Kochanek stał się kimś więcej...

[ania_]

Mam 30 lat, jestem mężatką od ponad 6 lat. Od 2019 leczę się z powodu depresji. Mobbing w miejscu pracy spowodował, że z powodu objawów somatycznych i lęku przed wyjściem z domu trafiłam rok temu na 5 tygodni do szpitala psychiatrycznego. Mam stwierdzone zaburzenia osobowości mieszane. Biorę leki na depresję. 

Być może nawet trochę wcześniej lub od początku mojej historii z depresją moje relacje z mężem pogarszały się. To ja byłam zawsze tą złą. Narzekałam, że nic nie robi, nie przykłada się do pracy ani nauki, nie ma ambicji ani realnych planów życiowych. Z czasem też coraz rzadziej dochodziło do seksu. Stał się on dla mnie totalnie niesatysfakcjonujący. Mój mąż bardzo mało zajmował się mną, dbał głównie o własną przyjemność. Nie chciał pieścić mnie oralnie twierdząc, że "ci*ka jest nieestetyczna". Nigdy nie usłyszałam, że ją lubi, że mu się podoba. Traktował pieszczenie tego miejsca mojego ciała jak przykry obowiązek i czasem godził się na jej oralne pieszczoty tuż kiedy się świezutko ogoliłam... Ogólnie słyszałam mało komplementów na temat mojego ciała. A jestem zgrabną, szczupłą, ładną kobietą... Gdy jeszcze miałam ochotę na seks i próbowałam jakoś zaciągnąć męża do sypialni słyszałam pytanie "Jakie masz dni?", co w domyśle oznaczało pytanie o dni płodne/niepłodne (mąż jest bardzo wierzący). Ochota na seks znikała momentalnie, bo najczęściej miałam płodne, a on w te dni powstrzymywał się i ciężko było go do tego przekonać. A później jeszcze to przeżywał... Z czasem potrzeba seksu zanikła we mnie totalnie. Nawet czułam niesmak na tę myśl. Nasz ostatni seks był prawie rok temu i był to seks na zasadzie "no dobra, już zrób to". 

W sierpniu po jednej z imprez ze znajomymi na działce przespałam się z kolega mojego męża. Romans ciągnęliśmy przez miesiąc kiedy to mój mąż nakrył nas na wspólnym nocowaniu na działce... Uwierzył, że po prostu spotkaliśmy się porozmawiać. Po tej akcji byłam na niego zdenerwowana, czułam się tak, jakby wtrącał się w moje życie. Kochanek stwierdził po rozmowie z mężem, że ucinamy tę relację w tej formie... Byłam załamana. Czas kiedy mieliśmy romans uskrzydlał mnie. Miałam motywację do działania, radość z codziennych zajęć. Kochanek traktował mnie jak ósmy cud świata. Poczułam się znów piękna. W każdym fragmencie mojego ciała. 

Ciężko przeszłam to rozstanie. Wiedziałam, że znów wrócę do marazmu. Poczułam jednak odwagę do tego, żeby powiedzieć mężowi, że nie widzę już naszego związku, że chce rozwodu. Wcześniej myślałam sobie na zasadzie "Już trudno, całe życie będę sobie taką nieszczęśliwa". Brałam pod uwagę to, że mój mąż nie uznaje rozwodu. Po jednej z kłótni zdjęłam pierścionki i już od ponad 9 miesięcy ich nie noszę. 

