Przemoc ekonomiczna

[Wioleta1]

Jestem mamą rocznej dziewczynki. W naszym małżeństwie bardzo zaczyna się psuć. Mąż potrafi mnie wyzwać. Każe mi iść do pracy  mimo, że wychowuje dziecko. Moi rodzice mieszkają 17 km ode mnie. Ja nie mam prawa jazdy by dowozić dziecko do rodziców i jeździć do pracy. W przeciwnym razie gdy nie podejmę pracy mąż mnie wyrzuci  z domu. Nie mogę sobie kupić bo nie mam pieniędzy. A jak mąż mi kupi to mam być nie wiadomo jak wdzięczna. Czuję się upokorzona

[bart126]

To chyba nie jest przemoc ekonomiczna. Jesteś na urlopie macieżyńskim/ wychowawczym?

[Wioleta1]

Tak. Ale bezplatnym 

[bart126]

Ja byłem w takiej samej sytuacji. To ja opiekowałem się dziećmi po urodzeniu kosztem swojej pracy i kariery. Mogliśmy sobie pozwolić na to że wzg na wysokie zarobki żony ( już byłej). Spędziłem w domu sześć lat, w między czasie budując wspólny dom. Też miałem zarzut przemocy ekonomicznej wzg byłej żony, lecz bezpodstawnie. 

Przemocą ekonomiczna będzie jeśli on nie utrzymuje Ciebie mimo że opiekujesz się dzieckiem i gospodarstwem domowym, lub odwrotnie, gdy masz warunki do podjęcia pracy, a uchylasz się od tego. 

[Wioleta1]

To już nie wiem jak to określić. Twierdzi, że jestem nierobem, pasożytem,źle opiekuje się córką jestem dsrmozjadem. Co robić? 

 

[Avenir]

A ja nie widzę przeciwwskazań do podjęcia pracy. Roczne dziecko można już oddać pod opiekę na czas pracy. Oswaja się ono z przebywaniem z innymi osobami i jest lepiej przygotowane do przyszłej samodzielności w szkole. Kiedyś nie każdy miał samochód, a jednak ludzie pracowali. Istnieje przecież komunikacja miejska. Można poszukać pracy lokalnie. Moim zdaniem argumenty męża są słuszne, ale on także powinien wówczas zajmować się dzieckiem i domem, skoro oboje będziecie pracować. Osobiście uważam, że to jedyny słuszny układ w związku. Te same obowiązki i obciążenia powodują, że nikt nikogo nie ma prawa oskarżać o żerowanie na drugim.

Innym tematem są wyzwiska i groźby. To już może być przemoc psychiczna.

Jeśli nie chcesz być finansowo zależna, to bardzo dobrze. Nie powinnaś być. Zadbaj o to.

Ja byłam sama z czwórka dzieci, w tym z dwójką w wieku 2-3 lat i jakoś pracowałam. Zarabiałam na siebie, na nie i na wynajem mieszkania. Łatwo nie było, ale miałam poczucie, że jestem w stanie zapewnić sobie i dzieciom byt. Też mi się wcześniej wydawało, że jak odejdę od męża to nie przeżyje, bo nie mam domu, pomocy od rodziny, ani pracy. Ale zawalczyłam. Znalazłam pracę i przetrwałam. Do opieki nad dziećmi musiałam błagać o pomoc lokalne władze, obcych ludzi itp. Było sporo wyzwań organizacyjnych, ale to nie jest wcale niewykonalne.

Najgorzej to siedzieć w "niewoli" i wmawiać sobie, że nie ma się innego wyjścia.

[Kolezanka.]

Maz nie powinien Ciw wyzywac i grozic wyrzuceniem z domu, ale jesli.juz doszlo do tego, sprobuj moze znalezc prace na miejscu? I wlasnie, co z komunikacja miejska? Jakies busy, autobusy? Chocby na poczatek na pol etatu. Czy rodzice nie sa w stanie Ci pomoc, na.poczatku tak aby ktores znich przyjezdzalo po dziecko jesli bys Ty nie dawala.rady je przywozic do nich? 

[Wioleta1]

Mam nie ma prawa jazdy. Tata pracuje. Busów z mojej wsi nie ma wcale. Mąż pracuje od godziny 6. Szukam jakieś pracy on line ale nie interesują mnie żadne kosmetyki, a i też nie chce się nadziać na kogoś nie uczciwego, ale nie chce też siedzieć z założonymi rękoma. 

[Wioleta1]

Mąż z początku pomagał dużo przy dziecku. Obecnie prawie wcale

 

[Kolezanka.]

