psycholog Rafał Olszak

Szanowna Pani, trudno bez przeprowadzenia z Panią wnikliwej rozmowy (psychologicznego wywiadu diagnostycznego) stwierdzić, jakie są przyczyny takiego stanu rzeczy i co można wobec tego zrobić. Proszę zapoznać się z poniższym artykułem i w razie potrzeby rozważyć kontakt z psychologiem, jeśli uzna Pani, iż definitywnie chce uwolnić się z tej relacji, w której jest.

W takiej sytuacji należy się ratować poprzez skorzystanie z pomocy. Proszę zatelefonować na pogotowie jeśli ma Pan / Pani myśli samobójcze, by niezwłocznie otrzymać pomoc medyczną. Można też porozmawiać o tym problemie w kontakcie z lekarzem - rodzinnym, a najlepiej z lekarzem psychiatrą. Ewentualnie skorzystać z telefonów dla osób w kryzysie albo napisać tam e-mail. Antydepresyjny Telefon Zaufania Fundacji Itaka 22 484 88 01. Czynny w poniedziałki i czwartki w godzinach: 17.00 - 20.00. Przy telefonie dyżurują lekarze psychiatrzy - specjaliści od leczenia depresji. Udzielają porad, wspierają chorych i ich rodziny. Nie stawiają diagnozy, nie leczą - nie da się tego zrobić przez telefon. e-mail: porady@stopdepresji.pl Linia Wsparcia dla doświadczających kryzysu psychicznego, silnej depresji, myśli samobójczych 800 70 2222 https://liniawsparcia.pl/ Ogólnopolski Telefon Zaufania 116 123 Instytut Psychologii Zdrowia Polskiego Towarzystwa Psychologicznego. Można na niego zadzwonić - z telefonu stacjonarnego lub komórkowego - od poniedziałku do piątku, między godz. 14 a 22. Telefon alarmowy pod którym może Pani wezwać pogotowie: 112. 999 - Pogotowie Ratunkowe.

– Wie pan, mężczyzna to czasem jest straszna cholera. Wpadnie taki kobiecie w oko i chociaż nie ma z nim wspólnego języka to i tak nijak się go z tego oka nie da tej babie wyciągnąć ani wypłukać. Spędza jej tylko sen z powiek, a wiadomo, kobieta niewyspana wstaje lewą nogą. I dla wszystkich dookoła to się robi, proszę pana, sprawa wagi państwowej. Nic tylko płakać. – Myśli pani, że u mężczyzn jest inaczej? – No tak, bo wie pan, mężczyźnie co chwilę wpada inna w oko, to te pierwszą jakby przy okazji mu z niego wyjmuje. I spokój ma chłop i życie ma z powrotem. No, wie pan, tylko czasem go to drogo kosztuje, ale wszystko ma swoją cenę, coś za coś proszę pana. Przepłaci, ale przynajmniej dekady z babą bez serca nie zmarnuje. Wszystkim polecam wizyty lub choćby w ramach wolontariatu pracę w domu starców. Jeśli tylko zdobędzie się ich zaufanie, rozmowy ze staruszkami bywają fascynujące. Zobacz ten wpis na Facebook. CIEKAWOSTKA: Męski blog Refleksje mężczyzny prowadzi psycholog online, psychoterapeuta także przez Skype.

Nie ma na to odpowiedzi, którą dałoby się jednym tchem zawrzeć w wątku na forum dyskusyjnym. Zdecydowanie warto skonsultować się z psychoterapeutą w celu przepracowania tego typu problemu w trakcie terapii. Jeśli chodzi o problemy związkowe mógłbym polecić na przykład psycholog, psychoterapeutkę Adrianę Żak https://ocalsiebie.pl/profile/2507-psycholog-adriana-żak/?tab=field_core_pfield_1