Dwa miesiące temu odezwał się do mnie inny mężczyzna. Zaczęliśmy się poznawać. W końcu przyznałam mu się po dwóch tygodniach pisania, na pierwszym spotkaniu, że jestem mężatką. Zobaczyłam ten zawód w jego oczach i zaczęłam go przepraszać... Powiedziałam, jak wygląda moja sytuacja i postanowiliśmy dalej jakoś utrzymywać kontakt. Poznaliśmy się i polubiliśmy na tyle, że chcielismy pokazać sobie nawzajem nasze życia, wprowadzić się w grupy naszych znajomych. Ja zaczęłam przeć w kierunku romansu. Powiedziałam mu, że może ze mną tyle, na ile będzie umiał spojrzeć mojemu mężowi w twarz. Spotkaliśmy się następnym razem u niego i przeżyłam wspaniały seks, wspaniały wieczór i w ogóle miły następny dzień spędzony razem. Powiedzieliśmy sobie, że to tylko seks, choć rozstając się patrzyliśmy sobie z bólem w oczy. Zaczęłam przyjeżdżać do niego w każdej wolnej chwili. Spędzaliśmy ze sobą miło czas. W pewnym momencie zaczęliśmy myśleć o czymś więcej. Ja miałam coraz bardziej wywalone na to, co powie mąż i o jednym nocowaniu powiadomiłam go mówiąc mu, że zostaję na noc u kolegi. Rozpętało się piekło. Powiedział o tym swoim rodzicom i mojemu bratu. Kilka dni później pojechał w delegację. Cały ten czas spędziłam u kochanka. Poznałam jego znajomych, traktował mnie jak dziewczynę i chętnie opowiadał im o mnie. Wróciłam do domu późno mówiąc mu, że byłam z nim. Następnego dnia mój mąż zadzwonił do niego. Po tej rozmowie mój kochanek stwierdził, że nie możemy tego ciągnąć dopóki nie rozpocznę procedury rozwodu. 

Wiem, że uzyskanie rozwodu nie będzie łatwe, bo mój mąż chce walczyć o nas. Plus obie rodziny będą to przeżywać bardzo. Boję się, że podejmuję tę decyzję, aby być z facetem, którego znam dwa miesiące... A jeżeli to się rozpadnie? Chociaż to codzienne życie, którego do tej pory z nim zaznałam bardzo mi się podobało. On imponuje mi pod wieloma względami. Ma ambicje i taką werwę do życia (nie to, co mój kanapowy mąż). Wspólne rozmowy są zawsze długie i pasjonujące... 

Zdaję sobie sprawę, że nie na remedium na wszystko. Jestem też świadoma tego, że aktualnie kierują mną emocje. Potrzebuję kogoś kto spojrzałby trzeźwo na całą tę sytuację i ocenił co się u mnie odwaga

Starałam się jak najdokładniej opisać całą moją sytuację, lecz w razie pytań zapraszam.

[Małgorzata_Margo]

Po pierwsze primo w Waszym małżeństwie już od dłuższego czasu wdarła sie rutyna i żadne z Was nic z tym nie zrobiło. Żadnych rozmów, żadnego wsparcia, żadnych zmian by udoskonalić związek, żadnej zewnętrznej pomocy a kto wie czy nie wniosłaby ona czegoś z czego oboje byście czerpali i poznawali sie na nowo. Po drugie primo dopuscilasc sie zdrady i to z dwoma kochankami i w krótkim odstępie czasowym. Po trzecie primo każda zdrada wyszła na jaw. Czwarte primo przez najbliższych mozesz  lub jestes traktowana jak „czarna owca” i „gorsze zło”. Piąte primo zdejmując obrączkę jako kobieta automatycznie zwolnilas swojego męża z obowiązku bycia nim a nie odwrotnie. Szóste primo kochanek już postawił warunek odnoście zawieszenia spotkań/ kontynuacji romansu dopóki procedura rozwodowa sie nie rozpocznie. Siódme primo jeśli dojdzie do rozwodu a mąż wyrazi na to zgodę to będzie dążył do przypisania tylko i wyłącznie winy Tobie. Ósme primo istnieje ryzyko, ze najbliżsi sie od Ciebie odsuną (jeśli już tego nie zrobili) i zostaniesz zupełnie sama. Dziewiąte primo nie masz gwarancji, ze kochanek nim nadal pozostanie i będzie dążył do wspolnej przyszłości. Dziesiąte primo nie zapominaj, ze leczysz sie na depresje, przyjmujesz leki i oby ten cały marazm Cię nie pochłonął. Na prawdę nie widzisz i nie widziałaś żadnej szansy, nie podjelas, nie zachęciłaś męża do jakiejkolwiek próby by budować do końca to co wcześniej wspólnie z mężem zbudowaliście tym bardziej ze wiekszosc lat żyliscie w wierze o której wspominałaś? 

