Trudna sytuacja w pracy, porównywanie się

[Virgileo]

Cześć, jestem tu nowa i mam dość szczególny problem.

Jak tylko ktoś z kim rozmawiam na co dzień lub flirtuję przestanie poświęcać mi uwagę i o to zabiegać wpadam w ogromnego doła. Nieproporcjonalnie, śmiesznie wielkiego jak na nieistniejący problem. A najbardziej nieznośna jest dla mnie sytuacja w pracy.

Pracuję z raczej maskulinistycznym zespołem, który w momentach wolnych od pracy głównie deliberuje nad urodą kobiet spoza pracy, bądź to młodszych stażystek, bądź pięknych słabo znajomych/nieznajomych kontrahentek. Temat pojawia się praktycznie codziennie, pracuję z nimi w jednym pomieszczeniu i nie mogę znieść tego, jak oni się na nie napalają. Wpadam w nerwowość, czuję zagrożenie, cała atmosfera pracy z fajnymi ludźmi psuje się przez ten jeden tylko temat, na który nigdy nie zabieram głosu. Patrzę później w lustro doszukując się wad i oczywiście je znajduję. Inwestuję w najdziwniejsze środki do poprawiania urody, wklepuję, masuję, szoruję, maluję, depiluję, bo czuję przymus. Jeśli zaniedbam wygląd na kilka dni, czuję się nic nie warta. Podobnie jak wtedy gdy w otoczeniu pojawi się młodsza i atrakcyjniejsza kobieta i widzę ich teatr nerwowej popisówy wokół niej, całowania rączek i nadskakiwania (!). Niepojęte i nie do zniesienia jest dla mnie zarówno ich zachowanie, jak i fakt, że w takim stopniu na mnie wpływa i zależy od niego moja samoocena. A pracę samą w sobie lubię bardzo, wiec jej zmiana nie jest dla mnie rozwiązaniem.

Do tego mam 26 lat. Mimo że wciąż jestem młoda i jeszcze jakiś czas pewnie będę, czuję parcie i ogromny nacisk żeby zachować obecny stan jak najdłużej, a raczej polepszać go w nieskończoność. Boję się najmniejszych oznak starości.  Moja zaburzona optyka może być spowodowana tym, że mężczyźni w mojej rodzinie nie do końca cenili w kobietach intelekt, do tego stopnia, że potrafili wejść w małżeństwo z zupełnie niedopasowaną osobą, byle móc pochwalić się atrakcyjną partnerką. Z tego też powodu nie ominęło mnie ciągłe porównywanie przez nich mojej urody do koleżanek, piętnowanie wad i komentowanie mojego wyglądu na każdym kroku. Dorastałam praktycznie bez otoczenia kobiet i to jedyny znany mi punkt widzenia.

Więc ta męska perspektywa mnie atakuje. Sprawę pogarsza fakt, że będąc atrakcyjną osobą można ugrać w życiu naprawdę sporo, i staram się urok osobisty traktować w kategorii przydatnego narzędzia, niestety pałając zawiścią do każdego, kto ma go więcej i potrafi używać lepiej. Być może mam to z czasów kiedy pierwsza miłość z dnia na dzień mnie olała dla dziewczyny ładniejszej, delikatniejszej i lepiej zrobionej, która akurat pojawiła się w otoczeniu i ukradła mi show. 😒 Obecny partner też mówi mi, że ta kwestia jest dla niego bardzo istotna.
Samoocena mi się sypie przez jakieś bajdurzenie w pracy nad anonimowymi laskami i napady zazdrości na zasadzie "czemu o mnie tak nie mówią?", (gdzie nawet nie wiem, czy mówią czy nie - przecież nie będą się mną zachwycać w mojej obecności). Ale nie mam odwagi im powiedzieć: "hej, wstrzymajcie ten testosteron, nie jestem tu z wami na piwie", albo że to ogólnie mało dżentelmeńskie zachowanie, bo boję się, że okażę się śmieszna. Na poziomie logicznym wiem że to żałosne i ukrywam te zachowania, ale emocjonalnie mnie to wykańcza.

Problem tkwi we mnie bardzo mocno i wykracza daleko poza ramy bycia atrakcyjnym dla czucia się ze sobą dobrze. Chciałabym nad tym popracować samodzielnie. Szukam rady. Witam Was serdecznie. 🙂

[Dżasta]

Witaj kochana 😉 Poprośmy pana Rafała o wypowiedz, bardzo mnie zaintrygował Twój post.