Szanowna Pani, z przejęciem zapoznałem się z Pani wiadomością. Wygląda na to, że ma Pani za sobą szereg trudnych doświadczeń, które w jakimś stopniu przynajmniej w pewnych momentach przerastały możliwości radzenia sobie. Najwyraźniej negatywnie wpłynęło to na Pani funkcjonowanie. Niektóre z opisywanych kłopotów prawdopodobnie są następstwem niskiego poczucia własnej wartości. Inne mogą wynikać z innych względów. Wyraźnie jest Pani dla siebie bardzo surowa – zdaje się, że aż nadto. W końcu jest Pani dość młodą osobą, więc część opisywanych sytuacji czy kłopotów nie wydaje się niczym szczególnie zaskakującym. Sformułowanie „błędy młodości” nie wzięło się znikąd. Cieszy fakt, że poszukuje Pani dla siebie wsparcia i pomocy – to bardzo dobry trop. Zdecydowanie sugerowałbym kontakt z psychoterapeutą poznawczo behawioralnym lub systemowym - specjalista przeprowadzi diagnozę, rozpozna przyczyny problemów i zaproponuje rozwiązania. Jeśli nie może Pani sobie pozwolić na skorzystanie z konsultacji prywatnie (odpłatnie), to proszę udać się do lekarza psychiatry, opisać swoje kłopoty i poprosić o skierowanie na psychoterapię. Być może lekarz zaleci też jakieś badania, bo złe samopoczucie może wynikać z różnych względów ogólnomedycznych.

Szanowna Pani, przeżywając kryzys emocjonalny w obliczu sploty tych trudnych okoliczności warto rozważyć skorzystanie ze wsparcia. Sugerowałbym kontakt ze specjalistami pracującymi w specjalnych telefonach wsparcia - oni wysłuchają Pani i zaproponują rozwiązania. 800 70 2222 Centrum Wsparcia - bezpłatny telefon dla osób w kryzysie czynny 24h / dobę 7 dni w tygodniu (także w święta) Centrum Wsparcia udziela porad dla dzieci, młodzieży i osobom dorosłym. Linia Wsparcia dla doświadczających kryzysu psychicznego, silnej depresji, myśli samobójczych 800 70 2222 https://liniawsparcia.pl/

Pospolite facebookowe mądrości głoszą różne definicje miłości. Można je streścić w paru słowach: och i ach. Każdy ma jednak własną. Dla manipulanta czy manipulantki miłość to przynęta. Kiedy już ktoś złapie się na haczyk, szybciutko niczym rybka trafia na ruszt i jest grillowany. Wysysa się z niego to, co najlepsze, a potem zastępuje kimś świeższym, bogatszym lub z uwagi na urodę bardziej nadającym się do chwalenia nim w mediach społecznościowych. Dlatego miłość własna musi poprzedzać miłość do drugiego człowieka. Inaczej raz za razem będzie trafiało się na hak. Zobacz ten wpis na Facebook. CIEKAWOSTKA: Męski blog Refleksje mężczyzny prowadzi psycholog online, psychoterapeuta przez Skype.

Szanowna Pani, z przejęciem zapoznałem się z Pani wpisem. Opisuje Pani bardzo złe samopoczucie, które w coraz większym jak rozumiem stopniu utrudnia Pani normalne funkcjonowanie. W tej sytuacji należy skorzystać ze specjalistycznej konsultacji. Może Pani porozmawiać o tym z lekarzem psychiatrą (warto udać się do lekarza, który może skierować na różne badania; lekarz może dać też skierowanie na refundowaną przez NFZ psychoterapię); może Pani także we własnym zakresie skorzystać prywatnie z konsultacji psychoterapeutycznej. Przyczyny złego samopoczucia należy rozpoznać i podjąć próby ich rozwiązania - specjaliści przeprowadzą diagnozę i zarekomendują możliwości. Może Pani też porozmawiać doraźnie z osobami w telefonach zaufania i wsparcia dla osób doświadczających takich stanów jak ten, który Pani opisuje; niektóre numery podane są tutaj https://ocalsiebie.pl/szybka-pomoc/

Szanowny Panie, postarałem się udzielić Panu odpowiedzi w formie audio. Podcast może Pan odsłuchać tutaj:

Szanowna Pani, doświadczając złego samopoczucia lub innych problemów można rozważyć też kontakt z telefonami zaufania i pomocowymi dla osób w kryzysie emocjonalnym - niektóre numery podane są tutaj. Specjaliści poradzą i wesprą. Proszę wypróbować te numery. Wskazana jest też wizyta u lekarza psychiatry, który zarekomenduje rozwiązania i ewentualnie da też skierowanie na psychoterapię. W razie doświadczania nasilonych myśli samobójczych należy skontaktować się z numerem 112 by uzyskać ratunek.

