Duże zaburzenie depresyjne jest drugim co do wielkości problemem opieki zdrowotnej na świecie pod względem niepełnosprawności spowodowanej chorobą. Zasadniczą cechą dużej depresji jest wystąpienie jednego lub więcej epizodów dużej depresji. Duże epizody depresyjne to okresy trwające co najmniej 2 tygodnie charakteryzujące się obniżonym nastrojem, większością dnia, prawie każdego dnia i / lub znacznym zmniejszeniem zainteresowania lub przyjemności we wszystkich lub prawie wszystkich działaniach. Aby uzyskać rozpoznanie ciężkiego zaburzenia depresyjnego, w ciągu tego samego okresu 2-tygodniowego dana osoba musi doświadczyć 5 lub więcej objawów z kryterium dużego epizodu depresyjnego, jak opisano w piątym wydaniu Diagnostycznego i Statystycznego Podręcznika Zaburzeń Psychicznych.

Obecna klasyfikacja zaburzeń depresyjnych i lękowych opiera się na DSM-5 lub dziesiątej rewizji Międzynarodowej Klasyfikacji Statystycznej Chorób i Problemów Zdrowotnych (ICD-10) Klasyfikacji Zaburzeń Psychicznych i Behawioralnych.

Leczenie ostrego ciężkiego zaburzenia depresyjnego (w ciągu pierwszych 3 miesięcy po rozpoznaniu) często polega na interwencji farmakologicznej (leki obejmujące selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny, inhibitory wychwytu zwrotnego noradrenaliny serotoniny i trójcykliczne leki przeciwdepresyjne) i interwencje psychologiczne.

Podczas gdy leki przeciwdepresyjne nadal stanowią podstawę leczenia dużych zaburzeń depresyjnych, wskaźniki przestrzegania zaleceń pozostają na niskim poziomie częściowo z powodu obaw pacjentów dotyczących skutków ubocznych i możliwej zależności. Ponadto badania wykazały, że pacjenci preferują interwencje psychologiczne zamiast leczenia antydepresantami. W związku z tym, leczenie psychologiczne odgrywa szczególnie istotną rolę.

Trzy medoty psychologicznego leczenia depresji

Trzy powszechne rodzaje psychoterapii w leczeniu dużych zaburzeń depresyjnych i uogólnionych zaburzeń lękowych to terapia poznawczo-behawioralna (CBT), terapia interpersonalna i terapia wspomagająca.

Terapia interpersonalna

Terapia interpersonalna koncentruje się na relacjach społecznych pacjenta z rodziną i przyjaciółmi. Celem tej terapii jest poprawa komunikacji i podniesienie samooceny. Jest ona szczególnie skuteczna w przypadku depresji wywołanej przez znaczące wydarzenia (rozwód, śmierć) lub odizolowanie.

Terapia poznawczo-behawioralna zaburzeń nastroju

Ten typ terapii pomaga chorym skorygować ich błędne widzenie rzeczywistości. Terapia poznawczo-behawioralna koncentruje się na pomaganiu pacjentom uświadomić sobie, w jaki sposób pewne negatywne automatyczne myśli, postawy, oczekiwania i wierzenia przyczyniają się do uczucia smutku i niepokoju. Pacjenci uczą się, jak rozpoznawać te wzorce myślenia, które mogły rozwinąć się w przeszłości. Dowiadują się też jak radzić sobie z trudnymi lub bolesnymi doświadczeniami.

Terapia wspierająca  dla osób cierpiących na depresję

Terapia wspierająca (zwana również niedyrektywną terapią wspomagającą) jest zwykle niestrukturalną terapią, która opiera się na podstawowych umiejętności interpersonalnych terapeuty, takich jak refleksja, słuchanie empatyczne i zachęta. Zostało zdefiniowane jako leczenie psychologiczne, w którym terapeuci nie angażują się w żadną strategię terapeutyczną inną niż aktywne słuchanie i oferowanie wsparcia, koncentrując się na problemach i obawach pacjentów. Skupia się raczej na bieżących problemach niż długotrwałych trudnościach. Ogólnym celem jest zmniejszenie poziomu dyskomfortu pacjentów i pomoc w radzeniu sobie z ich obecnymi okolicznościami.