Witam

[marcinJ]

Witam

Mam 39 lat. Powód dla którego się tu znalazłem? Cóż pewno nie jeden by się znalazł ale ostatni który jest to strach, niepewności i w końcu stres (który nie daje mi spać po nocach).

Czego się tak boje?

Nie będe raczej oryginalny wirusowe szaleństwo przyprawia mnie o wielki lęk. Gonitwa myśli czy to już? Wirus czaji się za rogiem ;-), jak najgorszy wróg. A przecież zawsze tam był jakiś wirus, jakiś baktreria, jakieś zagrożenie.

Od tygodnia mam problem ze snem, nigdy tego nie miałem,nigdy.  Moja żona podtrzymuje mnie na duchu ale boje się że przegnę i pociągne ją ze sobą  na dno moich lęków. Nie chce jej obciążać, mamy jeszcze dwójke dzieci, a nie chcę żeby widziały że ojciec nie potrafi dać sobie rady. One muszą widzieć że jestem dla nich opokom, parasolem przed deszczem strachu i tarczą przed syfem tego świata.

Boje się że nie potrafie im tego dać, boję się że żona też tego nie wytrzyma, przecież mężczyźni się "nie" boją niczego, są skała od której odbija się świat i chronią swoją rodzinę przed nim. A ja przed czym mam chronić skro sam nie potrafię się ochronić.

 

[marcinJ]

Dziękuje

Z żoną rozmawiałem na ten temat, nie raz, ona jest moją podporą tylko, że ja nie mogę  kolejny raz drążyć tego tematu. Ona też ma swoje granice wytrzymałości.

Nie potrafię zaakceptować tego, choć wiem że niem mam na to wpływu.

Nieśmiertelny też nie jestem, wiem że muszę to przyjąć takie jakie jest bez względu na wszystko.

Chyba nie potrafię.

Ale muszę ze względu na moją rodzinę. ONA JEST DLA MNIE NAJWAŻNIEJSZA.

Dziękuje za radę

[turkuć_podjadek]

Ja bym obstawiał, że głównym problemem jest jakiś głębiej skrywany, nieuświadomiony lęk, który powstał w młodzieńczych latach w domu rodzinnym, a ta cała sytuacja z wirusem jest tylko swego rodzaju zapalnikiem wyzwalającym stare lęki. Może coś w tym być czy się mylę?

[marcinJ]

Młodość to dość dawno temu miałem ;-). Od pół roku sobie to diagnozuje, bo co jakiś czas wraca. To taka sinusoida. Czy to jest jakiś skrywany lęk? nie wiem.

To może świadomość tego, że ja mając już te 39 lat zbliżam się do kresu. Brzmi to dziwnie ale jeżeli te prawie 40 lat mineło jak mrugnięcie okiem to jeszcze jedno i będzie 80,a może nie.

Patrząc  na siebie tu i teraz nie dostrzegam że czas płynie, patrząc na to co zostawiłem za sobą widze jak wiele czasu upłyneło.

Pamiętam kiedyś wiele lat temu dopadła mnie myśl taka, stojąc w Kościele i patrząc na starszych ludzi, stwierdziłem, że ja zabieram im życie.

Ale coś w tym jest, bo rodzimy się przeżywamy swoje lata i umieramy, w między czasie przychodzi ktos następny, który "zabiera" mi moje dni.

Mi się wydaje że ten wirus  przypomina mi że śmierć jest bliżej niż mi się wydawało. Po za tym przypomina mi żebym nie wybiegał za daleko w przyszłość i skupił się na przeżywaniu tu i teraz. Bo w tej chwili wiem że żyje, a w następnej może mnie nie być.

Słuchałem różnych psychologów, na youtubach, przeczytałem nawet ksiązki o tym, staram się zrozumieć i zaakceptować ale przychodzi mi to ciężko.

