Rezygnacja z dodatkowej pracy. Czy to oznaka słabości?

[freestyle1998]

Dzień dobry, mam 24 lata, skończyłam studia w tym roku i wyprowadziłam się do stolicy innego kraju. Rozpoczęłam nową (pierwszą na pełny etat) pracę. Zawsze byłam (i wciąż jestem) aktywna fizycznie, dlatego wcześniej pracowałam jako instruktor/trener. W nowym mieście nie chciałam rezygnować z tej roli. Pracuję od 9 do 17 i dwa dni w tygodniu prowadzę zajęcia sportowe w godzinach wieczornych (wracam do domu wtedy 21-22). Poza tym mam swoje treningi, z tego względu też wracam do domu 22-23. Nie mogę na ten moment pozwolić sobie na pracę zdalną czy hybrydową, ponieważ jestem początkująca od zera i muszę być firmie aby się uczyć - z czasem będzie możliwość pracy z domu np 2 dni w  tygodniu. Ogólnie się cieszę ze wszystkiego, z pracy, dodatkowych zajęć treningów itp. Z tym, że brakuje mi czasu na sen w tygodniu, często czuję się przemęczona (co odczuwa niestety chwilami mój chłopak, bo potrafię być niemiła...). Coraz częściej myślę o zrezygnowaniu z pracy dodatkowej. Jest okres zimowy, wszędzie dojeżdżam na rowerze, jestem zmęczona. Szefostwo w pracy dodatkowej jest beznadziejne jeżeli mam być szczera i ich nie lubię, jedyną frajdą są dla mnie moi uczniowie i to, że mogę ciągle mieć styczność z innym językiem. Plus zdobywam doświadczenie, jest to oderwanie się i zabawa dla mnie,  ale i tak mam wrażenie, że to zbyt wiele  i mam dużo myśli o rezygnacji.  Czemu nie mogę zrezygnować po prostu jak człowiek? Bo do razu mam myśli, że się poddaje, jestem za słaba, że mi się nie udało. Dobijam sama siebie w głowie, nie umiem odpuścić mimo zmęczenia. Nie oczekuje porady co mam robić tylko obiektywnej opinii. Bo może faktycznie przesadzam? Sama już nie wiem...

Konsultowałam temat z wieloma osobami, wszyscy mówią rezygnuj ale głowa nadal mówi - walcz mimo wszystko. : (

[Honrado]

Witam, czy rezygnacja z dodatkowej pracy jest oznaką słabości - w tym przypadku powiedziałbym, że jest oznaką rozsądku, troski o własne zdrowie. Niepokojące są tylko te automatyczne myśli o porażce i byciu słabą. Nie wyglądają, jakby to były Twoje myśli, a raczej takie zaszczepione przez kogoś innego. Skąd one się wzięły? Ktoś od Ciebie wymagał, żebyś była silna i nieustępliwa za wszelką cenę? Może taka postawa pojawiła się w Tobie jako reakcja na obserwowanie takiej słabej, bezradnej, beznadziejnej osoby, na zasadzie "ja taka nie mogę być!"? Pewnie z kilka godzinek można by o tym rozmawiać z psychoterapeutą.

Moja opinia jest mniej więcej taka, że Twoja logiczna część mózgu bardzo dobrze przerobiła ten temat, ale jest też część emocjonalna, bardziej tajemnicza, która ma wiele swojego do powiedzenia w tej kwestii, ale co zarazem kłóci się z trzeźwym myśleniem i opiniami osób z którymi się konsultowałaś. Walczysz wewnętrznie sama z sobą, bo są takie części Ciebie, których jeszcze nie poznałaś i nie oswoiłaś, że tak powiem, a raczej ich unikałaś, bo to są siedliska nieprzyjemnych uczuć.

[fela]

Cześć. Myślę,że dla własnego zdrowia trzeba zrezygnować z niektórych rzeczy.  To nie jest oznaką słabości, to ratowanie własnego zdrowia i życia,bo w pewnym momencie będziesz tak przemęczona, że wszystko Ci się posypie. Masz pracę, chłopaka, język możesz szkolić rozmawiając ze znajomi z danego kraju. W życiu musi być równowaga. I praca i odpoczynek. Nie jesteśmy robotami. Pozdrawiam.