Depresja to termin zawierający w sobie szereg kategorii diagnostycznych do spełnienia, by ostatecznie móc uznać rzeczywiste jej istnienie. Aby dokonać rzetelnej diagnozy depresji musi być spełnionych wiele warunków związanych z konkretnymi symptomami i objawami, dolegliwościami. Dodatkowo istotnym czynnikiem w jej rozpoznaniu jest częstotliwość pojawiania się danych zaburzeń. Zatem rozpoznania tej choroby bardzo popularnej społecznie nie należy dokonywać samodzielnie bez konsultacji z psychologiem, psychoterapeutą lub w nasilonych już przypadkach bez lekarza psychiatry.

Depresja to choroba, która zawiera w sobie ogromny zespół cech, często są one bardzo indywidualne dla każdej jednostki. W związku z tym, że każdy jest całkowicie wyjątkowy i niepowtarzalny i nie ma dwóch takich samych osób, również podczas dokonywania diagnoz psychologicznych należy brać to zjawisko pod uwagę. Kolejny ważny aspekt to to, że często depresja nie kojarzy się z objawami, które są rzadziej wymieniane podczas prób jej diagnozy w mediach społecznościowych, na forach. Ta choroba ma szereg innych kryteriów do jej rozpoznania z których wiele osób nawet nie zdaje sobie sprawy.

Jedną z nich i kluczową są objawy w ciele, czyli wszelkiego rodzaju dolegliwości somatyczne, fizjologiczne. To na przykład biegunki, zaparcia, bóle serca, głowy, bóle mięśni i stawów, lub inne w wybranych poszczególnych częściach ciała. U niektórych osób będą to problemy skórne, u innych uczucie duszności, nudności, bóle brzucha. Jeszcze u innych osób mogą to być drżenie kończyn, omdlenia, zawroty głowy, oraz wybrane problemy specjalistyczne np. gastryczne, ginekologiczne, kardiologiczne, neurologiczne itp. Zatem szereg sygnałów z ciała świadczących o możliwości zaistnienia lub skłonności depresyjnych jest bardzo rozległy. Wypisane tutaj objawy z ciała to tylko niektóre wskazówki do diagnozy, są one zazwyczaj najczęściej opisywane przez osoby pojawiające się na sesjach terapeutycznych/konsultacjach. Ciało jest mądre i zawsze wie lepiej, jest tak stworzone, by doskonale służyć w dzień i w nocy, „zaprojektowane” w sposób perfekcyjny i tak powinno służyć. Jeżeli odczuwasz jakikolwiek dyskomfort, ból, inną dolegliwość, a badania obrazowe, lekarskie, diagnostyczno-medyczne wykazały, że nie obserwuje się poważniejszej choroby specjalistycznej, to znak, że należy zainteresować się swoją psychiką i tym w jaki sposób ona u Ciebie oddziałuje na ciało. Jeżeli konsultowałeś się już u kilku specjalistów i żaden z nich nie widzi podłoża fizycznego do przedstawionych dolegliwości, należy rozważyć pomoc psychologiczną lub zastanowić się nad tym, co dalej będzie wskazane w zakresie poprawy zdrowia.

Gdy osoba otrzyma od lekarza informację (lub sama to czuje i wie), że nie ma poważniejszych problemów z jej fizycznym ciałem, które jest zdrowe czyli nie zaszły pogłębione procesy chorobowe, to czas na pracę wewnętrzną nad sobą. Warto wtedy zacząć się przyglądać temu, w jakich sytuacjach pojawiają się konkretne dolegliwości, jaka jest ich częstotliwość, czy są zmienne. Jakie jest tempo ich nasilenia, w jakich momentach najczęściej się pojawiają lub po jakich doświadczeniach, w których miejscach. Świadoma obserwacja siebie i swojego ciała, to już bardzo dużo, szczególnie jeżeli chcemy ostatecznie skontaktować się ze specjalistom czy to lekarzem, czy psychologiem. Co więcej jest to ważna informacja dla Ciebie, że może to już odpowiedni moment, by zadbać o siebie i nie pozwalać, by objawy się pogłębiały lub utrudniały codzienne funkcjonowanie. Zatem depresja „przemawia” również za pomocą sygnałów z ciała, jakby chciała powiedzieć, „że smutek czuje w sercu, żal w żołądku, a wściekłość w szczęce, żuchwie, zmęczenie w kręgosłupie, bezsilność w całym ciele”.

Podsumowując należy zdać sobie sprawę, że depresyjność nie ma tylko związku z procesami poznawczymi takimi jak między innymi sposób myślenia, ale bardzo często jej następstwem jest po prostu ból ciała. Od czego zaleca się zacząć? Jeżeli są to niewielkie zmiany w czuciu się, nie utrudniające wykonywanych czynności życiowych, zawodowych i trwają krótko, pojawiają się bardzo rzadko – to tylko chwilowe stany, które wystarczy po prostu zniwelować poprzez odpowiednio dobraną pracę z ciałem. I tutaj wybór w zależności od osoby też jest bardzo szeroki. Najlepsze jeżeli nie ma przeciwwskazań są regularne spacery na łonie natury, las, łąki, jezioro, rzeka, morze. Jazda rowerem w miejscach w których jest czyste powietrze, (nie zatłoczone ulice i ruchliwe, przeludnione miejsca) najlepiej poza miastem, w ciszy i spokoju z uważnością na śpiew ptaków i odgłosy natury, w ciepłe słoneczne dni. Praktyki jogi i medytacji, ale nie fizyczne, rozciągające, tylko terapeutyczne, delikatne i wyciszające, uspokajające asany i relaksacje, praca z oddechem. Wycieczki w miejsca dające ukojenie takie jak spacery po niskich górach, szlakach nordic walking zrównoważony, przyjemny, bez pośpiechu. Basen i każdy rodzaj hydroterapii, jacuzzi, sauna, gorące źródła i solanki, banie. Najnowsza wersja „łapania wiatru w żagle” gdy jesteśmy w niższej formie to hulajnoga elektryczna lub zwykła nad bulwarem, zbiornikiem wodnym, w parku lub w miejscu o dobrej wibracji i energii. Możesz tutaj dodać wszystkie inne pozostałe aktywności, które są całkowicie Twoje i indywidualne, a wiesz, że powodują poprawę zdrowia psychofizycznego i samopoczucia, wzmacniają i dodają witalności w trudniejszych okresach życia.

Może te wypisane środki zaradcze do radzenia sobie z somatycznymi objawami depresji wydają się proste i oczywiste, ale liczy się przede wszystkim regularność i to ona jest głównym środkiem leczniczym. Czyli im częściej będziesz korzystać z tych sposobów radzenia sobie z cechami depresyjności w obrębie ciała, tym rzadziej będą się one pojawiać i pomogą w szybkim czasie wywołać zmianę stanu. Oczywiście jeżeli czujesz, że samodzielna indywidualna praca nie przynosi pożądanych efektów, to znak, że trzeba zapisać się na konsultację, sesję do terapeuty specjalizującego się w pracy z ciałem, który już bardziej szczegółowo przyjrzy się temu jakie inne środki zaradcze należy wdrożyć w danej dolegliwości.