[ania_]

Miałam stany kiedy w ogóle nie wychodziłam z łóżka, nie robiłam nic, zaniedbałam obowiązki domowe i służbowe. Gdy zaczęłam wychodzić z tego podjęłam się pracy w innym mieście. Wiązało się to z wyjazdami kilka razy w tygodniu bądź na kilka dni do innego miasta. Czasem wstawałam o 3:00 i jechałam na dworzec, aby czekać tam w nocy na pociąg. Mój mąż nie chciał mnie podwozić, czasem w ogóle nie interesował się gdzie śpię, z kim jestem, zero kontaktu. Gdy on gdzieś wyjeżdża jest w sumie podobnie. Nie mamy potrzeby kontaktowania się ze sobą. 

Od kiedy wyszedł aktualny romans on chce wszystko odbudowywać i mówi, że mnie kocha itp. Ja nie widzę już tego. Nie umiem wyobrazić sobie z nim przyszłości, nie widzę wspólnego spędzania czasu, prowadzenia domu, wychowywania dzieci itp... Ze względu na te łóżkowe sprawy czuję do niego ogromną niechęć, wydaje mi się, że jestem nieatrakcyjna dla niego przez to co mówił o moim ciele. Nasz seks ogólnie nigdy nie był jakiś pasjonujący, raczej delikatny. Podczas gdy teraz dopiero poczułam się spełniona w tej sferze. 

Bardzo mi się życie skomplikowało i wiem, że muszę teraz podjąć jakąś decyzję. Stres, który się nakłada, powoduje, że moje zdrowie znów zaczyna podupadac. 

Tak, zdradziłam. W obu przypadkach dodało mi to skrzydeł i nie żałuję tego. Męczy mnie jedynie, że z aktualnym kochankiem tak się zbliżyliśmy i czujemy się tak dobrze ze sobą. Gdy spotykamy się czasem zasypiamy bez seksu. Wystarczy nam nasza bliskość. Jednak ciągle jest z tyłu głowy myśl, że ja muszę wrócić do domu, w którym jest mąż... 

Straciłam dwie przyjaciółki, gdy powiedziałam im o pierwszej zdradzie. Jedna znajomość szczególnie boli, bo była to przyjaciółka z dzieciństwa. W rodzinie męża faktycznie jestem teraz coraz gorzej odbierana przez jego siostry i rodziców. Opowiada też o naszych problemach swoim znajomym, co też sprawia, że czuje się niekomfortowo idąc tam w odwiedziny. Mąż powiedział mi, że o wszystkim co robię opowie też moim rodzicom. 

Z czym może wiązać się całkowita moja wina? Co w przypadku kiedy ja wniosę o rozwód? Mówiłam o tym mężowi to powiedział, że on do tego ręki nie przyłoży i mam sama składać dokumenty jeżeli chce.... 

Z kochankiem jesteśmy bardzo szczerzy wobec siebie. Jasno mówimy o tym, co mamy w głowach, co nas boli w tej sytuacji. Wiem, że on chciałby mnie obok, sugerował nawet, abym się do niego wprowadziła. Po rozmowie z moim mężem jakby trochę się przestraszył, bo zauważył, że jemu zależy. Niby. Bo moim zdaniem jemu zależy jedynie, aby nie było rozwodu ze względów religijnych. Nie chce też sprawiać przykrości rodzicom i siostrom.... 

