Osoby leczące się na depresję mogą raz na jakiś czas, np. w odstępach tygodniowych, monitorować częstotliwość z jaką występują objawy depresji, by sprawdzić, jaki jest ich stan i na ile wydajne są stosowane techniki zaradcze. Monitorowanie częstotliwości objawów pozwala być na bieżąco z tym, jakie efekty przynosi obecnie stosowana strategia radzenia sobie z chorobą. Pozwala to zoptymalizować samopomoc i leczenie. Tego typu samowiedza, świadomość, że pewne problemy stanowią objaw choroby, jest użyteczna także z tego względu, że ułatwia oddzielnie zdrowych zachowań od tych, które są przejawem depresji. Wiedząc, że coś wynika z depresji, a nie jest faktem czy nieodwracalnym stanem, lecz wymaga leczenia, łatwiej jest uporać się z chorobą. Pracuje się nad konkretnym materiałem – objaw traktując jako przedmiot swoich działań mających go złagodzić, usunąć, a nie jako niezbywalną część siebie. Taka perspektywa sprzyja wydajnej pracy nad powrotem do zdrowia.

Test depresji, kwestionariusz objawów depresji

Biorąc pod uwagę ostatnie 7 dni dla każdego z objawów określamy częstotliwość występowania podając odpowiednią cyfrę.
 
0 – wcale
1 – czasami
2 – często
3 – przez większość czasu

• „Zajadanie smutku” np. słodyczami, lodami bądź wysokokalorycznym jedzeniem, i wynikające z tego poczucie winy i/lub wyraźna zmiana wagi
   
• Bolesne roztrząsanie trudnych doświadczeń z przeszłości
   
• Ciągła senność lub problemy ze spaniem
   
• Drażliwość, łatwe wpadanie w złość
   
• Mniejsze zainteresowanie lub satysfakcja z rzeczy, które wcześniej zajmowały lub bawiły
   
• Myśli samokrytyczne
   
• Niechęć do podejmowania prób zmiany swojego położenia i/lub stanu
   
• Niskie ocenianie siebie
   
• Ociężałość lub nienaturalna pobudliwość
   
• Poczucie beznadziejności, braku nadziei
   
• Poczucie umęczenia i braku energii
   
• Poczucie winy lub obwinianie wszystkich za swoje problemy
   
• Poczucie znużenia lub udręczenia życiem albo jałowości życia i przekonanie, że nie ma ono nic do zaoferowania
   
• Poczucie, że jest się bezwartościowym
   
• Poczucie, że straciło się swoje szanse, przegrało się życie i/lub zawiodło innych
   
• Problemy z koncentracją
   
• Problemy z podejmowaniem decyzji
   
• Przekonanie, że nic już nie da się zrobić, żeby zmienić siebie i/lub bieżącą sytuację na lepsze
   
• Trudność w wykonywaniu czynności, które kiedyś wykonywane były raczej bezproblemowo
   
• Uczucie nienawiści do siebie
   
• Uczucie rozczarowania życiem lub uczucie obojętności wobec życia
   
• Uczucie smutku lub obniżony nastrój
   
• Unikanie towarzystwa innych, izolowanie się, wycofanie z życia towarzyskiego
   
• Znacząca utrata wagi lub apetytu (nie licząc specjalnego odchudzania się z powodu np. diety)
   
• Myśli samobójcze
   
• Powracające myśli o śmierci
   
• Planowanie samobójstwa

Aby określić rozstrzygnięcie, sumujemy wyniki i uzyskujemy w ten sposób ogólny rezultat, który możemy sprawdzać co jakiś czas, np. raz w tygodniu, by monitorować efektywność swoich metod radzenia sobie z depresyjnym smutkiem. Maksymalny wynik to 81, minimalny to 0. Wynik powyżej 25 powinien martwić i być powodem do refleksji nad udaniem się do psychologa, psychoterapeuty lub lekarza psychiatry. Niezależnie od wyniku należy uwzględnić taką możliwość, gdy myśli się o śmierci, ma myśli samobójcze lub planuje targnięcie na swoje życie albo podejmuje działania, które mogą mieć tragiczny finał.