Zaburzenie depresyjne, depresja – uciążliwy stan, w którym osoba doznaje cierpienia z powodu chronicznego lub nawracającego smutku, ma poczucie beznadziejności, odczuwa brak sił witalnych lub szybko się męczy, nie cieszy się tym, co dotychczas sprawiało jej przyjemność.

W zależności od natężenia problemu ilość, intensywność, częstotliwość i długość trwania poszczególnych przejawów choroby jest różna. Główne objawy depresji, poza wymienionymi, to:

• popadanie w stany bolesnego przygnębienia, zwątpienia lub w dysforię (stan gniewliwości, podirytowania, drażliwość, zrzędliwość, wybuchowość, agresja); poczucie niemocy, bezradności; przekonanie o braku wyboru, szansy na poprawę swojego stanu, o braku perspektyw;
   
• obniżona samoocena; samooskarżanie i obwinianie się; 
   
• spadek lub wzrost masy ciała o 5% lub więcej w skali miesiąca, wahania apetytu;
   
• lęk; przeżywanie niepokoju, odczuwanie napięcia, trwogi, poczucie zagrożenia, intensywnego zatroskania, silnych obaw o swój los, przyszłość, o poradzenie sobie; poczucie przytłoczenia wyzwaniami rzeczywistości;
   
• trudność koncentracji, niemożność zebrania myśli, obniżenie sprawności intelektu oraz pamięci;
   
• boleśnie przeżywane wątpliwość odnośnie sensu życia, celowości prób rozwiązywania problemów, rezygnacja, ogólne zwątpienie, "pokusa" poddania się, odpuszczenia; myśli, działania samobójcze bądź narażające zdrowie i życie;
   
• bezsenność lub nadmierna senność, męczliwość, poczucie zmęczenia, utraty energii i siły, spowolnienie, ociężałość, a u pewnej części chorych pobudzenie ruchowe.

Żaden z wymienionych wyżej objawów sam w sobie nie stanowi o rozpoznaniu i może występować w innych zaburzeniach psychicznych czy też chorobach somatycznych. Może też być powikłaniem leczenia farmakologicznego.

Osoby chore na depresje mają negatywny obraz własnej osoby, „czarny” obraz świata i przyszłości. Izolują się od otoczenia, unikają kontaktów towarzyskich. Przestają ich obchodzić tematy, które dotychczas były dla nich interesujące. Są zniechęcone do życia, nie wierzą w możliwość wyleczenia. Niektórzy intensywnie próbują ukryć swoją depresję wywiązując się w miarę możliwość z obowiązków zawodowych i do pewnego stopnia towarzyskich, ale ograniczają się do czynności rutynowych, unikają inicjatywy, którą postrzegają jako coś ponad ich siły.

W przypadku osób, które okresowo odczuwają krańcowo dobre samopoczucie, pobudzenie oraz „poczucie mocy”, a po jakimś czasie przeżywają uciążliwe stany przygnębienia, niewykluczonym jest zaburzenie afektywne dwubiegunowe.

Zaburzenie depresyjne ma niejednorodny obraz – ma charakter mocno indywidualny, u każdego chorego objawia się w specyficzny sposób.

Depresja może być leczona farmakologicznie oraz w trakcie psychoterapii; w przypadku poważnych dolegliwości optymalnym rozwiązaniem jest połączenie obu tych metod.

Poza czynnikami psychologicznymi oraz następstwami różnorakich kryzysów, przyczynami depresji mogą być także: niedobory witamin (tiamina, cyjanokobalamina, kwas foliowy), niewydolność wątroby, niewydolność nerek, zaburzenia hormonalne i inne zaburzenia przemiany materii (m. in. nad- i niedoczynność tarczycy, nad- i niedoczynność przytarczyc, zespół Cushinga, choroba Addisona, niewydolność przedniego płata przysadki, cukrzyca), stany pourazowe, padaczka, guzy mózgu. Przyczyną może też być działanie niektórych leków.