Większość woli wywody internetowych celebrytów, ale niektórzy patroni mojej działalności proszą o teksty wtajemniczające w zagadnienia spoza głównego nurtu. Proszę bardzo, jednak czytacie na własną odpowiedzialność. Miłość ma różne oblicza. Można kogoś kochać przez lata nie czując presji do mieszkania z kimś czy zawierania małżeństwa, bo ma się swoje życie z zupełnie innej bajki i nie chce się go zmieniać, dostosowywać. Nie chce się też nikomu zakładać kagańca ani samemu go nosić. To wolnościowe podejście można zaobserwować na przykład u artysty, podróżnika, człowieka biznesu, który często zmienia miejsce pobytu albo indywidualisty podążającego własnymi ścieżkami. Są to ludzie których naturę można porównać do rośliny o nazwie Tillandsia. Taka roślina nie potrzebuje do życia ziemi, bo nie posiada korzeni, więc ich nie zapuszcza. Pobiera pokarm i wodę przez liście. Czasami taką naturę odkrywa się w sobie po licznych rozczarowaniach, okłamywaniu siebie i innych, bo na wszystkich presję wywiera przecież wszechpotężna konwencja społeczna. Częściej jednak od początku odczuwa się własną indywidualność choć zwykle człowiek nie od razu umie się z nią pogodzić. A niepogodzony ze sobą brnie w coś, co mu nie służy nim się przebudzi. Osoby, o których tu mówię, nie wszczepiają się w cudze życie, nie przywierają do kogoś niczym ryba podnawka, która przysysa się do innej, większej i żywi się resztkami pozostawianymi przez swojego nosiciela. To są zwykle osoby o dużej niezależności emocjonalnej, zaradności życiowej, w tym ekonomicznej, i potrafiące tworzyć głębokie, wieloletnie relacje, w których dominuje pierwiastek intelektualny i przyjaźń. Nawiązując do kultowego filmu, można powiedzieć, że są to ludzie wylogowani z matrixa. Takie osoby kochają i zaspokajają swoje potrzeby związane z miłością, ale nie według odgórnego schematu. Bo tego nie chcą albo z uwagi na to, iż w ich wypadku on nie działa. Nie przystają do matrycy, nie odnajdują się w szablonach, a czasami są na nie po prostu za mądrzy. Uważają, że niektóre schematy to piękne utopie, ale gdy ogląda się je w teatrze, a nie samemu odgrywa we własnym życiu. Ich związki bywają przez większość czasu platoniczne, ale okresowo mogą stawać się bardzo namiętne, po czym po fali uniesień znowu przypominają połączenie kochania i przyjaźni. Jakiś ich związek może być szczególny, wyjątkowo ważny, ale nie wyklucza innych. W naszym kręgu kulturowym przyjęło się, iż miłość to romantyczna relacja dwóch osób. I choć rozumiemy, że można kochać różnych krewnych, czyli więcej niż jednego człowieka, to jeśli chodzi o związek, ma on być duetem i koniec. Dlaczego? Bo tak. Wielu osobom jawi się to jako jedyna słuszna bądź wręcz święta opcja i wszystko inne z miejsca uznają za niewłaściwe chociaż w różnych miejscach na świecie miłość bywa definiowana odmiennie, a w niektórych nikogo nie dziwią liczniejsze konstelacje. Normy społeczne sobie, a życie sobie. Zdarza się że kochając, człowiek przeżywa kolejną miłość. Ludzie często doznają wtedy totalnego szoku, wywraca to ich wizję świata do góry nogami. Czują się schorowani, przeżywają niewyobrażalną konsternację i często z miejsca uznają, że coś z nimi nie tak. Czasami przeżywają podobne odczucia, kiedy odkrywają, że nie chcą powielać schematu albo żyć w fikcyjnej monogamii. Zadają sobie pytanie jak to do diaska możliwe? Szukają wtedy ratunku u współczesnych szamanów – kapłanów, guru sekt, filozofów, psychoterapeutów. Wolnym duchom ten stan nie zagraża. Nie widzą nic dziwnego w kochaniu niejednej osoby. W końcu nawet w relacji monogamicznej zawsze miłuje się siebie i innego człowieka. Podsumowując, miłość ludzie przeżywają rozmaicie, definiują ją różnie i doświadczają jej indywidualnie. Mówią w różnych językach miłości. Grunt to odkryć własny i mieć odwagę w nim przemawiać. Tylko tak można spotkać kogoś, kto mówi w tym samym. Inaczej pozostaje wieczna maskarada, kłamstwa, złudzenia, iluzje, przepychanki i poszukiwanie swojej drogi na chybił trafił. Długi wyszedł ten tekst, ale teraz będzie przerwa urlopowa przez jakiś czas. Zobacz ten wpis na Facebook.

