samotność

[IwonaL]

Cześć,

Piszę ponieważ siedzi we mnie wiele uczuć i nie wiem co z tym mogę zrobić. Chodzę na psychoterapię, teraz grupową, ale niestety nie potrafię z niej skorzystać i opowiedzieć o tym co się ze mną dzieje. Wyrzucenie ze mnie emocji oraz ich opisanie jest dla mnie bardzo ciężkie. Podobnie z poproszeniem o pomoc. Moja psycholożka jest cudowna, grupa również, jednak za każdym razem po pierwsze rodzi się strach przed rozmową o problemie oraz czuję, że zabieram czas innym osobom, które również by chciały coś powiedzieć. Mieszkam w Warszawie od 3 lat i czuję się tu bardzo samotna. Mam przyjaciół i bliskich znajomych, ale nie jest to kontakt na zasadzie, że ja przyjadę do Ciebie a Ty do mnie. Najbliższą przyjaciółkę widuję kilka razy w roku bo mieszka w innym mieście. Nie mam pojęcia jak i komu mówić o swoich problemach i jak i kogo prosić o pomoc. Nie wiem jak stworzyć bliską relację z kimkolwiek. Bardzo chciałam znaleźć kogoś bliskiego w Warszawie, i w pewnym momencie, jeszcze z miesiąc temu myślałam, że mi się to uda. Szukałam, próbowałam na grupach facebookowych coś znaleźć, wspólne zainteresowania, czy coś podobnego typu, ale kontakt z innymi ludźmi wiąże się dla mnie z ogromnym stresem. Można by spokojnie stwierdzić, że mam fobię społeczną. Bardzo chcę z tym walczyć i to robię. Chodzę na terapię, słucham podcastów, czytam wiele książek, jestem świadoma moich problemów i reakcji na otoczenie dzięki terapii, ale gdy mam spadek samopoczucia, nie potrafię nic z tym zrobić. Tak jak dziś. Mam bardzo duży problem z regulacją wszelkich relacji, asertywnością i wyrażaniem swoich uczuć, Zwłaszcza dezaprobaty bądź złości na kogoś/coś, wyrażenie, że coś mi się nie podoba. Wszelki dyskomfort zostaje ze mną w środku. Czuję, że nie żyję ze sobą w zgodzie przed to. Pomimo odczucia dużej potrzeby pogadania o tym, nie wiem w jaki sposób to wyrazić (innym osobom, sama przed sobą w myślach czy jak rozmawiam do siebie to idzie mi świetnie) i jak prosić o pomoc. Ciągle mam poczucie co sobie ludzie pomyślą i że nie chce im przeszkadzać. Każdy ma swoje problemy i nie chcę nikogo nimi obarczać. W taki sposób funkcjonuję całe życie. Dzięki terapii wiem, że można inaczej i wiem dlaczego takie a nie inne przyjęłam schematy. Po prostu jest mi ciężko i nie mam z nim się tym podzielić. Bardzo chciałabym mieć tu przyjaciela, z którym bym mogła się tym podzielić, i żeby on bądź ona dzieliła się ze mną swoimi problemami, ale niestety nie wiem jak szukać takiej osoby ani jak się otwierać przed innymi. Chłopaka również nie mam. Zakończyłam niedawno toksyczny związek i również pracuję teraz nad tym, żeby odzyskać wiarę w to, żeby stworzyć dobrą i zdrową relację. Dużo pracy przede mną i jestem gotowa ją wykonać, tylko potrzebowałam chwilki, żeby móc o tym powiedzieć, ponieważ wiem, że uczucia które gdzie tam siedzą w nas muszą wypłynąć a jak w tym momencie nie mam innego ujścia więc postanowiłam skorzystać z dobroci internetu.

Pozdrawiam i życzę spokojnego wieczoru,

 

 

Edytowano Październik 19, 2021 przez IwonaL

[Radosław]

Proponuje zacząć pisać pamiętnik, tak dla siebie samej, co jakiś czas do niego wracać i sprawdzać co się zmieniło, nad czym można popracować i nie chwalić się nim. Taki pamiętnik może o nas więcej powiedzieć niż wszystko inne. Co do zwierzeń to zalecam ostrożność, nie jeden przyjaciel wykorzystał nasze tajemnice do własnych celów. 
 

Edytowano Październik 19, 2021 przez Radosław

[channel]

Wiem co czujesz. Mam wrażenie, że twoja postawa jest spowodowana tym, ze nie do końca wierzysz w siebie. Postaw siebie na pierwszym miejscu. Uwierz mi, że są wokół ciebie osoby, które chętnie z tobą porozmawiają czy spędzą czas. Sama cieszyłabym się jakby jakiś znajomy czy znajoma zaproponowała mi wspólne wyjście czy nawet głupią rozmowe przez telefon. Wszyscy bardzo potrzebujemy kontaktu z drugim człowiekiem w tych czasach.

Podbijam również odpowiedz kolegi o pisaniu pamiętnika/prywatnego bloga. Polecam pisać codziennie. Już nawet nie chodzi o wylewanie swoich negatywnych emocji do niego ale nawet o opisywanie różnych przeżyć, zdarzeń, przebiegu dnia. Dzięki takimi dziennikowi stajemy się bardziej skupieni na tym co jest tu i teraz i doceniamy każdy dzień, rozpracowujemy go i analizujemy.

[Toja5]

Witaj Iwonka. Moi przedmówcy mają rację, co do pisania pamiętnika. Ja w pewnym momencie podobną korzyść zyskałam pisząc na różnych forach, w zależności od sytuacji. No, wiadomo, pamiętnik nie ocenia, nie krytykuje. A na forum czasem ktoś może ,,dowalić", bo podłych ludzi nie brakuje. Ale nie brakuje też pozytywnych, wspaniałych, mądrych i życzliwych ludzi. A jeśli chodzi o mnie to często pisałam na forach i poprostu ryczałam. Ulga była potem niesamowita. Dlatego też się tu zalogowałam. Sama nazwa forum ,,Ocal siebie" dała mi nadzieję. Napisałaś, że Warszawa to samotność, ale uwierz mi, że wiele osób ceni życie w dużym mieście właśnie za tę anonimowość. Jak idziesz do przychodni, na prowincji to w recepcji czy gabinecie znajome lub znajome znajomych i jak coś powiesz to nie masz pewności czy się nie rozniesie. A w Warszawie nie tylko idziesz na psychoterapię grupową i możesz o sobie mówić, bo wiesz, że wielu osób potem już nie spotkasz. A w małym miasteczku nie ma takiej gwarancji. I raczej nie ma ośrodka z taką terapią. Co do samotności to możesz skorzystać w podobny sposób idąc do parku, muzeum i rozmawiać z ludźmi. Czasem można ponarzekać i coś z siebie wyrzucić do osoby na przystanku podczas krótkiej rozmowy. Wiem, że na ważne tematy chciałoby się pogadać z osobą zaufaną. Może z czasem i taką znajdziesz. A jeśli masz przyjaciółkę to polecam massengera, albo się spotkać częściej. Będzie dobrze. Trzymam za Ciebie kciuki.

 

 

 

 

 

[IwonaL]

Bardzo Wam dziękuję za wszystkie odpowiedzi. Z pamięnikiem to już wiele razy przeczytałam, że pomaga takie pisanie i, że warto, ale jakoś ja nigdy do tego pisania się nie mogłam przekonać, bo nie specjalnie je lubię, ale spróbuję, na pewno warto : )