Strach przed operacją

[Ladia]

Mam 39lat męża  i  dużą rodzinę: 3 dzieci , 2 koty, pies i chomik. Pracuje zawodowo. Choruje przewlekle i jestem po jednej operacji radykalnej o teraz przed kolejną. Poza tym stwierdzona depresja nawracająca. Mimo leków nie potrafię sobie poradzić ze strachem przed samą operacją i tym co będzie po. Mam dużo osób które próbują mnie wspierać słowem że dam radę przecież jestem silna, przecież zawsze sobie daje rade, że to dla mojego dobra..tylko to nie działa szukam ale już nie odnajduje w sobie tej siły. Nie mogę czytać, nie mogę ćwiczyć, nie mogę pracować 😔. A świadomość że powinnam być dla dzieci silna sprawie jeszcze gorsze poczucie żalu 

[Wojtek1973]

Znajdź wsparcie w rodzinie i bliskich. To oni mają dość siły by cię wesprzeć w tej chwili, w której potrzebujesz ich pomocy. Bo gdy się wzmocnisz, będziesz mogła znów stanąć na nogi. 

[Kolezanka.]

A czy tej operacji nie da sie przesunac w czasie? Abys mogla dojsc do siebie przed ta operacja? Masz obnizony nastroj, czy to juz nie zaczyna sie znow depresja? 

Jesli chodzi o strach, sprobuj wykorzystać techniki relaksacyjne. I.moze rozmowa z lekarzem na temat tej operacji by pomogla? 

[Ladia]

Nie można już dłużej czekać z operacją. Zresztą na jednej się nie skończy ponieważ będzie stomia czasowa i retransplantacja moczowodów. Przy poprzedniej operacji straciłam macicę i część pochwy. Mam za sobą wizytę u psychiatry j wiem że depresja wróciła. Jestem teraz na urlopie do czasu  operacji i najchętniej cały czas bym spała. Niestety nie jest to dobrze widziane. Dzieci się martwią, zaraz mam telefon od mamy że to nie normalne żeby tyle spać. Wcześniej nigdy tak nie miałam, byłam zadaniowa zwłaszcza w trudnych sytuacjach. Poprzednia depresja przyszło po operacji. Przed byłam w pełni zmobilizowana do działania a teraz skąd te siły brać ?

[Kolezanka.]

A czy przy depresji wchodzi a gre jakas psychoterapia? 

Masz rodzine, nie chca z Toba spedzic czasu? Wyjsc na spacer, wspolnie cos zrobic. To chyba wazne w depresji zeby nie byc samemu.

[Wojtek1973]

Bardzo mnie wspierają. Nie każdemu się chwalę depresją, więc tez nie każdy z rodziny o tym wie. Czasem drzemię i gdy zasypiam marzę, bym obudził się w swiecie, gdzie problemy same znikna. To nierealne i utopijne podejście. 
 

Sam muszę wziąć się w garść i ta zmiana musi wyjść ode mnie. Nikt tego za mnie nie zrobi. 

[turkuć_podjadek]

Wojtku, to wcale nie jest nierealne i utopijne podejście, ponieważ WSZYSTKIE problemy istnieją tylko w głowie, w umyśle. Oczywiście przydarzają się różne nieszczęścia, wypadki, katastrofy, i inne przykre okoliczności, ale problemami stają się dopiero wtedy, gdy je jako takie zinterpretujesz. Coś, co dla jednej osoby będzie wielkim problemem, dla innej może być kompletnie nieistotne. Najważniejsze jest odpowiednie podejście do życia, opierające się na akceptacji i otwartości. Podejście takie można sobie wypracować. Zależnie od osoby zajmuje to od kilku minut do kilkudziesięciu lat. Pojawiają się wtedy olśnienia, człowiek mówi "ahaaa!", zaczyna rozumieć, a życie staje się inne, lepsze, spokojniejsze i pełniejsze. Problemy wtedy nie znikają, ale tracą swój przytłaczający ciężar.  

Ladio, powiedz mi, czego tak właściwie się boisz? Co obawiasz się stracić?