Czy miłość istnieję?

[AnnaMaja]

Czy wierzycie w tą jedyną  prawdziwą miłość ? Czy miłość wogóle istnieje, czy to tylko chwilowe zauroczenie?

Ja wierzyłam gdzieś kiedyś, kiedy byłam nastolatką, ale teraz to ja już sama nie wiem w co wierzę. Byłam w kilku związkach , czułam te "motylki w brzuchu", ale z czasem to uczucie mijało i twierdziłam, że to nie to i szukałam dalej .

Zacznę od początku...
Mam 32 lat, jestem mężatką od kilku lat, mamy też 2 małych dzieci. Wychodząc za mąż byłam pewna, że to ta właściwą osoba. Bardziej podchodzilam do tego zwiazku mózgiem niz sercem. Wydawał mi się odpowiedzialny i troskliwy. On wtedy się bardzo starał, dbał o mnie jak tylko mógł. Ja bardzo lubiłam jego towarzystwo. Mieliśmy podobne zdanie i gusty. Ciągle mi powtarzał, że mnie bardzo kocha. Myślałam, że ja też się zakochałam, chociaż to nie było to coś co się widzi w filmach romantycznych. Byłam pewna,że chcę z nim spędzić życie, więc pobraliśmy się. Do czasu pojawienia się naszych dzieci było wszystko super, układało nam się. Po jakimś czasie zaczęliśmy się od siebie oddalać, pojawiła się masa problemów, choroby dzieci i zapomnieliśmy o sobie. Mąż przelał wszystkie swoje pozytywne uczucia na nasze dzieci. Nie było już nas, tylko dzieci i obowiązki. Nie pamiętam już, kiedy ostatnio mąż mi powiedział ze mnie kocha. Nie pamiętam, kiedy mnie przytulił . Juz nawet osobno śpimy w innych pomieszczeniach( dlatego, że ja wstaje często do dziecka a on musi się wyspać ). A ja dla niego jestem tylko sprzątaczką, kucharką i nianią dla jego dzieci. Juz nawet nie mówi mi po imieniu, ani zdrobniale(jak dawniej) tylko używa słowa "matka".  Nie obchodzimy rocznicy ślubu. Bardzo mało ze sobą rozmawiamy, a jak już to więcej jest kłótni. Mąż coraz częściej jest dla mnie chamski i nieprzyjemny. Przestał mnie wspierać, pocieszać i nawet nie stara się mnie zrozumieć. Wydaje mi się, że przestał mnie kochać. Czuję się zaniedbywana i niewartościowa. Ja sama nie czuje tej miłości do niego. Nawet zauważyłam, że nie lubię spedzać z nim czasu, nie lubię jak jest w domu, wole żeby gdzieś sobie poszedł. Czy to możliwe, że to uczucię przed ślubem to było tylko zauroczenie? A może miłość nie istnieje?

Znajdujemy się w takiej beznadziejnej sytuacji bez wyjścia. Z jednej strony nie mogę odejść dla dobra dzieci, ale tez nie mam gdzie pójść. Nie mam nic , bo zaraz po ukończonych studiach urodziłam dzieci, wiec nie mam żadnego doświadczenia zawodowego, dlatego znalezienie pracy i wyprowadzka będzie bardzo ciężka, do tego córka ciągle chora i nie mam jak pracować. Jest jeszcze kwestia wiary. Ja jestem wierząca w Boga i przyrzekałam przed Bogiem miłość i wierność aż do śmierci. Czy Bóg chce abyśmy się razem tak męczyli? Jak ja już go nie kocham,to wg wiary to grzech, bo przyrzekalam itd. No ale jak się rozstaniemy to też będzie grzech( bo przyrzekałam, że nie odejdę)To jak żyć?

 Zdecydowałam, że jednak zostane w tym beznadziejnym związku. Mąż nie jest złym człowiekiem, jest nawet lubiany w społeczeństwie, ma wiele dobrych cech,  ale czy da się żyć do śmierci z osoba ktorą się nie kocha? Ja jestem pewna,że między nami nie ma miłości, to tylko przyzwyczajenie i nic więcej. Czy to możliwe, że ja się nigdy naprawdę nie zakochałam? 

Bardzo będzie mi miło jak ktoś mi odpisze.

 

[Kolezanka.]

Czesc, czy milosc istnieje? Sa osoby, ktore to.potwierdza. Czy napewno jestes pewna ze go nie kochasz? Kazda para przechodzi "kryzys", dzieci, dom, praca, obowiazki, zaczyna brakowac czasu dla siebie i sie wydaje ze sie juz nie kochamy. Ja patrzac na swoich rodzicow, i wnioskujac z rozmow z moimi.rowiesnikami.o.ich rodzicach moge powiedziec tyle, ze kazdy powazny zwiazek, ktory owocuje zalozeniem rodziny przechodzi takie okresy. Jednak to nie oznacza, ze para sie nie kocha. Czasem poprostu motylki sie chowaja, przechodzi sie do tych obowiazkow i tak sie zyje, poki nie stanie sie cos, co pokazuje, ze jednak nam na sobie zalezy. Klotnie u jednych czy ciche dni u drugich nie sa rzadkoscia, obojetnosc takze. Jednak da sie walczyc o ta milosc, zwlaszcza, ze 1.wierzysz w nia. 2. Zalozyliscie rodzine w wierze w Boga. 3. Jestescie poprostu na takim etapie, ze takie rzeczy sie zdarzaja

