Zawsze pragnęłam dzieci i rodziny

[doma186]

Nie wiem czy bardziej chce się wygadać czy pomocy, rady. Mam 25 lat i nie widzę dla siebie perspektyw. Jestem w 3 letnim związku, ale w zeszłym roku chciałam się rozstać (tuż po oświadczynach). Dobijało mnie to że on nie chce spędzać ze mną czasu bo jego hobby ważniejsze, że nie chce mi w niczym pomoc bo np jego ojciec nie pomagał mamie myć podłogę... rozmowy nic nie dawały i ja myśląc że się rozstaniemy już zaczęłam się widywać z innym. Niestety upiłam się i go zdradziłam. Nie chciałam tego, później już pilnowałam się by znowu tego nie zrobić ale dalej się spotykałam z tym facetem przez miesiąc. W końcu, mój partner się zorientował i do wszystkiego się przyznałam. Powiedział że mi wybaczy, że będziemy pracować ze mnie kocha. Zerwałam kontaktu z innymi. Później było piekło, co chwilę kłótnie o to że nic nie doceniam, że jestem dziwką bo zdradziłam, że on nic z tego nie uzyskał, że miałam tak dobrze z nim. Z czasem co raz rzadziej były takie sytuacje, pod warunkiem że nic nie mówiłam. Gdy tylko prosilam o pomoc w porządkach domowych i jej nie dostawałam i "przypierdalałam " się o to jak on mówi, to wyciąga moją zdradę jako argument że nie mam nic do gadania. Jakiś czas temu rozmawialiśmy o dziecku. Ale on mówi że nie ma we mnie pewności i dopóki on nie zadecyduje nie będzie dzieci i ślubu, jeżeli mi to przeszkadza, mogę wrócić do faceta z którym go zdradziłam. Dodam że jestem z patologicznej rodziny, do tego stopnia że moja mama chciała się zabić gdy była ze mną w ciąży (podcięcie żył). Teraz jesteśmy dziś. Jedyne co zawsze chciałam to rodzinę. Mieć dużą kochającą się rodzinę, dzieci. W tej chwili mamy mieszkanie na kredyt i nie aż tak złą pracę, ale ja jestem nieszczęśliwa. Nie potrafię przestać o tym myśleć. Przykro mi że sama jestem że wszystkim, nie mogę z nikim porozmawiać bo po zdradzie mam zakaz rozmawiania o wszystkim z mamą czy siostrą czy kimkolwiek ( bo one doradzały bym się rozstała). Myślę że jestem toksyczna. Chce umrzeć, bo mam dość tego życia. Jako dziecko przeżywała koszmar, pocieszałam się że będzie lepiej. Nie czuję tego. Nie mam sensu życia. Czuję jak życie ucieka i już nie będę miała dużej rodziny bo on mi nie ufa. Jestem tchórzem i boje się popełnić samobójstwo. Zaczynam myśleć by obejść ten strach. Zaczynam czytać jak wstąpić do wojska, bo tam łatwiej o szybką śmierć bez zabijania semego siebie... Nie wiem co robić ale już naprawdę zaczynam mieć wszystkiego dość. Cieszę się że chociaż tu mogę się wygadać. Mojemu nie mogę powiedzieć bo gdy próbuję słyszę że jestem głupią przecież mam dobrze. A to że jedyne co zawsze chciałam straciłam to moja wina. Jeszcze zapomniał, jak mu mówiłam dlaczego to się stało. Teraz mówi że chciałam się tylko zabawić nic więcej. Mam dość. Dziękuję 

[Małgorzata_Margo]

Po pierwsze odrzuć natrętne myśli o odebraniu sobie życia, bo życie jest darem, które otrzymuje się tylko jeden jedyny raz! Doceniaj to, ze żyjesz, przed Tobą wiele pięknych lat życia tylko pomyśl czy warto to życie dzielić z partnerem, który przestał Ciebie szanować. Przestał szanować bo była zdrada, świadoma czy nieświadoma, planowana bądź i nie, ale miała miejsce. Ludzie nie potrafią wybaczać a przede wszystkim zapominać. A uwierz, ze wcale nie jest to łatwe. Jeśli szukasz tutaj rady to zakończ związek bo jak sama piszesz uczucie wygasło, w dodatku zamieszkała między Wami nieufność, brak komunikacji, brak pomocy i wsparcia, wiec po co się ranić i wzajemnie obrażać? Nie zapominaj prosze o tym, ze powierzyłaś chłopakowi wiele tajemnic Twojej rodziny a przywoływanie ich jako argumenty to bardzo mocne ciosy dla słabej osoby. Jesteś młoda i nie jest prawdą, ze nie masz szansy na założenie rodziny, na potomstwo. Ja mojego syna urodziłam w wieku 35 lat i wg mnie to najwspanialszy wiek bo zdałam egzamin, do wszystkiego doszłam sama, mimo, ze nie było łatwo, ale teraz jestem dumna i mam co wspominać i patrzeć jaki fajny chłopak kręci się obok mnie po domu.  Jeszcze wiele lat przede mną by podsumować jego wychowanie, ale walczę każdego dnia, bo bardzo kocham i Ty tez masz taką szansę przed sobą. Nic nie straciłaś,  gdyz jesteś w wolnym związku bez legalizacji, bez dzieci, i pamiętaj walcz o swoją godność. Błędu nie cofniesz, ale wyciągniesz /wyciągnęłaś wnioski, które pomogą Ci w przyszłości. Życie to nie zabawa a partner to nie manekin. Każdy ma swoje uczucia i granice wytrzymałości. Myślę, ze czas na podsumowanie i otwartą rozmowę. Pozostaje kwestia mieszkania, jakiegoś podziału, ale nie walczcie tylko rozmawiajcie bo to dla Waszego dobra. 

