Praca umysłu i psychiki przy chorobie onkologicznej

[Caroolak]

Dzień dobry,

Mam 30 lat, moja mama choruje na raka płuca. Nasze relacje były dobre, mieszkamy osobno, ona nie ma co liczyć na nikogo z rodziny oprócz mnie. Staram się ją odwiedzać, wspierać i pomagać, rozmawiać codziennie przez telefon.

Ostatnio Mama zaczęła traktować mnie z dystansem i złością. Wmawia mi rzeczy, które według mnie nie istnieją. Według niej chcę żyć swoim życiem i swoimi problemami, nie bardzo się nią interesuję, jak przychodzę to chcę wyjść a jak dzwonię to chcę się już rozłączać. Nie powiem, czasem skończę rozmowę po 40-50 minutach, kiedy temat się powiela, tak, mam czasem swoje plany i nie składam wizyt kilkugodzinnych, tylko krótsze.

Codzienne rozmowy kończą się moim płaczem. Mama mówi, że nie musimy się nią wcale interesować, ona sobie poradzi i nie będzie się nikim przejmować. Porównała mnie nawet do zmarłego 30 lat temu ojca, dzięki któremu wyszła "jak zabłocki na mydle". Powiem szczerze, mój stan psychiczny się pogarsza, śpię dzięki hydroksyzynie, mam zjazdy w pracy i płaczliwe momenty w rożnych częściach dnia. Nie wiem jak z mamą rozmawiać, aby nasze relacje znowu były dobre i aby doceniała moje wsparcie bo nie chcę dla niej źle.

Kocham ją najbardziej na świecie i zależy mi na niej.

Prosze o wsparcie...

[Honrado]

Hej. Kochasz mamę, okazujesz tę miłość jak należy, a jednak mama zdaje się tego nie doceniać, wręcz próbuje zrobić z Ciebie jakiegoś podstępnego wroga. To na pewno musi być przykre, bo niczym na takie zachowanie nie zasłużyłaś. Rozumiem Twój ból.

Piszesz, że mama nie ma co liczyć na nikogo z rodziny oprócz Ciebie. Na relacji z Twoim ojcem rzekomo źle wyszła. Teraz choruje na raka. Nie wiem jak poza tym wygląda jej życie, ale z tych trzech puzzli można prowizorycznie ułożyć obrazek nieszczęśliwej kobiety. Pewnie ta choroba ją dobiła, sprawiła, że mama obraziła się na cały świat. Może jej psychika zaczęła sobie tłumaczyć, że to ona jest złą osobą i złe rzeczy, które ją spotykają są sprawiedliwą karą. Nie wiem co tam niedobrego dzieje się w jej głowie. Ale to niezrozumiałe zachowanie względem Ciebie, wmawianie nieprawdziwych rzeczy wygląda mi na mechanizm obronny zwany identyfikacją projekcyjną. Mama projektuje na Ciebie część własnych nieakceptowanych przeżyć, cech, części osobowości (czyli po prostu wmawia coś) co ma doprowadzić do tego, żebyś się z tym zidentyfikowała i zaczęła odgrywać tę wyznaczoną rolę (w tym przypadku niegodziwej, odrzucającej córki) dzięki czemu mama będzie miała wytłumaczenie, usprawiedliwienie swoich przykrych uczuć. Tak jakby usiłowała wmawiać sobie "to nie ja mam problem, to nie ze mną jest coś nie tak - to ona jest nie w porządku"

I teraz co by z tym zrobić... Przede wszystkim zrozum, że w głębi duszy mama doskonale zdaje sobie sprawę z Twojej miłości, i wie, że nie chcesz dla niej źle. A jej zachowanie jest nie w pełni świadomą zagrywką jej psychiki, która w jakiś tam pokrętny sposób troszkę jej pomaga. Spróbuj może pobawić się w psychoterapeutkę i z wyczuciem uświadamiaj mamie jak jej zachowanie wygląda z boku i jak Ty się czujesz w tej sytuacji. Poza tym rób dalej to, co robiłaś do tej pory, bo dobra z Ciebie córka.