Jego czy mój problem

[Eozyna92]

Witam, mam 28 lat i od prawie 5 jestem w związku, niestety pojawia się problem pomiędzy mną a partnerem, ponieważ jestem dość mocno wyczulona/przewrażliwiona na punkcie alkoholu. Narzeczony przynajmniej 3-4 razy w tygodniu wypija co najmniej 4pak piwa. Dochodzi do tego, że mamy na tym tle spore kłótnie, w zasadzie zawsze były, bo o ile na początku próby rozmawiania kończyły się na zapewnieniu zmiany, tak teraz słyszę cały czas że to jest moja wina - jestem typem domatora i sporego introwertyka, więc twierdzi, że fakt spędzania czasu w ten sposób rekompensuje sobie piwem. Dodatkowo cały czas powtarza, że to ja szukam sobie dziury w całym i jestem przewrażliwiona bo przecież wypija piwo i idzie spać (faktycznie jestem DDA). Największy problem polega na tym, że ja nie potrafię się z tym pogodzić, i uważam, że jest to juz uzależnienie, natomiast jego rodzina nie widzi w tym najmniejszego problemu i często podczas zwyczajnych wizyt sama kupuje mu piwo i namawia do picia, więc tym bardziej moje zdanie jest przez niego bagatelizowane albo kontrowanie stwierdzeniem, że nie zapewniam mu wystarczającej ilości zbliżeń intymnych i codziennych rozrywek, a pomijając wypicie piwa nie zaniedbuje chodzenia do pracy. Dochodzi do tego, że jak sięga po piwo to czuje do niego wstręt i obrzydzenie, mam wrażenie że graniczące z nienawiścia- do człowieka którego kochałam. Wiem, że ciężko ocenić sytuację pod kątem wyłącznie krotkiego opisu, ale proszę o opinię czy jest to faktycznie możliwe, ze problem leży właśnie we mnie i traumach z dzieciństwa? Przez 3 lata wspólnego mieszkania nie zdarzył się ani 1 tydzień żeby nie sięgnął po piwo, a próby proszenia o wypicie 1/2 w ciągu wieczora kończą się stwierdzeniem jaka to różnica skoro i tak pije a jest spokojny. 

[Avenir]

Radzę ci poczytać coś o alkoholizmie. W szczególności teksty samych uzależnionych i wychodzących z nałogu.

Nie ma znaczenia czy pije się wódkę czy piwo. Kieliszek dziennie czy pół litra. Czteropak, czy browara. choroba jest wtedy kiedy nie jest już możliwe zwalczenie tego nawyku. Kiedy chory używa wszelkich możliwych wymówek byle tylko pić wtedy kiedy potrzebuje. Kiedy picie wpływa destrukcyjnie na życie i relacje, a staje się ważniejsze od wszystkiego.

Niestety z alkoholikami się nie negocjuje. Nie należy słuchać ich obietnic poprawy, ani w nie wierzyć. Pomóc może tylko całkowita abstynencja i terapia.

[Eozyna92]

Dziękuję, szczerze mówiąc problem polega na tym, że wychowałam się na wiosce z myśleniem, że jak nawet jak pije ale nie bije to nie ma problemu. Tym bardziej, że mój ojciec był przykładem tego, który pił i się awanturował. Sama popełniłam pewnie błąd, że nie postawiłam jasnych granic, ale tak jak napisałam związek był ucieczką przed awanturami w domu, więc i tak widziałam pozytywną różnicę pomiędzy tym co było. Najtrudniejsze jest to, że jak wspomniałam nikt z jego najbliższego otoczenia nie widzi najmniejszego problemu i ja już sama pogubiłam się w tym na ile "się czepiam". 

[nostromo]

Gdy to początkowa faza picia tak do 30tki to można powiedzieć, że jest nawet nieźle - ciało sprawne, humor ok, nie wydaje się że alkohol w czymś przeszkadza, Natomiast po 40-stce już robi się niewesoło - zdrowie siada, pojawiają się pierwsze poważne problemy z estetyką ciała, luki w pamięci, humory, podejrzewam że mogą być spore problemy ze sprawami łóżkowymi. Żeby nie zwariować w związku, druga osoba czasami wciągana jest w nałóg. Ogólnie niewesoło i kto wie co w trawie piszczy ten się będzie denerwował gdy widzi degradację partnera.