Może nawet użalam się za bardzo nad sobą. Bo wiem że najlepszą metodą na to żeby zapomnieć o tym czy innym utrapieniu jest chycić się roboty, zacząć jakiś projekt, znaleźć jakieś hobby. Bo wiem że mój mózg jest jednowątkowy i jeżeli skupiam się na jednej rzeczy inne "wypycham" gdzie dalej.

I na tym się skupie na pracy.

[turkuć_podjadek]

Czyli to jest jeden z podstawowych problemów egzystencjalnych - lęk przed śmiercią? Bolesna, nie dająca spokoju świadomość, że życie nieubłaganie przemija i nasze miejsce zajmują kolejne pokolenia?

[marcinJ]

Możliwe.

To co się teraz dzieje pochłania mnie bez reszty i spać nie daje po nocach. Próbuje mieć wpływ na coś na co wpływu nie mam, nie potrafię tego zaakceptować.

Boje się o siebie i o bliskich, czy mam podstawy do tego strachu? Przecież na tak wiele rzeczy nie mam wpływu.

Przez ostatni tydzień śpie po trzy godziny dziennie, ma ktoś jakiś pomysł jak się wyspać porządnie? Nigdy z tym nie miałem problemu, a teraz, teraz jest inaczej, nieprzyjemnie.

 

[marcinJ]

Dlaczego Ci którzy nami rządzą wolą  trzymać nas w strachu? Dlaczego lęk i jego dawkowanie dla mas jest tak istotne?

Czy każda władza deprawuje? Dlaczego nie można inaczej? 

Czy ja jako osoba inteligenta, myśląca nie zasługuje na to że ktoś może mi coś wytłumaczyć w sposób adekwatny do zaistniałej sytuacji?

Ja wiem że strachem  można kontrolować tłumy ale strach rodzi nienawiść, a nienawiść prowadzi do śmierci.

Czy to co teraz się dzieje nie jest etapem nienawiści?

Chociaż może te złe podejście bierzę się już z samego etapu wychowania, gdy straszę moje własne dzieci konsekwenacamii ich uczynków, zamiast wytłumaczyć co może się stać .

 

Proszę mi wybaczyć moje uzewnętrznianie się, ale jak nie tu to gdzie?

Żona poradziła mi żebym zaczoł pisać w zeszycie co czuje w danej chwili, jeden już skończyłem, drugiego jest już dużo. Jak się skończy ten cały bajzel będzie co publikować na anonimowym blogu, w końcu jakiś pozytyw 😉

[marcinJ]

Jeżeli  osobowość kształtuje się całe życie to moja zmienia się w bólach i nieprzespanych nocach, hartowana w lęku i strachu. Jeżeli ma mi to pomóć to się na to godzę.

Jeżeli z tego wszystkiego mam wyjśc silniejszy, mocniejszy, trwalszy, to, tak tego chcę.

 

[marcinJ]

Na tym forum znalazłem sposób żeby przespać noc, w końcu się udało.

Nie jestem jedyny który ma problem, a moje problemy są nie wielkiego ciężaru w porównaniu z problemami innych.

Pozostała mi praca nad sobą, mam nadzieję że podołam, chyba nie mam innego wyjścia.

Tak więc dziękuje.

[marcinJ]

P.S.

Żeby nie było tak różowo, to pewno jak  w życiu przyjdą gorsze chwile i pewno wróci lęk, strach czy niepewność ale mam nadzieje, że nie zdominuje mnie, a nawet jeśli będzie się przedłużać to będę wiedział co zrobić. Muszę zaakceptować pewne rzeczy, a nie podejmować ciągle walki.

No i będę wiedział gdzie szukać pomocy.

[Asi8]

Dnia 26.10.2020 o 12:02, marcinJ napisał:

Witam

Mam 39 lat. Powód dla którego się tu znalazłem? Cóż pewno nie jeden by się znalazł ale ostatni który jest to strach, niepewności i w końcu stres (który nie daje mi spać po nocach).

Czego się tak boje?

