Kocha? nie kocha?

[Damga]

Zawsze marzyłam o założeniu rodziny, ale jakoś przez lata nie wiodło mi się w relacjach z mężczyznami. W pierwszym długoletnim związku słyszałam dużo romantycznych słów i częstych wyznań i zapewnień o uczuciach. Ostatecznie zdradził mnie i upokorzył. Bardzo trudno było mi odbudować poczucie własnej wartości i zaufanie do mężczyzn. Aż w końcu stało się. Zakochałam się i poczułam bezpiecznie, zaufałam. 

Mój obecny partner jest wspaniałym człowiekiem o czystych intencjach. Żyjemy w związku od trzech lat. Na początku zapewniał mnie, że jak już podejmuje decyzje to działa szybko. Tylko, że on nie podejmuje decyzji. Nie idziemy do przodu. Mamy już swoje lata, a ja bardzo chcę założyć rodzinę. Jestem jednak daleka od desperacji i naciskania na niego. Mam przekonanie (może błędne), że to mężczyzna powinien wyjść w propozycjami wspólnego zamieszkania czy ślubu pierwszy. A on nigdy mi nie powiedział, że mnie kocha nawet nie mówi, że za mną tęskni. Nic. Zachowuje się wobec mnie tak jakby tak było, ale ja bardzo potrzebuję to usłyszeć. A on nie umie rozmawiać o uczuciach, nie wiem co w nim siedzi. Nie wiem co jest powodem takiego zachowania. Może wzorzec jaki ma w rodzinie, może poprzedni związek, o którym nie chce ze mną rozmawiać. Zależy mi na nim, ale dłużej tak nie wytrzymam. Myślę o rozstaniu, ale wiem, że będę bardzo cierpieć. Z drugiej strony boję się, że utknę na lata w relacji, która nie doprowadzi mnie do szczęścia. 

Co powinnam zrobić? Jak z nim rozmawiać żeby się przede mną otworzył? Czy ktoś z Was był w podobnej sytuacji?

[Małgorzata_Margo]

Witaj Dagmo, kobieta kobietę najlepiej zrozumie a tym bardziej taka, dla której słowa i czyny mają duże znaczenie. Powinno to zawsze działać w dwie strony, bo związek partnerski między dwojgiem to przecież wzajemne dawanie i odbieranie. Początki każdej relacji są najpiękniejsze i nie muszę pisać dlaczego. Z upływem pewnego okresu wchodzimy w okres nazwijmy to pewnej stabilizacji bo przecież mamy już siebie, znamy się dość dobrze (choć poznajemy całe życie), rozumiemy się bez zbędnych słów bo w pewnym sensie duże znaczenie odgrywa mowa ciała czy nawet wzajemne spojrzenia itd. Wróć do pierwszego fragmentu swojego postu w którym piszesz, ze słyszałaś częste wyznania o uczuciu, o tęsknocie, zapewne o tym, ze jesteś tą jedyną, a jednak wydarzyło się coś co zaczęło strasznie boleć i spowodowało nieufność. Obecnie jesteś z partnerem, którego określasz, ze ma dobre intencje i widzi w Tobie kobietę z którą chce być. Darzysz go zaufaniem, wiec bądź z nim szczera i opowiedz co czujesz i czego brakuje, o czym wcześniej rozmawialiście i dlaczego nie można tego zmienić. Nie wspominasz nic o warunkach bytu a może one mają duże znaczenie dla Twojego partnera? Stabilniejsza praca, mieszkanie/dom, oszczędności, które pozwolą na realizacje wcześniejszych planów. Potomstwo, rozmawialiście kiedykolwiek na ten temat? To bardzo ważne bo taka decyzja powinna zapaść przez obojga a nie tylko przez jednego partnera. Szczera rozmowa wniesie na pewno coś nowego i rozwieje Twoje watpliwości. Może to wyda sie Tobie bądź innej osobie śmieszne lub błahe, lecz jako kobieta tez możesz przejąć inicjatywę i zacząć wprowadzać słowne wyznania w Wasz związek. Myślę, ze gdy od czasu do czasu sama z zaskoczenia wyznasz partnerowi „kocham Cię” to uzna to za bardzo miłe. Podobnie z przytuleniem z zaskoczenia. Jeśli robisz kanapki lub jakieś zdrowe porcje na wyjście do pracy podrzuć karteczkę z krótkim, ale szczerym wyznaniem, podobnie wiadomość w ciągu dnia w formie SMS itd. Zapewne się uśmiechnie, gdy to zobaczy. Często ludzie powielają zachowania, które praktykowano w domach rodzinnych, ale to nie znaczy, ze w podobny sposób mają przeżyć własne życie. Szczęściu trzeba pomóc. 

[Damga]

Dziękuję Ci za odpowiedź. Myślę, że pierwsza zacznę rozmawiać konkretnie o uczuciach. Z mojego punktu widzenia nic nie stoi nam na przeszkodzie. Oboje mamy stabilną, stałą i dobrą pracę, a mój partner ma mieszkanie po dziadkach na własność. Mamy też bardzo podobne wyobrażenie o rodzinie i dzieciach.