Dzień dobry, mam 24 lata, skończyłam studia w tym roku i wyprowadziłam się do stolicy innego kraju. Rozpoczęłam nową (pierwszą na pełny etat) pracę. Zawsze byłam (i wciąż jestem) aktywna fizycznie, dlatego wcześniej pracowałam jako instruktor/trener. W nowym mieście nie chciałam rezygnować z tej roli. Pracuję od 9 do 17 i dwa dni w tygodniu prowadzę zajęcia sportowe w godzinach wieczornych (wracam do domu wtedy 21-22). Poza tym mam swoje treningi, z tego względu też wracam do domu 22-23. Nie mogę na ten moment pozwolić sobie na pracę zdalną czy hybrydową, ponieważ jestem początkująca od zera i muszę być firmie aby się uczyć - z czasem będzie możliwość pracy z domu np 2 dni w tygodniu. Ogólnie się cieszę ze wszystkiego, z pracy, dodatkowych zajęć treningów itp. Z tym, że brakuje mi czasu na sen w tygodniu, często czuję się przemęczona (co odczuwa niestety chwilami mój chłopak, bo potrafię być niemiła...). Coraz częściej myślę o zrezygnowaniu z pracy dodatkowej. Jest okres zimowy, wszędzie dojeżdżam na rowerze, jestem zmęczona. Szefostwo w pracy dodatkowej jest beznadziejne jeżeli mam być szczera i ich nie lubię, jedyną frajdą są dla mnie moi uczniowie i to, że mogę ciągle mieć styczność z innym językiem. Plus zdobywam doświadczenie, jest to oderwanie się i zabawa dla mnie, ale i tak mam wrażenie, że to zbyt wiele i mam dużo myśli o rezygnacji. Czemu nie mogę zrezygnować po prostu jak człowiek? Bo do razu mam myśli, że się poddaje, jestem za słaba, że mi się nie udało. Dobijam sama siebie w głowie, nie umiem odpuścić mimo zmęczenia. Nie oczekuje porady co mam robić tylko obiektywnej opinii. Bo może faktycznie przesadzam? Sama już nie wiem...
Konsultowałam temat z wieloma osobami, wszyscy mówią rezygnuj ale głowa nadal mówi - walcz mimo wszystko. : (