[doma186]

Przede wszystkim dziękuję za odpowiedź... Nie ukrywam że na koniec mam łzy w oczach mimo czytania po raz 3 Twojej odpowiedzi. Muszę przyznać że nie sądzę że uczucie wygasło. Kochamy się i myślę że on mnie szanuje ale z pewnością on mi nie ufa i nie zapomni. Obiecałam mu że go nie zostawię, nie popełnię jeszcze raz tych samych błędów, już nie zdradzę. Jednak nie wiem czy ja nadaje się do czegokolwiek czy naprawdę w genach nie jestem zepsuta. Że naprawdę nie wiem jak wygląda dobra rodzina, czy naprawdę chce by więcej lat przeleciało w złudnej nadziei aby na końcu znowu dostać wielkim rozczarowaniem w twarz? Czy dziecku patologii, które całe życie walczy o wszystko, jest dane w końcu nie popełniać błędów i być szczęśliwym? Zacząć szanować samą siebie? Nie chcę jechać autem i mieć nadzieję na wypadek bo tak jest łatwiej. Czy to źle że ja już teraz bym chciała trochę szczęścia tego którego chciałam a nie coś co słyszę że powinnam być wdzięczna i szczęśliwa?

[Małgorzata_Margo]

Nie chciałam swoją odpowiedzią spowodować łez ani wstawiać Cię na tor - odejdź od niego. Starałam się tylko uświadomić, ze raz popełniony błąd może mieć konsekwencje w późniejszym okresie. Nie jestem mężczyzną i nie umiem myśleć jak mężczyzna bo urodziłam się jako kobieta; bardzo oddana, z ogromnà empatią z wartościami, które sama wyniosłam i których się nauczyłam, która dla rodziny jest w stanie poświecić na prawdę bardzo wiele. Ale to nie znaczy, ze jestem doskonała. Warunek jest tylko jeden - dwie strony chcą tego samego i mimo cieni i blasków będą sie wspierać, szanować i ufać. Nie obwiniaj sie za geny bo to tylko biologia. Każdy człowiek jest na prawdę inny, nie ma identycznych kopii nawet pod względem intelektu. To, ze rodzice nie mogli byc doskonali nie znaczy, ze Tobie życie się nie ułoży. Bedziesz sobą i bądź nią zawsze. Życie to książka, każdy dzień to nowa strona, przecież każdy z nas tworzy własną historię. Masz w sobie dużo siły i samozaparcia bo przyznajesz, ze nigdy go nie opuścisz. Pielęgnuj zatem ten Wasz związek, nie sięgaj po zakazane owoce mimo, ze mogą kusić, ze nastaną chwile zwątpienia. Przypominaj o sobie swojemu partnerowi, staraj sie zabiegać o względy jako kobieta, ale z delikatnością. Proś o wsparcie bo samemu jest trudno „ogarnąć”wszystko i zawsze. By wróciło zaufanie trzeba czasu, nie wiem ile może to trwać. Jeśli chodzi o używane „epitety” których nie pochwalam to postaw barierę i warunek, ze nie chcesz by tak do Ciebie mówił. Dajecie sobie szanse, wiec zaczynacie od początku tylko z tą różnicą, ze z doświadczeniami i wnioskami.  

[fela]

Trudno coś doradzić. Chociaż ludzie jeszcze na starość potrafią sobie  wypominać różne grzechy i przewinienia. Przy byle jakiej sprzeczce sprawa będzie odżywać. Mało tego partner już zabrania rozmawiania z kimkolwiek o problemach, więc nie wiem jak to będzie z tym zaufaniem. Czy to nie będzie tak, że popełniłaś błąd to teraz będziesz całe życie pokutować za to,albo podporządkować się partnerowi we wszystkim. Nie wie tego nikt. Jesteś młodą osobą,jeszcze wiele  przed Tobą, możesz ułożyć sobie życie tak,jak sobie marzysz.

[mih]

Cześć, wiele kwestii w tym wpisie. Zaczne od najważniejszego: wg. mnie masz objawy depresji i to bardzo silnej. Uważam ze musisz z tym coś zrobić, wydaje się ze najlepiej jak skorzystasz z profesjonalnej pomocy w tym zakresie.  Nie odkładaj tego bo to samo nie minie a tylko może się pogłębić.

Podkreślę że nie jestem i nie czuje się psychologiem. Chce się mylić ale wg. mnie On nie zapomni nigdy jak też nigdy Ci nie wybaczy. Szanse tego związku są nikłe. Błędy należy po ich przepracowaniu wybaczyć ale nielojalności absolutnie. Za błąd z dużym trudem ale można jeszcze podciągnąć jakiś jednorazowy "eksces" pod wpływem alkoholu itp. ale spotykanie się przez kolejne miesiące jest już czystą, zaplanowaną premedytacją. Przecież żeby to robić wpierw trzeba stworzyć całą układankę kłamstw i oszustw "parterowi" przed oczami.  Później zrzucasz z siebie ten ciężar przekładając wszystko na jego głowę i domagasz się równości w związku w zamian za oświadczenie że już nie będziesz. To dziecinada i skur......, i to tak nie działa.

Wydaje sie ze musisz dużo popracować nad sobą, uporać się z niską samooceną. Odnaleźć i rozwinąć swoje wartości. Jeśli  wewnętrznie czujesz ze nie jest dobrze i szukasz drogi ...to jest szansa na pozytywną zmianę o ile będziesz nad sobą pracować. Tego  Ci szczerze życzę. Będziesz dobrą mamą.