Potrzeba czułości, samotność

[Styw]

Właściwe zagadnienie po wstępie. Wstęp oddzielam linią. Jeśli ktoś nie chce czytać wstępu, zapraszam za linię. 

 

Całe moje dotychczasowe życie stroniłem od wyrażania emocji, okazywania ich oraz mówienia o tym czego potrzebuje pod względem psychicznym. Dobrze wiedziałem skąd u mnie takie tendencje - brak matki, ułomność ojca w budowaniu relacji z synami, brak wzorca z którego mógłbym nauczyć się okazywania czułości i miłości. Nie doznawałem też potrzeby dla której musiałbym się tymi rzeczami dzielić. Nie potrzebowałem tego ani innych rzeczy takich jak bliskość i czułość. Zdawałem sobie również sprawę z faktu, iż najpewniej wszystko to zmieni się gdy uda mi się wejść w relację miłosną z innym człowiekiem, który poprzez swoje naturalne zachowania i reakcje napoi mnie poniekąd miłością i potrzebą kochania i bycia kochanym. 

W swój pierwszy związek wszedłem mając 20 lat. Warto nadmienić iż stało się to z racji mojego silnego postanowienia - uznałem że chce być z kimś i kochać kogoś. Zmieniło to całe moje życie - dosłownie. Zaraz po ukończeniu szkoły wyprowadziłem się do mojej dziewczyny, która jest starsza o trzy lata ode mnie. Mieszkaliśmy w małej kawalerce z jej kotem, na początku z doskoku - ja przyjeżdżałem na parę dni - a potem na pełen etat. Mała przestrzeń zdawała się nie mieć dla nas znaczenia, wszystko układało się bajecznie. Po roku postanowiliśmy zakupić mieszkanie i zamieszkać w godziwych warunkach. Tak też się stało. W nowym mieszkaniu zaczęliśmy planowanie nowego życia, zaadoptowaliśmy kota. Było świetnie. 

Nie mniej jednak podskórnie czułem, że po pewnym czasie pojawią się problemy. Partnerka przez całe życie chorowała na dwubiegunówkę, miała wiele lęków, problemy ze snem oraz nieprzyjemne wspomnienia związane z sferą łóżkową. Wiedząc o tym jakie ma problemy z wyrażaniem samej siebie, uzewnętrznianiem swoich emocji, bez ustanku powtarzałem i podkreślałem jak ważne jest to abyśmy komunikowali się ze sobą. Niestety ona nie potrafiła tego robić, większość rzeczy trzymała w sobie. 

W łóżku bywało różnie, czasem było super, częściej jednak nie czułem się zadowolony z naszego pożycia. Tłumaczyłem jej to i prosiłem o jakiś kompromis - bezskutecznie. 

W tym roku po wyjeździe na którym partnerce BARDZO zależało ze względu na sentyment i ludzi, zaraz po powrocie zerwała ze mną. Na wyjeździe na którym byliśmy poznała innego, który sprawił że ponownie była wesoła. Bolało gdy widziałem ile czasu spędzają razem, bolało też to że wszelkie próby wyjaśnienia jej tego co czuje były zbywane. 

-----------------------------------------------------------

Dwu letni związek nauczył mnie co to prawdziwa miłość, czym jest troska i czułość wyrażana nie tylko do partnera, ale też do zwierząt i innych ludzi z otoczenia. Bardzo przyjemnie obserwowało się byłą partnerkę, która tryskała wręcz czułością - nieerotyczną - dla wszystkich tych, których "kochała". Pokazało mi to jak dobrze można żyć z innymi ludźmi, skłoniło do refleksji. Moje egoistyczne oraz narcystyczne zapędy zaczęły rozpędzać się - regularnie uczulała mnie na to jak zachowuje się wobec innych i że to złe. Od niej nauczyłem się co to znaczy kochać i być kochanym - spodobało mi się to. 

Teraz gdy nie ma już naszej relacji, podczas gdy za ścianą buduje już swój świat od nowa z kolegą poznanym na wyjeździe (była ma już nowego partnera i od kilku miesięcy randkuje z nim za ścianą naszego wspólnego mieszkania w którym nadal mieszkamy), ja pozostaje sam w czeluściach swojego pokoju całkowicie sam. 