[Małgorzata_Margo]

Hmmm zatem wzajemna wegetacja i jak sublokatorzy w jednym domu/mieszkaniu, wspólne nazwisko, wspólne rozliczenie podatkowe,  wiele innych spraw, a najgorsze, ze przykładne małżeństwo dla całej  rodziny inie tylko  … ( kamuflaż to najgorsze co możecie oboje udawać). Mężowi byc może grunt się osuwa bo przecież ma już swój wiek i trudniej byłoby wg niego zacząć od nowa, tym bardziej, ze stara się żyć zgodnie z wiarą, ale ja jestem innego zdania. Wiara to wiara a poza tym istnieje szansa na rozwód kościelny. Nie układa się Wam pożycie, męczycie się, dołujcie zamiast wspierać to nic innego jak rozejść się w zgodzie (choć to będzie trudne i nie do przełknięcia przez któreś z Was). Każde pójdzie swoją drogą, zostaną tylko i aż wspomnienia. Pozostaje kwestia dzieci bo to te istoty zawsze dostają po głowie i w głowę. My dorosli nie wiemy co one czuja dopóki nie spotkamy się z psychologiem. Zrobiłaś krok by zdradzić męża, po zdradzie patrzysz nadal na męża, mimo ze nic nie czujesz, wiec nie bój się podjąć decyzji o zmianie. A rodzina, znajomi, sąsiedzi … cóż, zadaj sobie pytanie Żyjesz z nimi na co dzień, boisz się osądu (choć ten jest nieunikniony)  będzie Ci to doskwierać i ciężko z taką myślą dalej żyć? Domniemam, ze nie, a zatem odpowiedz już znasz. 

[ania_]

To bardzo odważny dla mnie krok. Wiele osób się ode mnie odsunie... Wiem, że będę 'winną' tego rozstania. Mój mąż jako największy argument przeciw rozwodowi podaje wiarę oraz fakt, że "miłość to decyzja i zobowiązanie, a nie tylko uczucie".

Nie mamy dzieci ani wielkich majątków, więc sprawa nie powinna być trudna. Jednak boję się co oznacza rozwód z mojej winy? Co jeżeli mój mąż nie podpisze dokumentów twierdząc, że on nie zgadza się na rozwód? 

[Małgorzata_Margo]

Nie macie dzieci i to jest dobra wiadomość. Jeśli zależy Tobie na szybkim rozstaniu bo przystajesz przy decyzji, ze Wasze pożycie ustało i nie ma szansy na poprawę to sama doskonale wiesz co powinnaś zrobić. Jeśli dążyć bedziesz do rozwodu to zacznij/cię od separacji, która wiąże się m.in. z wyprowadzką jednego z Was dwojga, bo nie sądzę byście wspólnie przebywali w tym samym miejscu (choć jest to możliwe i praktykowane przez pary małżeńskie). Dla męża to niekomfortowa i kłopotliwa sytuacji, gdy obok jest żona, która spotyka się z kimś innym. Nawet jeśli rozwód będzie z Twojej winy bo w znacznym stopniu na to wskazuje, to uważasz, ze taki dokument do czego w przyszłości będzie Ci potrzebny? Wstępując w nowy związek małżeński nikt nie pyta o powód rozpadu wcześniejszego małżeństwa. A ktos z kimś się zwiążesz w przyszłości pozna Twoją historie lub już ją zna. Mając obawy, ze mąż nie wyrazi zgody na rozstanie i rozwód - musisz byc świadoma, ze jest takie ryzyko. Nadal przecież będziecie małżeństwem, tylko na papierze, zapewne żyjący w innych miejscach jednocześnie prowadzący odrębne gospodarstwa domowe. Decyzję musisz sama podjąć i położyć na szale całe swoje dotychczasowe życie. Czy będzie łatwo przez to przejść tego nie wiem bo to Twoje małżeństwo, Wasze sprawy, problemy,  braki, zdrady i etc. Nikt za Ciebie tej decyzji jej nie podejmie chyba, ze uprzedzi Cię w tym działaniu mąż. Zanim cokolwiek postanowisz pomyśl czy warto wywrócić zycie o 360 stopni i zaczynać od początku, czy gdyby wybaczył zdrady byłaby szansa na normalne życie lub na jeszcze lepsze, które moglibyście wspólnie stworzyć. 

[ania_]

Ja chyba nawet nie chcę jego przebaczenia i odbudowywania tego. Nie patrzę na to jak na zaczynanie od początku, lecz jak na nowy rozdział raczej. 

