Nie mogę się odnaleźć w żadnej pracy

[Blejd]

Dzień dobry wszystkim Forumowiczom,

Chciałbym przedstawić swój problem, który szczególnie mi się materializuje w miejscu pracy... W zasadzie w prawie każdym miejscu pracy, w którym pracowałem.

Zacznę może od siebie. Jestem świeżo po 30-tce, mam żonę i od niedawna dziecko. Odkąd pamiętam, to zawsze byłem "inny" jeśli chodzi o kontakty towarzyskie. Od najmłodszych lat byłem uznawany za dziwnego czy wręcz głupiego, choć uczyłem się bardzo dobrze. Moje relacje z rówieśnikami były trudne, bo mój sposób bycia i to, co mówiłem, jakoś nie przystawały do ogółu (nie licząc głupich wpadek logicznych w rozmowach). Nawet przy totalnej zmianie środowiska z gimnazjum do liceum nie poprawiło to mojej sytuacji, bo ciągle gdzieś na wierzch wychodziła moja "inność"... i chyba to, że pewne rzeczy miałem nie po kolei w głowie (ale nigdy nie byłem "emo" czy kimś w tym stylu, wyglądałem zupełnie normalnie)... liceum gorzej wspominam jak gimnazjum. Pod koniec liceum postanowiłem pójść do psychiatry, który mi przepisał psychotropy, bo miałem objawy depresji i zaburzeń lękowych uogólnionych. Dopiero zmiana z liceum na studia dała mi odczuwalną zmianę i względną normalność... Skąd to się wzięło? Być może od starszego brata, który czepiał się mnie o wszystko i dobitnie krytykował moje porażki... wiadomo, młodszy przecież musi być tym głupszym, a starszy mądrzejszym! Do dzisiaj twierdzę, że nikt mnie tak nie odarł z pewności siebie, jak mój własny brat. Niby sobie tam pomagamy w potrzebie (on mi więcej niż ja jemu), ale i tak wolę mieć dziś ze swoim bratem jak najmniej wspólnego. Na marginesie - w sprawach damsko-męskich też mi nie wychodziło przez bycie innym, spiętym itp. Miałem szczęście poznać swoją obecną żonę, z którą mamy wiele podobieństw.

Na studiach (wieczorowych i potem zaocznych) miałem dobre, nawet bardzo dobre wyniki w nauce. Nigdy nie miałem żadnego warunku, zawsze pamiętałem o wszystkich ważnych terminach, a praca w grupach nie przysparzała większych problemów. Postanowiłem, że studia II st podejmę w systemie zaocznym i zacznę szukać pierwszej pracy (no bo przecież doświadczenie trzeba mieć oprócz studiów itd...)  Po wysłanych 50 CV pierwszą pracę załatwił mi brat mówiąc, że u niego w firmie zwolniło się stanowisko - nie była to jakaś wymagająca i rozwojowa praca, więc nie miałem większych problemów z jej wykonywaniem. Oczywiście moje ambicje skłoniły mnie do szukania pracy bliżej zawodu (tzn. tematyki studiów)… no i się zaczęło skakanie z jednej firmy do drugiej.

W dwóch firmach po miesiąc, w kolejnej 3 lata ze stażem, potem 2 razy po pół roku, teraz może w obecnej pracy utrzymam się 2 lata, choć jest dla mnie bardzo frustrująca... Na początku wydawało mi się, że to przez nawał zadań, brak szkolenia, wsparcia ze strony współpracowników, trafianie na złe stanowiska w złych firmach. Doszedłem jednak do wniosku, że mam rozmaite problemy, które szczególnie mi rzutują na życie zawodowe. Ciągle czegoś zapominam, wykonuję zadania mało dokładnie, nie raportuję innym o swoich działaniach, za mało pytam a za dużo próbuję działać samodzielnie (albo wręcz mnie trzeba za rączkę prowadzić), ciągle się boję o wpadkę. Jakoś to wszystko przychodzi mi z dużym wysiłkiem i trudem... a przecież niedawno byłem na studiach, na których mi szło niemalże śpiewająco. Obecnie trafiłem do pracy, gdzie obowiązki nieco rozminęły się z tym, co było w ogłoszeniu (duży nacisk na działanie w pierwszym froncie do klienta, o czym nie było do końca mowy), a szef starej daty, z którym się ciężko rozmawia i ma manię kontroli, tzn chce o wszystkim wiedzieć i o wszystkim decydować, choć nie ma on na to czasu. Z jednej strony czekam na jego decyzję czy rozmowę z nim, aby coś zrobić, po czym mnie obarcza winą, kiedy już jest za późno na działanie... a z drugiej strony, kiedy wezmę sprawy we własne ręce, bo na szefa przecież nie ma co liczyć, to potem on ma pretensje, że robię coś bez jego wiedzy za jego plecami. Autentycznie mnie to wprawia w depresję... Może i powinienem znowu zmienić pracę, ale rynek pracy jest przecież bezlitosny i nie toleruje job-hopperów.

Byłem u doradcy zawodowego. Zrobił mi 2 testy, po którym wyszło, że mam typ osobowości ISFJ (chociaż w testach internetowych wychodzi mi prawie zawsze INFJ - jestem może gdzieś zawieszony pomiędzy?). Podobno najlepiej do mnie pasuje praca, może bardziej własna działalność, w której mam małe grono klientów, z którymi jestem w stałej współpracy. Wizyta u doradcy natomiast nie pozwoliła mi rozwiązać obecnych problemów. Powoli już dochodzę do wniosku, że mam zmarnowane życie, bo chciałem iść na informatykę (bo miałem zawsze dryg do komputerów) , ale przestraszyłem się matematyki i poszedłem na inny kierunek, co prawda również interesujący, ale jak się okazało - bez większych perspektyw. Do tego moje relacje z ludźmi - że nie lubię ludzi, bo albo są głupi, albo są psycho/socjopatami, którzy dorabiają się na cudzej krzywdzie, czy po prostu brakuje im samokrytyki itd... Pewnie by wyszło, że mam zespół Aspergera czy inne zaburzenie, bo jak wytłumaczyć moje problemy z ludźmi, odkąd sięgam pamięcią?