Nie będe raczej oryginalny wirusowe szaleństwo przyprawia mnie o wielki lęk. Gonitwa myśli czy to już? Wirus czaji się za rogiem ;-), jak najgorszy wróg. A przecież zawsze tam był jakiś wirus, jakiś baktreria, jakieś zagrożenie.

Od tygodnia mam problem ze snem, nigdy tego nie miałem,nigdy.  Moja żona podtrzymuje mnie na duchu ale boje się że przegnę i pociągne ją ze sobą  na dno moich lęków. Nie chce jej obciążać, mamy jeszcze dwójke dzieci, a nie chcę żeby widziały że ojciec nie potrafi dać sobie rady. One muszą widzieć że jestem dla nich opokom, parasolem przed deszczem strachu i tarczą przed syfem tego świata.

Boje się że nie potrafie im tego dać, boję się że żona też tego nie wytrzyma, przecież mężczyźni się "nie" boją niczego, są skała od której odbija się świat i chronią swoją rodzinę przed nim. A ja przed czym mam chronić skro sam nie potrafię się ochronić.

 

 

Dnia 26.10.2020 o 12:02, marcinJ napisał:

Witam

Mam 39 lat. Powód dla którego się tu znalazłem? Cóż pewno nie jeden by się znalazł ale ostatni który jest to strach, niepewności i w końcu stres (który nie daje mi spać po nocach).

Czego się tak boje?

Nie będe raczej oryginalny wirusowe szaleństwo przyprawia mnie o wielki lęk. Gonitwa myśli czy to już? Wirus czaji się za rogiem ;-), jak najgorszy wróg. A przecież zawsze tam był jakiś wirus, jakiś baktreria, jakieś zagrożenie.

Od tygodnia mam problem ze snem, nigdy tego nie miałem,nigdy.  Moja żona podtrzymuje mnie na duchu ale boje się że przegnę i pociągne ją ze sobą  na dno moich lęków. Nie chce jej obciążać, mamy jeszcze dwójke dzieci, a nie chcę żeby widziały że ojciec nie potrafi dać sobie rady. One muszą widzieć że jestem dla nich opokom, parasolem przed deszczem strachu i tarczą przed syfem tego świata.

Boje się że nie potrafie im tego dać, boję się że żona też tego nie wytrzyma, przecież mężczyźni się "nie" boją niczego, są skała od której odbija się świat i chronią swoją rodzinę przed nim. A ja przed czym mam chronić skro sam nie potrafię się ochronić.

 

 

[Asi8]

Piszę do marcinaJ. Marcinie, chcę Cię pocieszyć. Otóż podejrzewam a wręcz wiem że wiele osób ma problemy psychiczne, nawet bardzo poważne, łącznie z chospitalizacją na oddziale psychiatrycznym, związane z tym wirusem - ale jakoś o tym cicho. Ciekawe dlaczego? Może oglądałam nie te programy i stacje co trzeba ale nie natrafiłam nigdzie na analizę ogromnych szkód psychicznych jakie powoduje ten wirus. Może nie ma na co liczyć bo media musiałyby same siebie oskarżyć o wywoływanie w ludziach tych szkód. Nie jesteś sam, wręcz odwrotnie, takich jak ty jest wielu.

 

[Asi8]

Przepraszam za błąd ortograficzny, pisze się "hospitalizacja" oczywiście...

[marcinJ]

Ja uczę się nie bać, uczę się spać, uczę się nie myśleć za dużo o rzeczach na które nie mam wpływu. Na wirusa nie mam wpływu, czy go będę miał czy nie.

Chciałbym słyszeć każdego dnia zdanie "wszystko będzie dobrze".

Czy przeżyje też nie wiem, chociaż telewizja i internet mówi mi że z każdym dniem moje szanse maleją. 

I tak od pół roku.

Pan Rafał Olszak mógłby zaktualizować swój film na kanale "Ocal siebie" o korona wirusie.

Asi8 dzięki, za dobre słowo. 

Tylko czy jak się skończy wirus, bo kiedyś się skończy, to czy nie pojawi się coś innego? Może to test dla naszej osobowości, wytrzymałości psychicznej?