To zapytaj go, kto.sie bedzie zajmowal dzieckoem kiedy Ty bedziesz w pracy? I.jak.masz.do.niej.dojezdzac? Rowerem? A u Was na wsi nie.ma takich osob, ktore np.potrzebuja kogos do.sprzatania? 

[Wioleta1]

Raczej nie. U Nas przeważnie są rodziny 2-3 pokoleniowe. Albo każdy sam sobie sprząta,bo nie każdego stać na pomoc domową 

[Kolezanka.]

Kiepsko, a jezzcze zapytam moze z sasiadow ktos dojezdza do.pracy moglabys sie z kims poprostu zabierac?  A maz wtedy zgodzi sie sam zawozic dziecko do tesciow?  Natomiast z mezem proponuje na spokojnie porozmawiac o tym wszystkim, wie przeciez ze dziexko.potrzebujejeszczw opieki mamy, chyba ze on.moze chce jw wyslac do.jakiegos.zlobka? Albo stac go na nianie?  Byc moze jak sie uspokoi, moze uda Wam sie razem przemyslec co da sie zrobic, mozesz mu spokojnie poaiedziec ze chxialabys pracowac, ale narazie nie masz mozliwosci. 

[Wioleta1]

Powiem szczerze, że trochę kiepsko znam sąsiadów. Moja mama się nie zajmie dzieckiem z racji tego, że pracuje do godziny 13. Następnie zajmuje się 6 letnim bratem więc troche kiepsko. Na nianie czy żłobek nas nie stać. 

[Kolezanka.]

Hm, a nie chcialabys.poznac? Na.spacer z mala chodzisz albo na jakis.plac zabaw jesli.jest? Moze wtedy jest jakas okazja poznac kogos? Zdobyc jakas kolezanke? 

[Wioleta1]

Trochę osób znam. Reszta jest raczej taka sama sobie. Siedzą na własnych podwórkach. 

[Kolezanka.]

Hm, nie.moglabys kogos zaprosic na kawe? Nie ma innych mlodych mam tam? 

[Wioleta1]

Raczej nie. Wszyscy są praktycznie po 30-40., 

[Wioleta1]

Tak jak mówię to jest wieś gdzie każdy żyje sam sobie

[Avenir]

Byłam w identycznej sytuacji. Również na wsi, bo przeprowadziłam się do byłego (wtedy aktualnego) męża. Czułam się inna, bo pochodziłam z zupełnie innego środowiska. Nie podobały mi się ich zwyczaje, oni moje uznawali za dziwne. Przestałam wychodzić z domu. Z czasem mąż żył w swoim świecie, wśród rodziny i znajomych ze wsi, wolny i zarabiający kasę. Ja natomiast tylko zajmowałam się domem i dziećmi, byłam w pełni zależna od niego finansowo, sprzątałam po nim, gotowałam i usługiwałam, a on i tak wiecznie narzekał, że nic nie robię, siedzę na dupie. Też mi się wydawało, że nie ma dla mnie opcji na uniezależnienie się, na podjęcie pracy i decydowanie o sobie. Im dłużej to trwało tym większy opanowywał mnie strach i niemoc. Przemoc ze strony męża się nasilała, a ja czułam się jak w pułapce. Do tego moja rodzina za wszelka cenę chciała, żebym z nim została i wybaczała mu bez końca, bo to katolicy i rozwód dla nich był czymś niedopuszczalnym. Doszło do tego, że nie mogłam już spać w nocy. Dzień w dzień śniły mi się koszmary i konanie na różne sposoby. Miałam wszystkie objawy PTSD. Żyłam w nieustannym przerażeniu. Szukałam tylko ucieczki od rzeczywistości. Książki, gry komputerowe, cokolwiek byle na chwilę poczuć się kimś innym, w innym świecie.

Ale to była pętla zaciskająca się tylko na mojej szyi. Trzeba odważnego kroku. Podjęcia ryzyka. Skoku na głęboką wodę. Przełamania strachu. Przełamania tej całej bariery, którą zbudowano wokół ciebie z oskarżającym  i krytykujących słów. Czy nie wmawiano ci, że jesteś słaba, nic nie potrafisz, nie poradziłabyś sobie bez nich? Jeśli zaczęłaś w to wierzyć to musisz sobie powiedzieć, że to kłamstwo i że udowodnisz, że się mylą.

Ja udowodniłam. Za ciebie trzymam kciuki. Polecam Błękitną Linię. U mnie od tego się zaczęło.