Przez epidemie oraz związek zaniedbałem inne relacje. Od większości znajomych odciąłem się grubą linią uznając ich za toksycznych - tak faktycznie było, obiektywnie mieli toksyczny wpływ. Ich brak poczułem siedząc samotnie pośród mroku. 

Chwile spędzone w takim stanie umilał mi jedynie adoptowany przez nas kot będąc towarzyszem. 

Po pewnym czasie gdy udało mi się znaleźć już kilka nowych znajomości, dalej jednak będąc na wskroś samotnym zacząłem odczuwać coś o co martwiłem się najbardziej. Niespełnienie seksualne oraz brak bliskości ścigają się ze sobą co rusz zamieniając się priorytetem. Gdy czuje się lepiej wówczas odczuwam niespełnienie seksualnie. Gdy mi gorzej, czuje że chciałbym, aby ktoś mnie przytulił i okrył kocem czułości. Pierwszą potrzebę próbowałem zaspokoić umawiając się na seks randki - tutaj otworzyłem się na swój biseksualizm - ale doznałem tylko rozczarowań. Moje ciało nie jest na tyle atrakcyjne aby przyciągać ludzi dla mnie atrakcyjnych. Drugą potrzebę próbowałem zaspokoić serwisami randkowymi, ale coraz częściej przekonuje się o tym że nie znajdę tam miłości, dlatego też postanowiłem znaleźć dla siebie przyjaciela. Niestety proces pozyskiwania przyjaciela jest trudny i trwa bardzo długo. Idzie mi dobrze, ale nawet jeśli uda mi się go ukończyć, przyjaźń to i tak tylko namiastka tego czego bym chciał. Na ten moment najbliższą w okazywaniu czułości dla mnie istotą jest mój kot, który przytula się chętnie i który nie boczy się gdy ja sam chce do niego się przytulić. Niestety za niedługo on również zniknie z mojego życia, pozostanę więc na lodzie.

Stąd też wychodzę z moim pytaniem. Jak zastąpić potrzebę bliskości? Jak skutecznie zignorować ją, aby nie spełniona nie wpędzała mnie w depresję? Czy istnieje metoda, aby ponownie się uniewrażliwić? Nie chce płacić komuś za przytulanie. 

[Styw]

Problem dalej aktualny. 

[fela]

Ja mogę jedynie napisać,że wiem coś o tym.Przytulanie jest potrzebne,uczucia.A bez tego pustka.

[jagus]

ie chcę pisać, jak jest u mnie, bo pewnie pod pewnymi względami podobnie, pod pozostałymi inaczej. Jestem z tzw. "dobrej rodziny", ale niespecjalnie wyrażającej uczucia. Tworzyłam związki, kilka długoletnich, ale co z tego, skoro albo mówiłam zbyt wiele o uczuciach, albo wcale. Teraz, po kolejnym zawodzie, powiedziałam, koniec z tym. Już zawsze będę sama. Więc właśnie, podbijam pytanie poprzednika, jak się uniewrażliwić? Zawsze najczęściej przeżywałam rozstania, czułam, jakby rozpadał się cały mój świat, jak śmieć, jeszcze te stereotypy, że "bez faceta nic nie znaczysz"... ehhh 

[fela]

Ja mam męża,a czuję jakbym miała tylko współlokatora.☹️

[Radosław]