[Asi8]

10 godzin temu, marcinJ napisał:

Ja uczę się nie bać, uczę się spać, uczę się nie myśleć za dużo o rzeczach na które nie mam wpływu. Na wirusa nie mam wpływu, czy go będę miał czy nie.

Chciałbym słyszeć każdego dnia zdanie "wszystko będzie dobrze".

Czy przeżyje też nie wiem, chociaż telewizja i internet mówi mi że z każdym dniem moje szanse maleją. 

I tak od pół roku.

Pan Rafał Olszak mógłby zaktualizować swój film na kanale "Ocal siebie" o korona wirusie.

Asi8 dzięki, za dobre słowo. 

Tylko czy jak się skończy wirus, bo kiedyś się skończy, to czy nie pojawi się coś innego? Może to test dla naszej osobowości, wytrzymałości psychicznej?

Myślę że pomoże Ci wizyta u psychiatry i dobranie leków. Widzę u Ciebie lęk, depresję, obsesję. Widzę też że temat wirusa przekroczył własne granice i zaczynasz już filozofować ponuro pod jego wpływem. To błąd. Nie szukaj winy w sobie, nie wstydż się, nie myśl, nie daj Boże, że to oznacza że jesteś " nienormalny". Jesteś normalny. Nawet więcej - z tego co piszesz wynika że jesteś poukładanym facetem na poziomie. Trzymaj się. Oczywiście że będzie dobrze. Takie rzeczy mijają, trzeba tylko czasu ( to akurat dla osoby cierpiącej jak Ty nie brzmi tylko pocieszająco bo taka osoba zwykle chce żeby to jak najszybciej się skończyło ) albo trzeba jakiegoś innego "mocnego" tematu który, gdy się pojawi, odciągnie Cię od tego wirusa. Ten wirus naprawdę nie jest tak grożny jak by tego chciała telewizja, uwierz mi. Popatrz, widzisz żeby ludzie padali na ulicach albo wciąż wszędzie jeżdziły karawany i karetki? Moim zdaniem grożna jest panika którą on wywołuje i niszczycielski wpływ tych wszystkich "lokdałnów" na kontakty międzyludzkie i gospodarkę. Są inne dużo istotniejsze zagrożenia dla zdrowia. Proszę tylko,  nie zaczynaj się nimi interesować bo tak nie da rady żyć. A że Ci przejdzie i będzie u Ciebie ok jest pewne jak w banku.

[marcinJ]

Dzięki.

To co piszesz pomaga.

Mi się wydaje że nasza cywilizacja zepchneła temat śmierci na margines życia. Co nas nie dotyczy, co właściwie nie istnieje.

Kiedyś było inaczej ludzie wiedzieli, że nie są nie śmiertelni. Nie przywiązywali tak wielkiej wartości do wyglądu, ilości pieniędzy na koncie itp. ciężarów.

Wydaje mi się, że lęk bierze się z tego co mogę stracić, bo za bardzo się przywiązuje do pewnych rzeczy.

Na tym świecie nic nie jest wieczne. 

Ale zdanie sobie sprawy ze swojej skończoności może wyjść człowiekowi na dobre. Nie ma sensu rozpamiętywać kwestii kiedy i gdzie, bo nie mam na to wpływu, lepiej myśleć co mogę zrobić tu i teraz.

Dzięki Asi8 za wskazówki, dobrze mieć miejsce w którym można napisać co się czuje i myśli.

[marcinJ]

Kolejne rekordy, kolejne zamknięcie. 

Jedyne co mogę dla siebie zrobić to wyłączyć myślenie i zająć się czymś innym. 

Ile czasu potrzeba żeby człowiek przyzwyczaił się to nowej sytuacji?

Na szczęście czas szybko leci.

Cóż za paradoks z jednej strony chcemy żeby czas zwolnił, a z drugiej strony chcemy żeby to jak najszybciej minęło.

