Problemy emocjonalne w związku.

[juulczaak]

Cześć, pisze tutaj ponieważ nie wiem już co mam o sobie myśleć. Jestem w związku ponad 3 lata, jest to związek szczęśliwy, kłótni praktycznie nie ma jednak jest jeden problem…. ja. 
Mam problem z emocjami i ogólnie ze sobą, strasznie boje się porzucenia i tego ze mój chłopak znajdzie sobie kogoś na moje miejsce. Każdy dzień to jest walka z moimi myślami, które są straszne. Ciagle myśle o tym, ze mój chłopak pisze z innymi dziewczynami, umawia się z nimi, ze każda dziewczyna która przejdzie obok nas, to jest w jego typie i myśli o niej nie wiem co. Kocham go najmocniej jak tylko potrafię, ale jak zrobi coś co mnie zaboli lub zdenerwuje, to od razu myśle o nim same najgorsze rzeczy, ze go nienawidzę, ze niszczy mi życie, ze chce to wszystko skonczyc. Pierwsza rzecz po ogrodzeniu oczu rano to jest sprawdzenie czy nie zaobserwował jakiejś nowej dziewczyny na instagramie, jeśli tak to nawet nie chce mi się z nim rozmawiać i czuje do niego wręcz jakby obrzydzenie. Potrzebuje stałego zapewnienia ze mnie kocha, potrafię się go pytać kill razy dziennie czy nadal i czy na pewno mnie kocha. Często czuje ogromny smutek i pustkę, w sumie to ciagle. Praktycznie nic mnie nie cieszy, a jeśli cieszy to przez dzień może dwa i jak pije alkohol na imprezach. Mam ciagle zmiany nastroju, jestem w stanie płakać i wić się na podłodze z bólu psychicznego, a za godzinę wstać i iść na piwo z koleżanka. Do tego jestem bardzo wrażliwa, mam wrażenie ze nigdzie nie psuje i każdy mnie nienawidzi, kiedy z kimś rozmawiam i ta osoba powie na zarty „spierdal…” to od razu mam w głowie ze mnie tu nie chce, ze nie pasuje do tego towarzystwa i jestem bezużyteczna i powinnam iść do domu. To męczące, dla mnie i dla mojego chłopaka, nie radzę sobie z tym. 

[Honrado]

Cześć, rzeczywiście wygląda to dosyć poważnie. Niewątpliwie kwalifikujesz się na psychoterapię. Myślałaś może o tym?

[juulczaak]

3 godziny temu, Honrado napisał:

Cześć, rzeczywiście wygląda to dosyć poważnie. Niewątpliwie kwalifikujesz się na psychoterapię. Myślałaś może o tym?

Zaczynam myśleć, w sumie umówiłam się na pierwsze w życiu spotkanie z psychologiem, ale trochę się boje tego co mi powie i mam mętlik w głowie, czy iść. Nie wiem… trudne to wszystko.

[Honrado]

Zmierzenie się ze swoimi bolesnymi, od dawna skrywanymi emocjami i mówienie o nich obcej osobie na pewno nie jest łatwe i przyjemne. Ale czy wyobrażasz sobie życie z tymi lękami, pustką i smutkiem? Przecież to straszne męczarnie.

Poświęciłaś trochę czasu na znalezienie dobrego psychologa? To bardzo ważne, żeby trafić do odpowiedniej osoby, z którą złapiemy dobry kontakt. Niestety często można się naciąć na kogoś, kto sam ma ze sobą problemy, a jednak próbuje pomagać innym i wciska jakieś krzywe "mądrości", po których odechciewa się chodzenia po psychologach. W ogóle jest spora różnica między psychologiem a psychoterapeutą. Psycholog to tylko ktoś po studiach psychologicznych, do kogo można iść na konsultację i po jakieś porady. Psychoterapeuta przeszkolony jest w terapii, czyli leczeniu różnych zaburzeń. Do niego chodzi się regularnie, przynajmniej raz w tygodniu, i grzebie się w poszukiwaniu źródeł problemów, szuka się skutecznych, skrojonych na miarę konkretnej osoby rozwiązań. Tak czy inaczej pierwsze wizyty są zawsze zapoznawcze. Opowiada się o sobie i tym wszystkim co nas dręczy. Raczej nie dowiesz się niczego przełomowego na początku.

Boisz się, że psycholog czy psychoterapeuta potraktuje Cię zgodnie z tym jak się czujesz, że w jakiś sposób Cię odrzuci, bo masz wrażenie, że jesteś beznadziejna, bezużyteczna i znienawidzona? To tylko część Twojej choroby i jest nieprawdą, ale póki te myśli zatruwają Twoją głowę trzeba będzie chyba zacisnąć zęby i się przemóc siłą woli. Na pewno warto próbować i ciężko pracować, bo spokój duszy jest w życiu najważniejszy.