Mętlik w głowie jest ogromny. Mam na głowie aktualnie wiele terminów, które mnie gonią. Powinnam skupić się na pracy, a moje myśli krążą totalnie gdzie indziej. Moje ciało się buntuje. Boję się co będzie gdy zburzymy całą tę fasadę 'szczęśliwego małżeństwa'. 

Mój kochanek właśnie stracił bardzo bliską osobę. Wszystko się tak komplikuje i jest to bardzo trudny czas na podejmowanie tak drastycznych decyzji. Ja powinnam go wspierać, nie mogę się załamywać. 

[ania_]

Czuję się naiwna w całym tym moim romanso-zwiazku. W środę nocowałam u kochanka, mój mąż wiedział gdzie jestem. Powiedział tylko, żebym nie robiła głupot... On ciągle wierzy, że z nim nie sypiam... 

Mój kochanek równolegle ze mną poznał inną dziewczynę i wiem, że w tę noc był u niej. Rozmawiałam z nim dziś o tym. Powiedział, że nie może opierać się na tym, że ze mną można cokolwiek budować, a on już ma swoje lata i nie może czekać na mnie. Gdy jesteśmy razem wszystko jest dobrze, ja czuję się u niego świetnie i nie rozumiem po co w takim razie przedstawia mnie swojej rodzinie i znajomym... Możemy rozmawiać godzinami na telefonie, niby wszystko jest ok. Więc nie rozumiem po co mu to. Mówiłam mu, że bardzo mnie to boli, a on mi na to, że jego boli, że nie może oficjalnie być ze mną. 

Nie pisałam o tym wcześniej, bo bardzo sama nie chcę w to wierzyć, że tak jest jak jest. I nie chciałam wyjść na naiwną, lecz najprawdopodobniej tak jest... 

[mih]

Karma wraca. Nie będziesz ani z jednym ani z drugim, bo oni już nie mają do Ciebie szacunku. Bez zaufania i szacunku nie będzie trwałej relacji, zostajesz tylko jako materac i tylko gdy będą Cię chcieli bo nię będą akurat mieć alternatywy. 

[Małgorzata_Margo]

Przestań byc naiwną (wybacz, ale tak jest) i przestań wierzyć w to, ze z kochanem zbudujesz piękną przyszłość. Na wieść o tym, ze zapoznał a tym bardziej spędził noc z inną kobietą a e dodatku zakomunikował, ze z Tobą fundament może stać się kruchy by budować przyszłość powinna zapalić Ci się pomarańczowe swiatlo. Stracisz męża, kochanek nigdy nie zaufa a wręcz bać się będzie ryzyka, ze pewnego dnia postąpisz w podobny sposób z nim jak z obecnym mężem. W Tobie obudziło się ciało i wzmożone pozadanie. To ze nadajecie na tych samych falach będzie krótkotrwałe. Seks odejdzie na półkę i kto wie czy w identyczny sposób nie będzie nadawał się do odkurzenia jak teraz z mężem. To co jest piekne na początku całkowicie inne staje się póżniej. Nie wierz w bajki, ze będzie kolorowo i idealnie.  Bo nie będzie. Nad związkiem trzeba pracować, trzeba pielęgnować. Zawsze twierdze, ze do tanga trzeba dwojga a seks to nie wszystko. Nie widzisz się u boku męża, zakończ to małżeństwo bo po co się męczyć i męczyć tego biednego człowieka. Wg Ciebie nie czujesz do męża nic drażni Ciebie jego zachowanie, do tego dochodzą byc może konflikty słowne i oboje się wyniszczacie. Nie traktuj kochanka jak wariantu B tylko pomysl czy nie warto jest zacząć od nowa - samej, jeśli mąż nie jest tym kogo chciałabyś w nim widzieć. Jak każdy tutaj życzę Ci szczęścia i pozytywnego rozwiązania, ale zacznij trzeźwo myśleć. Kochanek już zaczyna wywoływać presję na Tobie, w takim tempie nie dotrzymasz mu kroku a on zamiast mocno trzymać Ciebie za reke po prostu ją puści. Mąż wystawi walizki, rodzina nie zrozumie, bliscy znajomi zaczną nie mieć dla Ciebie czasu… 