Ma rację Asi8, że wirus to tylko jeden problem i nie koniecznie największy. 

Trzeba przetrwać i przeczekać, nie wiadomo co będzie jutro ale na pewno będzie dzień, wzejdzie słońce na wschodzie zajdzie na zachodzie, gdzieś spadnie deszcz, gdzieś zaświeci słońce. Ludzie będą dalej rodzić się i umierać. Bez względu na to co się teraz dzieje. Tak jest od setek lat i tak będzie jeszcze długo po nas.

Przetrwajmy burzę, bo ona się kiedyś skończy i przygotuje nas do następnej.

Ktoś mi to "sprzedał" czasami pomaga.

"Boże, użycz mi pogody ducha,
Abym godził się z tym, czego nie mogę zmienić,
Odwagi, abym zmieniał to, co mogę zmienić, 
I mądrości, abym odróżniał jedno od drugiego.

   Żyjąc w teraźniejszości,
   Ciesząc się bieżącą chwilą,
   Przyjmując przeciwności jako drogę do pokoju,
   Biorąc ten grzeszny świat takim, jaki jest - jak to czynił Jezus,
   A nie takim, jaki chciałbym mieć, 
   Ufając, że On uczyni wszystko dobrym, jeżeli poddam się Jego woli.
   I że mogę być szczęśliwy, w pewnym stopniu już w tym życiu,
   A w pełni razem z Nim w wieczności.

Reinhold Niebuhr (1892-1971) amerykański teolog, protestant, socjolog religii.."

[marcinJ]

Zastanawiałem się czy tu jeszcze coś napisać. Podjąłem kilka prób ale nieudanych. Pewne problemy, które mnie prześladowały doszły do apogeum, szczytu. Nastąpił wielki wybuch i cisza. Część  znikła, rozpłynęła się jak poranna mgła. Część pozostała jak czarne chmury na horyzoncie zwiastujące nadejście kataklizmu, który może się okazać deszczem użyźniającym ziemie, chłodem dla rozpalonych serc. 

Czasami jednak rozmowa nawet trudna i bolesna pomaga. Krzyk też. Zawsze trzeba wybierać i nigdy nie jest to łatwe. 

Przyjdą jeszcze trudne dni, nie wątpię w to. Ale czy to czego doświadczyłem nie powinno być drogowskazem postępowania wtedy, środkiem znieczulającym, uśmierzającym ból?

Na koniec kolejny tekst, może się przyda.

 

Cytat

 

DESIDERATA

    Krocz spokojnie wśród zgiełku i pośpiechu - pamiętaj jaki pokój może być w ciszy. Tak dalece jak to możliwe nie wyrzekając się siebie, bądź w dobrych stosunkach z innymi ludźmi. Prawdę swą głoś spokojnie i jasno, słuchaj też tego co mówią inni, nawet głupcy i ignoranci, oni też mają swoją opowieść. Jeśli porównujesz się z innymi możesz stać się próżny lub zgorzkniały, albowiem zawsze będą lepsi i gorsi od ciebie.

     Ciesz się zarówno swymi osiągnięciami jak i planami. Wykonuj z sercem swą pracę, jakakolwiek by była skromna. Jest ona trwałą wartością w zmiennych kolejach losu. Zachowaj ostrożność w swych przedsięwzięciach - świat bowiem pełen jest oszustwa. Lecz niech ci to nie przesłania prawdziwej cnoty, wielu ludzi dąży do wzniosłych ideałów i wszędzie życie pełne jest heroizmu.

     Bądź sobą, a zwłaszcza nie zwalczaj uczuć: nie bądź cyniczny wobec miłości, albowiem w obliczu wszelkiej oschłości i rozczarowań jest ona wieczna jak trawa. Przyjmuj pogodnie to co lata niosą, bez goryczy wyrzekając się przymiotów młodości. Rozwijaj siłę ducha by w nagłym nieszczęściu mogła być tarczą dla ciebie. Lecz nie dręcz się tworami wyobraźni. Wiele obaw rodzi się ze znużenia i samotności.