Proponuje Ci abys sprobowala porozmawiac z.mezem o tym, powiedziec, jak sie czujesz i zapytac meza jak on sie czuje. Moze.powie, czego mu brakuje a wtedy i Ty mu powiesz co brakuje Tobie w tym zwiazku? Nie.rezygnuj tak od razu. Sprobuj "odnowic" Wasza milosc:) praca.ciezka, ale warta swieczki. Pozdrawiam:)

[AnnaMaja]

Koleżanka, dziękuję że mi  odpisałaś. Zdaję sobie z tego sprawę, że w każdym związku są kryzysy. Wydaje mi się,że to jest coś więcej niż zwykły kryzys. Nic do niego nie czuje. Nie myśle o nim i nie tęsknie. Jestem niespełniona i nieszczęśliwa . To już trwa 2 lata i nasza relacja z mężem się systematycznie pogarsza. Coraz więcej dostrzegam w nim wad. Przez to wszystko ja też przestałam się starać. Nie mamy czasu nawet ze sobą normalnie pogadać, bo on w pracy calymi dniami (nawet w weekendy) a po pracy to obowiązki koło domu i jest koniec dnia. Jesteśmy razem , a jednak osobno. On nawet nie chce ze mną nigdzie wyjść. Czasem dostajemy zaproszenia na różne uroczystości ,to on nie chce nigdzie iść, chociaż wie ,że ja chce gdzieś wyjść, bo ta monotonia w domu mnie przeraża. Próbowałam rozmawiać, ale on obrócił to w żart i powiedział, że my nawet czasu nie mamy pójść do adwokata w sprawie rozwodu. Jestem pewna,że gdybym mogła cofnąć czas, to zrobiłabym to bez wachania. Boje się, jak to moje życie będzie dalej wyglądało. A co jesli ja jeszcze nie trafiłam na tego swojego jedynego ? Może ja popełniłam błąd wychodząc za niego ? A co jeśli przypadkiem poznam kogoś innego i się naprawde zakocham , co wtedy ? 

[Kolezanka.]

W zyciu dobrze jednak byc realista. Masz 2 dzieci, meza, stabilna sytuacje zyciowa, tylko uczucia brakuje. Z jednej strony dobrze, z drugiej nie za bardzo bo milosc jest nam w zyciu potrzebna. Wyobraz sobie ze odchodzisz od meza, co z dziecmi? Co z praca? Praktycznie mowiac nie dasz chyba jednak rady. Chyba ze masz rodzicow ktorzy Ci.pomoga. 

Proponowalabym.jednak przycisnac troche meza do przylozenia sie do.rozmowy. Kolo.domu sa.obowiazki, znam.to. Moze.mu.pomoz albo zaproponuj, ze chociaz raz w tygodniu zamiast pracowac kolo.domu, spedzi czas z rodzina wspolnie albo z zona? Nie udalo Ci sie doprowadzic do.rozmowy, a jak dlugo probujesz? 

[Kolezanka.]

Swoja droga, moze nie jest odpowiednia osoba, moze ktos jeszcze sie wypowie tutaj. Jednak majac juz meza i dzieci trzeba postawic ich na 1 miejscu, a siebie na 2. Wiadomo, ze nie wolno przesadzac w zadna strone. O.sobie tez trzeba pomyslec, ale zawsze z rozwaga. Serce i rozum zawsze razem.

[AnnaMaja]

Koleżanka, masz rację. Teraz jestem utwierdzona w tym,że zostaje w tym związku mimo wszystko. Gdyby nie dzieci to nie zastanawiałabym się co robić tylko odeszłabym. On bardzo kocha dzieci, a one mają tu wszystko. Nie chcę im niszczyć psychiki swoim kosztem. Niech los zdecyduję co dalej. Dziękuję za rozmowę. Pozdrawiam.

[Kolezanka.]

@AnnaMajaZycze Ci wszystkiego dobrego:) pracuj nad mezem, nad poprawa Waszej relacji:) a noz widelec, odrodzi sie uczucie? Pozdrawiam.

[thanatos]

To przykre że na siłę ludzie się oddalają i szukają u innych wad za które mogli by przestać kogoś kochać, porzucić wszystkie starania. 
Dojście do tego momentu gdzie macie własną stabilną rodzinę jest już sporym osiągnięciem dla związku. 
Jeżeli znacie się tak dobrze że macie już siebie dość nie powinna być problemem czy wstydem szczera rozmowa o tym że jednak trzeba wspólnie coś robić aby polepszyć ten związek. 

Zawsze wydawało mi się że to bardziej rola kobiety z racji naturalnych predyspozycji aby dbać o relacje w domu. Nie napisałaś co robisz aby było lepiej. 
Nigdy nie będzie tak jak kilka lat temu, ale może być OK. 

Masz zawsze kila % szans na szczęście z kimś innym. Może akurat trafisz na kogoś innego bez nałogów, bez wad, z takim bogactwem że nie będzie musiał chodzić do pracy, może nawet będzie z tego jakaś nowa książka która stanie się światowym bestsellerem.