało, dlatego napisałam, że do magicznej pięćdziesiątki dokuśtykałam Ale, jak śpiewał Elton John "I'm still standing".  Pandemia sprawiła, że zmienił się mój styl życia zawodowego, z pracy poza domem na pracę zdalną. Nie mam problemu z dostosowywaniem się do nowych sytuacji, zmian... Już nie. Teraz mam problem innego typu - dopadła mnie samotność, a raczej osamotnienie. Bo "samotna w tłumie" byłam zawsze, nawet w moim związku byłam samotna. Ale zawsze miałam z kim porozmawiać.  Teraz nie mam.  A każda próba znalezienia sobie nowych znajomych kończy się porażką, zdarzały się sytuacje żenujące. Nie szukałam i nie szukam męża, kochanka, przepraszam za określenie "popychacza". Portale randkowe odpadają, bo nie szukam i nie szukałam randek ani "przygód". Tak, wiem, znam argument, że "poznali się via net i zakochali i są razem i są szczęśliwi". No, ale... ja chciałam TYLKO porozmawiać. Tylko i aż, jak się okazuje.  Również rozmowy i próby znajomości z kobietami też kończyły się różnie... Nie wiem w czym problem, dlatego stwierdziłam, że problem...  jest we mnie i przestałam wychodzić z inicjatywą poznawania nowych ludzi, bo naprawdę bywało dziwnie.  No i nie mam do kogo gęby otworzyć. A czasami dopada mnie ogromna potrzeba otwarcia tej gęby, właśnie.  Co jeszcze... hobby. Owszem, posiadam. Na przykład piszę, zdarzyło mi się napisać trzy powieści, zbiór opowiadań, od niedawna rysuję, szkicuję, od dawna nagrywam już któryś tam z kolei podcast, mam psy, lubię gotować, chcę się nauczyć grać na pianinie oraz nagrać krótki film. Miewam "szalone" pomysły, które w moim mniemaniu nie są szalone Pozdrawiam serdecznie.  M.