     Jesteś dzieckiem wszechświata, nie mniej niż gwiazdy i drzewa, masz prawo być tutaj i czy jest to dla ciebie jasne czy nie, nie wątp, że wszechświat jest taki jaki być powinien.

     Tak więc bądź w pokoju z Bogiem, cokolwiek myślisz i czymkolwiek się zajmujesz i jakiekolwiek są twe pragnienia: w zgiełku ulicznym, zamęcie życia, zachowaj pokój ze swą duszą. Z całym swym zakłamaniem, znojem i rozwianymi marzeniami ciągle jeszcze ten świat jest piękny. Bądź uważny, staraj się być szczęśliwy.

Autor: Max Ehrmann

 

[marcinJ]

Myślałem że ostatni powyższy wpis będzie ostatni ale tak nie jest.

Problemy nie znikają jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Jedne się rozwiązują a pojawiają się inne. A może to nie problemy a przeszkody, bo jeżeli każdy problem będę traktował jak przeszkodę, wyzwanie to z definicji mogę ją ominąć, pokonać albo podjąć się tego wyzwania i nie ma problemu.

Pomyślałem że jak już jeden wpis tu zrobiłem to czemu mam robić kolejne gdzie indziej. To dobre miejsce żeby pisać o swoich problemach? przemyśleniach. nawet ktoś to czyta!

a dzięki anonimowości jest łatwiej.

Czasami żałuje że nie ma magicznego przycisku po naciśnięciu którego wszystko mija. Pstryk jest fajnie, pstryk jest mniej fajnie.

Życie jest pełne wyzwań, osiągając jeden szczyt. Myślę że za nim jest dolina i będę mógł lekko iść na dół okazuje się to nie prawdą gdyż zejście jest trudniejsze od wejścia. A co jeżeli za górką jest kolejna górka, mam przestać iść zatrzymać się? zawrócić? to nie możliwe idę do przodu tylko jakikolwiek kierunek wybiorę to zawsze idę do przodu w życiu nie da się cofnąć. Zatrzymać? znaczy umrzeć?

Często jest tak że droga jest ważniejsze niż cel.

Czasami czuje że jestem naiwny jak dziecko. Tylko czy dziecko jest naiwne?, a może po prostu bezgranicznie ufa, nie zna kłamstwa, bo mówi tylko prawdę.

 

[marcinJ]

Do kogo zwrócić się z pomocą jeżeli cierpię na bezsenność? Problemy ze snem, bo zasnąć to potrafie tylko się budze po godzinie. I to się ciągnie już któryś miesiąc.

[marcinJ]

Dobra już bezsenność przeszła już tydzień śpię normalnie

[mm_44]

Wiesz jedną z najważniejszych rzeczą w związku jest szczerość. Miłość jeżeli jest normalny to zawsze istnieje i nie wliczam do tych rzeczy.

Potem przebaczenie, słuchanie drugiej osoby. Doświadczyłem w ciągu ostatnich miesięcy uczucia straty, samotności, w końcu przebaczenia , porozumienia i miłości takiej jak na początku mojego małżeństwa czyli 13 lat temu.

Problem pojawił się po dwóch tygodniach gdy zaczęliśmy popadać w skrajność i przejadać się ta miłością.

Podsumowując jedynym rozwiązaniem jest droga środka, znalezienie jej nie jest nie możliwe ale trudne. Wymaga czasu i poświęceń. Wierz mi opłaca się gdy już znajdziesz się w dołku ale przepracujesz taką porażkę naprawdę jest lepiej.

Porażki się zdarzają, nie zawsze będzie różowo, ciemność na horyzoncie. Ciemność we mnie, światełko w nas. Żar który wytworzycie wystarczy by przetrwać naciemniejszą noc i namroźniejszy poranek.

Potem jest prościej trochę.

[mm_44]

A i jeszcze jedno. Akceptacja pomoaga