@psycholog Rafał Olszak bardzo proszę o wyczerpującą wypowiedź 😃

[psycholog Rafał Marcin Olszak]

Zdecydowałem się na odpowiedź w formie podcastu 

 

[Virgileo]

Serdecznie dziękuję za wzięcie tematu na warsztat 😊 Nie spodziewałam się powitania w takim stylu ani tak fajnej energii w komentarzach pod filmem. Niespodzianką jest dla mnie też to, że zostałam zaaprobowana, zrozumiana i przyznano mi prawo do takich odczuć zamiast krytyki. To dla mnie bardzo dużo znaczy ☺️

Postanowiłam, że jednak im to zakomunikuję, ale raczej w luźnych rozmowach na osobności i ze wskazaniem na to, że próbuję sobie poradzić z problemem a ich zachowanie jest niefajne. Dotąd nie chciałam ryzykować czegoś takiego, żeby nie wyszło na jaw, że kompleksy mam całkiem spore, bo taka kobieta automatycznie traci na wartości a ja jakoś dziwnie dałam się wciągnąć w te ich rankingi. Nie chciałam też żeby zrobili się przy mnie drętwi, chociaż teraz już obawiam się tego mniej.

Trochę podcina mi skrzydła fakt, że większość z nich jest żonata. Jak dla mnie takim zachowaniem jak powyżej sprawiają wrażenie, jak gdyby chcieli się za wszelką cenę urwać ze smyczy, mimo ćwierkania z żonami i narzeczonymi przez telefon. I zaczęłam się zastanawiać, czy tak właśnie mężczyźni widzą swoje stałe związki, że kobieta ich życia jest dla nich jakąś tam "przyboczną" od codziennego funkcjonowania dla której trzeba być miłym, a detektor mają odpalony na szukanie dalej.

Czy tylko stroszą piórka przed kolegami, udowadniając sobie jakąś pokrętnie pojmowaną męskość namierzaniem i ocenianiem kobiet.  I czy opisane przeze mnie zachowania to w ogóle jest jakaś reprezentatywna próba (po komentarzach wnioskuję, że chyba niekoniecznie)  🤔

[psycholog Rafał Marcin Olszak]

Szanowna Pani,
takie zachowanie mężczyzn może wynikać z wielu różnych czynników. Z kultury organizacyjnej w miejscu pracy podsycającej stereotypowo męskie tendencje, z braku szacunku do kobiet, z braku zaspokojenia w sferze seksualnej, niezaspokojenia potrzeby różnorodności seksualnej lub zmęczenia monogamią (ludzie czasem porównują to do jedzenia ciągle tego samego dania, które choćby było najsmaczniejsze to w końcu się nudzi). U mężczyzn wyż potrzeb w tej sferze występuje między 18 a 30 rokiem życia. U kobiet dopiero po 30-tym roku życia. Dowcipnie to matka natura zorganizowała, no ale przynajmniej wtedy kobiety zaczynają rozumieć co działo się z ich kolegami we wcześniejszym wieku.

Co do nieeleganckiej gadaniny, nie przejmowałbym się tym zanadto w kontekście małżeństw – mężczyźni sobie pogadają, rozładują trochę napięcie, a potem z podkulonym ogonem wracają do żon i noszą je na rękach. Liczba myśli o seksie u ludzi jest bardzo wysoka, zwłaszcza w okresie najsilniejszego natężenia potrzeb, szczególnie u mężczyzn. Oczywiście nie musi Pani akceptować takiej gadaniny w Pani otoczeniu, ma Pani prawo asertywnie na to reagować. W końcu pracuje Pani jak rozumiem w biurze, a nie w męskiej przebieralni, więc pewien poziom komunikacji i szacunku wobec innych ludzi jest wskazany.

Warto też przyjrzeć się własnemu zaspokojeniu potrzeb, skoro ten temat aż tak na Panią wpływa, to może coś jest na rzeczy i dlatego w takim stopniu to irytuje. Często działa to jak płachta na byka u osób bez pary (jak widok migdalących się zakochanych tuż po tym, gdy samemu przeżyło się zawód miłosny). Być może ktoś inny stwierdziłby „faceeeeci” i przeszedł ponad tym do porządku dziennego jeśli by się dało - nie wiem, nie było mnie przy tym. Pozdrawiam.

[arten]

Spróbuj zażartować z męskiego ego  niech się nie czują tak wyjątkowi, bo nie są.