 Odpowiadając na Twoje pytanie, proszę przyjrzyj się tematowi: Wewnętrzne dziecko, bo wydaje mi się, że tam jest źròdło Twojego cierpienia. Malutkie dziecko, któremu poskąpiono uczuć. Kiedy uzdrowisz małego siebie poczujesz, że źródłem szczęścia jesteś ty sam. Kot jest bardzo dobrym terapeutą, bo on poprostu kocha i nic nie chce w zamian, są takie koty, które też chcą być kochane, ale nie manipulują tak jak ludzie. Kot wie kiedy ma rozładować Twoje wewnętrzne napięcia, taki ma radar i mu w tym nie należy przeszkadzać. Sam miałem kotkę, która pomogła mi zagłębić się w sobie i uzdrowić zranione emocjonalnie wew. Dziecko. A relacje, to poprostu deale na zasadzie, będziemy razem i ja Ci pomogę osiągnąć Twoje życiowe cele, a Ty mi. A miłość,to stan wewnętrznej równowagi, czysta energia. Kiedy jesteś w równowadze,czyli wierzysz w swoją moc sprawczą i siłę, która pokonuje przeszkody, poszukujesz osób z którymi wspólnie będziesz cieszył się chwilą. Jest jeszcze taka zasada: zasada lustra, chodzi w niej o to,  że nasze otoczenie jest odwzorowaniem naszego wnętrza, czyli świat w którym egzystujemy to suma składowych naszych pragnień, marzeń, doświadczeń, lęków itd. każda osoba z która współtworzymy nasz świat posiada pewne cechy, często nieuświadomione, które i my posiadamy. My ludzie lubimy coś co znamy i gdzie potrafimy się poruszać, a to co nieznane budzi w nas lęk i niechętnie wyskakujemy ze strefy komfortu.

Życze pomyślności w podróży w głąb siebie.

[Styw]

Dnia 27.04.2023 o 22:16, Radosław napisał:

 Odpowiadając na Twoje pytanie, proszę przyjrzyj się tematowi: Wewnętrzne dziecko, bo wydaje mi się, że tam jest źròdło Twojego cierpienia. Malutkie dziecko, któremu poskąpiono uczuć. Kiedy uzdrowisz małego siebie poczujesz, że źródłem szczęścia jesteś ty sam. Kot jest bardzo dobrym terapeutą, bo on poprostu kocha i nic nie chce w zamian, są takie koty, które też chcą być kochane, ale nie manipulują tak jak ludzie. Kot wie kiedy ma rozładować Twoje wewnętrzne napięcia, taki ma radar i mu w tym nie należy przeszkadzać. Sam miałem kotkę, która pomogła mi zagłębić się w sobie i uzdrowić zranione emocjonalnie wew. Dziecko. A relacje, to poprostu deale na zasadzie, będziemy razem i ja Ci pomogę osiągnąć Twoje życiowe cele, a Ty mi. A miłość,to stan wewnętrznej równowagi, czysta energia. Kiedy jesteś w równowadze,czyli wierzysz w swoją moc sprawczą i siłę, która pokonuje przeszkody, poszukujesz osób z którymi wspólnie będziesz cieszył się chwilą. Jest jeszcze taka zasada: zasada lustra, chodzi w niej o to,  że nasze otoczenie jest odwzorowaniem naszego wnętrza, czyli świat w którym egzystujemy to suma składowych naszych pragnień, marzeń, doświadczeń, lęków itd. każda osoba z która współtworzymy nasz świat posiada pewne cechy, często nieuświadomione, które i my posiadamy. My ludzie lubimy coś co znamy i gdzie potrafimy się poruszać, a to co nieznane budzi w nas lęk i niechętnie wyskakujemy ze strefy komfortu.

Życze pomyślności w podróży w głąb siebie.

Dziękuje za naprowadzenie mnie mniej więcej. Poczytam, poszukam, być może to faktycznie to. Nie ukrywam, byłem nieco zaniedbany jako dzieciak, więc teoria się klei. 

[Styw]

Dnia 19.03.2023 o 15:19, fela napisał:

Ja mam męża,a czuję jakbym miała tylko współlokatora.☹️

Może porozmawiaj z nim? Być może nie jest świadomy tego problemu. Rozmowa to podstawa. 

[fela]

Do Styw.                                                 Rozmawiałam. Próbowałam już wszystkiego. On mówi, że się starzeje i już mu się nie chce nic. W pewnym wieku nadchodzą takie zmiany i bla bla bla. To już trwa od kilku lat. Ja już postawiłam na niego krzyżyk. Ustalamy tylko wspólne sprawy domowe itp. Żadnej czułości,przytulania. Teraz nawet jakby coś chciał,to ja nie dam rady,bo on jest już dla mnie jakby obcym człowiekiem,odzwyczaił mnie od siebie.