[Julka9]

Może przestań wchodzić na Instagrama, nie sprawdzaj tego.

[FeelUclose]

Dnia 9.06.2022 o 16:42, juulczaak napisał:

Cześć, pisze tutaj ponieważ nie wiem już co mam o sobie myśleć. Jestem w związku ponad 3 lata, jest to związek szczęśliwy, kłótni praktycznie nie ma jednak jest jeden problem…. ja. 
Mam problem z emocjami i ogólnie ze sobą, strasznie boje się porzucenia i tego ze mój chłopak znajdzie sobie kogoś na moje miejsce. Każdy dzień to jest walka z moimi myślami, które są straszne. Ciagle myśle o tym, ze mój chłopak pisze z innymi dziewczynami, umawia się z nimi, ze każda dziewczyna która przejdzie obok nas, to jest w jego typie i myśli o niej nie wiem co. Kocham go najmocniej jak tylko potrafię, ale jak zrobi coś co mnie zaboli lub zdenerwuje, to od razu myśle o nim same najgorsze rzeczy, ze go nienawidzę, ze niszczy mi życie, ze chce to wszystko skonczyc. Pierwsza rzecz po ogrodzeniu oczu rano to jest sprawdzenie czy nie zaobserwował jakiejś nowej dziewczyny na instagramie, jeśli tak to nawet nie chce mi się z nim rozmawiać i czuje do niego wręcz jakby obrzydzenie. Potrzebuje stałego zapewnienia ze mnie kocha, potrafię się go pytać kill razy dziennie czy nadal i czy na pewno mnie kocha. Często czuje ogromny smutek i pustkę, w sumie to ciagle. Praktycznie nic mnie nie cieszy, a jeśli cieszy to przez dzień może dwa i jak pije alkohol na imprezach. Mam ciagle zmiany nastroju, jestem w stanie płakać i wić się na podłodze z bólu psychicznego, a za godzinę wstać i iść na piwo z koleżanka. Do tego jestem bardzo wrażliwa, mam wrażenie ze nigdzie nie psuje i każdy mnie nienawidzi, kiedy z kimś rozmawiam i ta osoba powie na zarty „spierdal…” to od razu mam w głowie ze mnie tu nie chce, ze nie pasuje do tego towarzystwa i jestem bezużyteczna i powinnam iść do domu. To męczące, dla mnie i dla mojego chłopaka, nie radzę sobie z tym. 

Qrcze! Mam podobnie. A raczej baaaaardzooo podobnie. Jestem w związku i tez mam takie myślenie. Ze ciagle z kimś pisze, ze każda kobieta to zagrożenie. Tez potrzebuje, żeby ciagle mówił, ze mnie kocha. I boje się, ze go stracę. A stracę, bo czuje…. Czuje, ze wyniszczam nasza miłość….

[Madness93]

Cześć. Mam podobnie, chorobliwa zazdrosc, zwłaszcza o szczuple dziewczyny, nastolatki. Partner nie daje mi odczuć że jestem dla niego atrakcyjna, seks jest rzadko a dodatkowo oglada pornografie i klamie (wejdź w moj wątek to zobaczysz). Ten lek przed porzuceniem tracą mi trochę borderline. Jak nie znasz tego zaburzenia to poczytaj sobie i udaj się do psychiatry/psychologa lepiej tego 1 ,może Ci da leki na wyciszenie emocji. Ja biorę SSRI I jest trochę lepiej. Ale to mój partner wszystko niszczy. Zacznij się leczyć bo go wykończysz.

[bobownik1919]

Hej. Psychoterapia to naprawdę dobry pomysł, można naprawdę masę rzeczy przepracować i zacząć żyć szczęśliwie, spokojnie i świadomie. Z doświadczenia rzeczywiście nie każdy terapeuta będzie dla każdego odpowiedni. Ale to się dość szybko wyczuwa, zaufaj intuicji.

Druga sprawa - poczytaj o lękowym stylu przywiązania (anxious attachement style). I o stylach przywiązania w ogóle. To naprawdę dużo rozjaśnia. Ja mimo wcześniejszej terapii dopiero po rozgryzieniu powyższego, tak do końca byłam w stanie zaufać sobie, swojej intuicji i nauczyć się jak lepiej zarządzać tymi swoimi emocjami, szczególnie lękiem przed odrzuceniem. Pomaga to też pomóc zrozumieć partnerowi czego potrzebujesz i nauczyć go, jakie wsparcie z jego strony może Cię uspokoić. Jeśli nie jest w stanie Cię w tym wesprzeć, no to też wiele powie samo w sobie.

Trzymam kciuki

Edited July 20, 2022 by bobownik1919