Szanowna Pani, po takich wyznaniach może Panią spotkać w Internecie ostracyzm i osądzanie. Radziłbym porozmawiać o tym z psychologiem, bo niestety nawet na tym forum są ludzie, którzy gotowi są Panią potępiać, co tylko pogarsza sprawę. Skoro temat ten tak bardzo Panią trapi, zdecydowanie proszę skorzystać ze specjalistycznej pomocy. Żeby udać się do psychoterapeuty na NFZ trzeba najpierw pójść do lekarza psychiatry (nie jest wymagane skierowanie, wystarczy się umówić) - on da skierowanie na terapię. Ze względu na osądzający charakter niektórych wypowiedzi temat zamykam.

Szanowna Pani, takie zachowanie mężczyzn może wynikać z wielu różnych czynników. Z kultury organizacyjnej w miejscu pracy podsycającej stereotypowo męskie tendencje, z braku szacunku do kobiet, z braku zaspokojenia w sferze seksualnej, niezaspokojenia potrzeby różnorodności seksualnej lub zmęczenia monogamią (ludzie czasem porównują to do jedzenia ciągle tego samego dania, które choćby było najsmaczniejsze to w końcu się nudzi). U mężczyzn wyż potrzeb w tej sferze występuje między 18 a 30 rokiem życia. U kobiet dopiero po 30-tym roku życia. Dowcipnie to matka natura zorganizowała, no ale przynajmniej wtedy kobiety zaczynają rozumieć co działo się z ich kolegami we wcześniejszym wieku. Co do nieeleganckiej gadaniny, nie przejmowałbym się tym zanadto w kontekście małżeństw – mężczyźni sobie pogadają, rozładują trochę napięcie, a potem z podkulonym ogonem wracają do żon i noszą je na rękach. Liczba myśli o seksie u ludzi jest bardzo wysoka, zwłaszcza w okresie najsilniejszego natężenia potrzeb, szczególnie u mężczyzn. Oczywiście nie musi Pani akceptować takiej gadaniny w Pani otoczeniu, ma Pani prawo asertywnie na to reagować. W końcu pracuje Pani jak rozumiem w biurze, a nie w męskiej przebieralni, więc pewien poziom komunikacji i szacunku wobec innych ludzi jest wskazany. Warto też przyjrzeć się własnemu zaspokojeniu potrzeb, skoro ten temat aż tak na Panią wpływa, to może coś jest na rzeczy i dlatego w takim stopniu to irytuje. Często działa to jak płachta na byka u osób bez pary (jak widok migdalących się zakochanych tuż po tym, gdy samemu przeżyło się zawód miłosny). Być może ktoś inny stwierdziłby „faceeeeci” i przeszedł ponad tym do porządku dziennego jeśli by się dało - nie wiem, nie było mnie przy tym. Pozdrawiam.

Szanowna Pani, nad nadmierną zazdrością, radzeniem sobie z tą emocją może Pani popracować w trakcie psychoterapii. Zbytnia zaborczość i przesadne kontrolowanie partnera może każdemu na tyle uprzykrzyć życie, że zacznie się dystansować, mając tego dość. Być może te skłonności wynikają u Pani z problemu z samoocenę - psychoterapeuta ustali to podczas konsultacji diagnostycznej. Jeśli okazałoby się, że problem tkwi m.in. w niskim poczuciu własnej wartości, specjalista zaleci rozwiązania. Proszę z tym nie zwlekać, bo takie tendencje raczej samemu nie ustępują - trzeba nad nimi świadomie pracować, by nie męczyć siebie i nie sabotować związku. Oczywiście psycholog, psychoterapeuta postara się też wybadać, na ile Pani obawy mogą być uzasadnione, bo nie muszą być przecież całkowicie bezzasadne.

Szanowna Pani, zasadniczy kłopot polega na tym, jak ten mężczyzna się do Pani odnosi, jak Panią traktuje. Nadmierna kontrola, wyzwiska czy zarzucanie czynów, których Pani nie robiła to różne formy przemocy, których nie należy akceptować. Należy asertywnie reagować wyrażając swój sprzeciw. Jeśli to nie zdaje egzaminu pozostaje tylko zachować bezpieczny dystans od człowieka, który takie działania podejmuje. Co do reszty trudno jest mi cokolwiek napisać, nie wiem bowiem o jakie sytuacje chodziło, jakie zdjęcia, jaki strój, jednak niezależnie od wszystkiego ma Pani prawo sama decydować o tym, jak się ubiera. Partner może ewentualnie jeśli tak zgodnie ustalicie wyrażać swoją opinie, ale w sposób uprzejmy, a nie obelżywy. Proszę na siebie uważać.