Avenir

Odejdź koniecznie i nie bój się. Strach ma wielkie oczy. Jak zrobisz ten pierwszy krok, kolejne będą łatwiejsze. Tylko trzymaj się tej decyzji jakby to była twoja jedyna szansa, na życie. Pomoże ci rodzina, pomogą ci nawet obcy ludzie. Zaufaj sobie. Uwierz w siebie. Walcz. Jesteś zdolna walczyć. Bądź swoim bohaterem. Miej nadzieję i walcz o nią. Nie oglądaj się za siebie.

Jakie są te emocjonalne reakcje, których twoja dziewczyna się boi?

Chciałabym z tobą prywatnie porozmawiać. Odpowiedz mi na PW jeśli możesz.

Nic nie napisałeś o tym jaki jest twój i partnerki poziom zadowolenia z waszego życia seksualnego. Problem może tkwić w psychicznej blokadzie lub zniechęceniu wywołanymi przykrymi doświadczeniami w relacjach intymnych. Czy czujesz jakiś lek lub obawę przez zbliżeniem lub że nie zaspokoisz pragnień swojej kobiety?

Skądś mu się wzięły te pomysły. Proponuję się dowiedzieć skąd.

Myślę, że warto zadać sobie i jemu pytanie: czy lepiej zmienić pracę czy partnera? Bo jedno z tych dwóch w tej sytuacji trzeba zmienić.

Poprosiłabym, żeby zerwał tą znajomość/przyjaźń i jeśli odmówi to już będziesz wiedziała kogo kocha, a kogo nie.

5 miesięcy to tyle co nic, po roku abstynencji zaczęłabym dopiero rozważać dla niego szansę na powrót. Poza tym jeśli grozi że coś sobie zrobi to potrzebuje prawdopodobnie psychoterapii. Dla ciebie i dzieci stanowi teraz zagrożenie, a nie wsparcie.

Skoro nie jesteście i nie zamierzacie być razem to dlaczego miałabyś to robić? Dopiero gdybyście chcieli do siebie wrócić to mogłoby być istotne i ważne, żeby był tego świadom.

Związek musi dojrzewać, inaczej się psuje. Żeby związek dojrzewał, ludzie którzy go tworzą muszą dojrzewać. Jeżeli oczekujecie, że będzie tak jak na początku to jedyne co możecie zrobić to rozstawać się i zmieniać partnerów co jakiś czas, by za każdym razem na nowo to przeżywać, aż któregoś dnia dojrzejecie do wniosku, że rutyna i stałość są jednak piękniejsze niż czar zakochania. Wtedy dopiero będziecie gotowi na długoletni szczęśliwy związek.

Pozwalanie sobą pomiatać "dla dobra dziecka" to największy błąd jaki ja popełniłam w życiu. Zmarnowało mi to 11 lat. Moje dzieci mają teraz rozwiedzionych, ale szanujących się rodziców, a ja kochającego męża. Dzieci nie są świadkami awantur, a ich mama jest szczęśliwa. Rzadziej widują tatę, ale to moim zdaniem mała cena za poprawę jaka zaszła w naszym życiu. Ja już byłam na skraju samobójstwa lub wariatkowa.

Ja bym się z nim natychmiast rozstała. Nie szukała nowego, tylko poczekała co zrobi. Jeśli pójdzie ponownie na terapię dałabym mu szansę. drugą i ostatnią. Jeśli nie to koniec. Nie zrób krzywdy sobie i dziecku wiążąc się z uzależnioną osobą. Ty z tym nie wygrasz.

Po 1 przyjąć winę za to co zrobiłeś na siebie i nie usprawiedliwiać się przed nią ani przed sobą. Po 2 przeprosić szczerze i tak, żeby jasno zakomunikować jej, że tego żałujesz i że nigdy więcej byś tak nie postąpił bo rozumiesz swój błąd. Po 3 zastanowić się głęboko nad takimi sprawami jak zaufanie, wierność, uczciwość i być może poszukać pomocy psychologicznej dla siebie, bo te lęki z czegoś się biorą. Po 4 pogodzić się z konsekwencjami i wziąć za nie odpowiedzialność. Nie oczekiwać, że ona musi wybaczyć. Zgodzić się na wszystko czego ona potrzebuje. Nawet na rozstanie. Często jedyne co jest wstanie pewne rany zaleczyć to czas i próby przyspieszania czegokolwiek mogą tylko wszystko ostatecznie zniszczyć.

Nie da się uratować czegoś co już nie istnieje. Jeżeli ta kobieta już cię nie kocha, to nic co zrobisz tego nie zmieni.

Nie napisałaś nic co podpowiedziałoby nam jaki może być powód takiego stanu rzeczy. W jaki sposób wpłynęły na ciebie jego stany depresyjne? Co powoduje ból? Dlaczego nie chcesz z nim rozmawiać? Co dzieje się kiedy próbujesz?