[Marc]

Bardzo duzo malzenstw i niezalegalizowanych zwiazkow po pewnym czasie traci ochote na wspolny sex (sam to kiedys tez przechodzilem pierwsze 2lata bylo naprawde super, a po 2 latach bralismy oddzielne lozka na wakacje w hotelu, obecnie jestesmy super przyjaciolmi i juz tak zostanie, slubu i rozwodu nie bylo, dzieci tez nie bylo)

w polsce nie ma takich opcji zeby zona lub maz mial kochanka i zeby to robili wszyscy razem, natomiast na zachodzie to staje sie norma

obecnie widze duzo ogloszen od par ktore poszukuja 3ciej osoby do sexu, M lub F lub tez innej pary i sie wymieniaja,

rozumiem osoby starsze ale widze tez pary majace 20pare lat co mnie bardzo szokuje,

sa tez ogloszenia w j.ang od par pochodzacych z polski a mieszkajacych zagranica....jak widac polacy czuja sie bardziej otwarci zagranica, w polsce raczej taka para by takiego ogloszenia nie dala ze wstydu przed sasiadami i rodzina

 

jak widac po tym wpisie, ludzie w polsce maja spore problemy kiedy sa malzenstwem i stracili ochote na sex....

bycie razem to cos wiecej niz sex.... ludzie na zachodzie ludzie doszli do wniosku ze lepiej pozwolic zeby ktos zaspokoil zone czy meza ich potrzeby fizjologiczne, poniewaz zycie rodziny wspolny majatek dzieci....znajomi, jest o wiele wazniejsze niz sex... wiec nie ma sensu sie rozstawac z powodu braku sexu

w polsce jest to nie do pomyslenia.... przynajmniej teraz

to dotyczy malzenstw ktore maja stabilne fajne zycie, dzieci, znaja i szanuja swoje charaktery.... i sa bardzo tolerancyjni i pozwalaja zaspokajac fantazje sexualne partnera

natomiast jezeli takie malzenstwo jest niezgodne, ma nieciekawe zycie... to rozwod jest najlepszy

 

jezeli kochanek lubi duzo kobiet to zapewne nie jest dobrym kandydatem na nowego meza/partnera... bo po jakims czasie bedzie szukal nowej kobiety zeby zaspokoic tylko swoje potrzeby fizjologiczne....

[ania_]

Wyniszcza mnie cała ta sytuacja... Budzę się w nocy i płaczę... Jak teraz. 

Rozumem widzę, że moja sytuacja nie ma sensu. W sensie, że żaden z tych związków nie ma sensu. Przy mojej wrażliwej naturze tylko cierpię. Cały weekend spędziłam sama. Odcięłam się od wszystkich. Samotność mnie dobijała. Nikomu nie mogę powiedzieć co czuję. Sama dokładnie nie wiem co czuję... Czy to strach przed byciem samą, czy ból przez to, że nie mam oparcia w nikim, czy może poczucie, że nie potrafię zbudować niczego stałego. Mam wrażenie, że już nigdy nikomu nie zaufam, że gdy ktoś pozna moją historię nie będzie chciał być z taką zwichrowaną osobą. 

Wiem, że seks to nie wszystko. W moim małżeństwie jednak nie ma już tej nici porozumienia co kiedyś, zainteresowania i troski o drugą osobę. Nie widzę możliwości, aby to mogło się zmienić. Jestem rozbita. Boję się samotności. Mimo leków, które biorę czuję pustkę i bezsens życia. 

Czy to, że mój kochanek jeszcze kogoś na to karma? Nie czuję tego. W małżeństwie nie czułam się szczęśliwa i spełniona. Myślę, że to normalne, że chciałam poczuć się pożądana i ważna dla kogoś. Czuję raczej winę mojego męża, dla którego przestałam być ważna. Długie siedzenie w pracy, brak zainteresowania z jego strony. Był czas kiedy prosiłam, abyśmy poszli razem spać, kiedy prosiłam o przytulenie. Nie dostawałam tego. 