Co powinienem począć? Wiem, że mój przypadek kwalifikuje się na terapię, ale gdy zobaczyłem, ile jest nurtów terapeutycznych i specjalizacji, to zgłupiałem... Bardzo proszę o doradzenie w tej kwestii.

Pozdrawiam,
Blejd

[Margo]

Czy dostał Pan jakąś odpowiedź od 16 czerwca? Trochę mnie zaniepokoił jej brak po postem. Bo teraz zastanawiam się czy to był dobry pomysł, żeby skorzystać z tej poradni.

[Blejd]

Niestety nie dostałem żadnej. Może gdybym pisał o bardziej banalnym problemie to chętniej by ktoś odpisał...

[Damian1993]

Witam,

czytając temat natknąłem się na wiele podobieństw. Także nie potrafię się odnaleźć w żadnej pracy, słyszę tylko dookoła, że się nie nadaje. Mam prawie 30 lat, a moje zatrudnienie kończy się po kilku miesiącach. Nie jestem również osoba kontaktową, Mam kilku znajomych z którymi spotykam się dosłownie raz co 3-4 miesiące. W szkole zawsze byłem wyśmiewany i upokarzany. Nawet nigdy nie byłem w związku. Nie mam także dobrych relacji z rodziną, chodź mieszkam jeszcze z rodzicami.

[Kia.]

Ja mam podobny problem. Tez nie umiem nię utrzymac w pracy. Zawsze slyszę że jestem za wolna, do pracy w sklepie,  do pracy w produkcji. Jestem samotną mama mam corkę nastoletnią z autyzmem atypowym.  Takze raczej nie chce już marketów, bo muszę mieć czas dla dziecka. Jako autystka potrzebuje trochę więcej pomocy i uwagi. Ale to tak po krotce. Jestem obdartą osobą w poczucia własnej wartości.  Moja toksyczna matka cale zycie mi wmawiala ze do niczego nie dojdę  ze mam nie isc do liceum po szkole podstawowej,  bo nie umiem matematyki.  Cale zycie mnie dusila. Teraz tez dusi. Jestem po toksycznym związku. Gdzie moja pewnosc siebie zupelnie wyparowala. Jesli trochę jej bylo. Jesli uda mi się znaleźć pracę to mnie wyrzucają. Bo wolna za wolna.  Nigdzie mnie nikt nie chce. Mam 41 lat, a w zyciu niczego nie osiągnelam. Bylam na terapii 3 mies. Nic to nie dalo  nikt nic odstajacego od normy we mnie nie znalazl. Byla to terapia grupowa. Nic w moim zyciu się, nie zmienia. Mam cięzkie zycie, nie zarabiam i jestem wykonczona juz brakiem perspektyw i pieniędzy. Nie zdaze się wdrozyć w pracę a już jej nie mam.  Ja naprawde nie wiem co robic. Tak bardzo chcę zmiany a wszystko stoi w miejscu. 

[emmes]

Jak wygląda obecnie sytuacja? Czuję się jakbym poniekąd ja napisała tą wypowiedź :( 

[Agnes111]

Rozumiem to. Ja jestem po 40-ce i mam problem z zatrzymaniem się w jednej pracy. Czasem mam wrażenie, że zmuszam się do każdej, żadna mnie naprawdę nie interesuje. Prędzej czy później zawsze trafiam na krytyczną osobę, która stwierdza, że nie ze wszystkiego się wywiązuję i nie jestem 'zaangażowana'. Jak można być zaangażowanym w ślęczenie przed komputerem albo przerzucanie papierów po biurku, to się robi przecież tylko po to, żeby przeżyć. Ale najgorsze jest to, że często mam wrażenie, że faktycznie nawalam. Nie radzę sobie z niektórymi zadaniami, ale wstydzę się przyznać, bo zwykle nie ma kto mi pomóc...mam też wrażenie, że coraz częściej popełniam pomyłki i błędy...nie wiem dlaczego, bo zawsze byłam dokładna i mam dobrą pamięć...

Edytowano Styczeń 18, 2023 przez Agnes111

[Agnes111]

Po przemyśleniu tematu muszę też dodać, że dość szybko tracę motywację do pracy. Moje zajęcia zarobkowe wydają mi się głupie i nudne, a tym samym ja sama sobie wydaję się głupia skoro nawet z takimi sobie nie radzę. Moim ogromnym kompleksem jest brak studiów, to obniża poprzeczkę. Mam skończone tylko studium dwuletnie, ale mam wrażenie, że to niczego nie zmienia, często w różnych spisach mogę określić swoje wykształcenie jako średnie, bo nie pasuje do żadnej opcji, którą można zaznaczyć, tak, jakbym po maturze nic już nie zrobiła...

Nie mogę narazie nadrobić zaległości w nauce, bo popołudniami muszę dorabiać, żeby spłacić kredyt. I co z tym zrobić?

Póki co moje życie przebiega na paraliżującym strachu, że nie zarobię na wszystko i wydarzy się coś strasznego. O normalnym życiu w zasadzie już zapomniałam