Zdałam sobie sprawę, że nie szukam tylko seksu. Szukam zrozumienia i opieki ze strony drugiej osoby. Szukam kogoś dla kogoś mogę być oparciem, o kogo mogę się troszczyć. Lubię czuć się potrzebna komuś, jestem w stanie wiele poświęcić, aby druga osoba miała lepiej w codziennym życiu. Ale czy potrafię to jeszcze zbudować? 

[Małgorzata_Margo]

Droga Aniu, a mnie się zdaje, ze ta cała sytuacja Ciebie wręcz przerosła i w ostatnich dniach poczułaś ogromny zawód. Mąż jak mąż bo z tego co zrozumiałam nie układało Wam się od dłuższego czasu. Szukałaś wsparcia, ciepła, zrozumienia, poczułaś bodźce na lepsze życie, widziałaś iskrę nadzieji przy kochanku, a ten zawodzi na „każdej” linii. Pytania kłębią się w głowie, emocje robią swoje i jesteś w martwym punkcie w dodatku na rozdrożu. Ten stan minie, wymaga to czasu a przede wszystkim Twojej siły by stanąć na nogi, sama bądź z kimś. Życie pisze nam scenariusz, my jesteśmy jego głównymi bohaterami i nikt za nas tych ról nie odegra. Co mogę Tobie na teraz polecić, to jeśli nie czytałaś artykułu na tutejszym blogu to odszukaj go pod nazwą „Wymagania kobiet w w związku, czego pragną kobiety” 3 listopad 2017 i spróbuj przeanalizować ten przekaz. Fakt, jest adresowany bardziej do mężczyzn, ale kobiecie on wiele tez wyjaśni. Zdystansuj się, ogranicz znajomość do minimum, mimo ze dla Ciebie nie będzie to łatwe, zacznij szukać innych zajęć, które wypełnią pustkę i ukoją ból, skorzystaj z urlopu, wybierz się gdzieś sama nawet na kilka dni, odwiedź rodziców lub inną bliższą rodzinę spędzając u nich ten czas. Jeśli jest Tobie potrzebna rozmowa z kimś zaufanym to poproś o pomoc, zrzuć ciężar, wypłacz się a później wprowadzaj stopniowo zmiany. Te zmiany powinnaś sama dla siebie określić. Nie pomijaj w tym męża bo on tez powinien poznac Twoje decyzje. Od czegoś musisz zacząć a to jest właściwy moment. 

[Marc]

A moze to czas zeby skupic sie calkowicie na sobie, na swoim zdrowiu, swoim umiejetnosciach, przyjzec sie wlasnym zlym nawykom myslowym, zaczac zdrowo jesc, cwiczyc, zaczac uczys sie jezykow obcych, wybrac sobie nowa dziedzine i doskonalic swoje umiejtenosci, zmienic prace, moze wyjechac do innego miasta lub kraju, poczuc sie dobrze z sama soba, stac sie niezaleznym finansowo.... podrozowac i z tej pozycji szukac nowego partnera.... kiedy czujesz sie dobrze sama ze soba....

nie trzeba tyrac od rana do wieczora zeby zarobic troche grosza i szukac kogos zeby ciagle pocieszal??

 

obecenie mozesz z domu pracowac i zarobic 500-1000$ na tydzien,.... przez komputer/iphone/ipad .... np currency trading(to co ja obecnie robie od 3 lat)...lub social media contect creator..... 

faceta mozesz tez znalesc latwo przez dating website... z polski luz zagranicy....1000 ofert na dzien... jedynie czas na wybranie wlasciwych...i spotkania

 

warunek jeden sama musisz czuc sie dobrze w swoim zyciu....byc szczesliwa sama ze soba.... i wtedy szukac partnera

Edited Tuesday at 03:33 PM by Marc