Trudna relacja

[Jaa]

Witam mam 40+ jestem z partnerem od roku, niestety mam wrażenie że ukrywa naszą relację,. Nigdzie razem nie wychodzimy spotykamy się tylko u niego lub u mnie.... nikomu mnie nie przedstawiasz, nie bierze  pod uwagę w planach na święta,  urlopy, wyjazdy....nie chcę o tym rozmawiać reaguje złością i mówi że po takich "akcjach" tzn jak mówię co mnie boli i jak się czuję,  on mowi ze po Ty h akcjach przestaje mieć ochotę się że mną  widzieć.... że ja wszystko  psuję  że on musi się przyzwyczaić....dlaczego  on nie chce ze mną  o tym rozmawiać? Dlaczego mi nie mówi o tym co się dzieje w jego pracy, z jego dziećmi? Lecz ciągle wprowadza słownie swoją byłą żonę  do naszego związku? Jest  mi bardzo smutno i nie potrafię go zrozumieć....

[Małgorzata_Margo]

Wybacz za stwierdzenie, ale Wasza relacja wygląda jak układ… Żona, dzieci, rodzina, bliscy znajomi to jego życie. Zastanawiałaś się jaką odgrywasz rolę? Partner stosuje mechanizm obronny, stąd negatywne reakcje na wnikliwe Twoje pytania. Może nie chce i nie dąży do tego abyś zaistniała w jego codzienności? 

[Jaa]

Tak myślałam  o tym . I myślę  podobnie jak Pani dlatego tu jestem z moimi rozterkami.

[Jaa]

Może partner potrzebuje więcej czasu żeby dojść do siebie po rozwodzie? Może na swój sposób  stara się wszystkich pogodzić ? Może musi mieć teraz dużo przestrzeni  dla siebie  żeby zacząć funkcjonować  znowu normalnie....mi jest trudno krytykować  człowieka bardzo poszarpanego emocjonalnie, który robi wszystko żeby  dzieci doszły do siebie po rozwodzie, lecz staram się to zrozumieć....ale to fakt nie wiem jaką  rolę pełnię  w jego życiu,  brakuje mi stabilności,  poczucia bezpieczeństwa i zrozumienia...

[Małgorzata_Margo]

Przede wszystkim to On jako ten, który chce zacząć wszystko on nowa powinien zamknąć rozdział swojej historii. Słabo to wygląda na ten moment bo mimo, że nie napisałaś zbyt wiele można się domyśleć. Jesteś traktowana jak piąte koło u wozu, jak tymczasowe lekarstwo na jego smutki, wariant B, który przytuli i wysłucha. Brzmi niegrzecznie, lecz tu chodzi o Ciebie. Masz prawo do prawdziwego związku a nie tylko żyć marzeniami czy obietnicami i czekać w nieskończoność. Szkoda czasu na kogoś, kto nie ma w sobie odwagi, kto zachowuje się jak „miękka buła”, ugrywa tylko dla siebie, co jak widać pasuje mu taki a nie inny układ. Wg niego nie masz prawa pytać, nie masz mówić o wspólnej przyszłości bo jej po prostu może nie być. Ty masz być zadowolona z chwil, które Ci poświęca. Warto się zastanowić nad kontynuacją, albo drastycznie zamknąć ten epizod. 

[Jaa]

Dziękuję  że jest Pani tak bezpośrednia i dba o moje dobro, lecz nie uważa Pani że  każdej sytuacji nazy się przyjżeć z należytą  starannością? Czy powinno się  najpierw porozmawiać określić swoje oczekiwania i dać określony czas?

[Jaa]

13 minut temu, Jaa napisał:

Dziękuję  że jest Pani tak bezpośrednia i dba o moje dobro, lecz nie uważa Pani że  każdej sytuacji nazy się przyjrzeć z należytą  starannością? Czy powinno się  najpierw porozmawiać określić swoje oczekiwania i dać określony czas?

 

[Małgorzata_Margo]

Każdy ma prawo do szansy, ale i do szczęścia, do wewnętrznego spokoju równiez, bo związek, wspólną przyszłość tworzy się w duecie a nie w pojedynkę. Twoje uczucia też mają znaczenie, Twoje potrzeby i oczekiwania. Pewnego dnia ta sytuacja Cię przerośnie bądź po prostu będziesz zmęczona. Tam jest rodzina, przede wszystkim dzieci a one nie zasłużyły na huśtawki emocjonalne. Jeśli tak bardzo mu przeszkadzają Twoje pytania, unika odpowiedzi wprost to jak to racjonalnie wytłumaczyć? To że chcesz dialogu to nic złego, to że zadajesz pytania to też nic złego. Kruchy wydaje się Wasz fundament bo burzyć go zaczyna życie codzienne Partnera z którym on sam nie może sobie poradzić. 

[Jaa]

Najbardziej  mnie boli to że z Panią  rozmawiam o naszych problemach a nie z nim.

[Jaa]

Bardzo często  po próbach  rozmów,  które  są  zazwyczaj awanturą i kończą  się obrażaniem,  ponieważ on jest zmęczony chce mieć święty spokój i żyć spokojnie, czuję  się winna, gdyż zarzuca  mi że on dla mnie jest niewystarczający  ... ja chcialalabym  rozmawiać  spokojnie, ustalić granice w "związku " to co mnie czy jego mize ranić  np. Nie chcę  aby zwierzal sie koleżankom w pracy z  naszych problemów intymnych, zależy mi na tym gdyż w przeszłości  przez takie zwierzania zakochał die w koleżance z pracy. Przede wszystkim  zależy mi żebyśmy  razem rozmawiali o problemach lub skorzystali  z pomocy psychologa. 

[Małgorzata_Margo]

Bo najlepszą obroną jest atak a później wywołanie w kimś winy… Rozmowa jest potrzebna, szczerość to podstawa tylko. Ja nie jestem profesjonalistką a kobietą, która czuje i reaguje. Męskiego myślenia w całości nie zrozumiem, choć liczę, że koledzy z grupy też zabiorą tutaj głos a na pewno ich punkt widzenia dużo wniesie. Twój Partner nie jest dojrzały emocjonalnie, chce spokoju, ale właściwie to on nieustannie wprowadza niepokój i rozterki. Szuka dowartościowania i politowania w gronie innych koleżanek, tym bardziej ze środowiska pracy. Wkracza na niebezpieczny grunt, tym bardziej, że jak piszesz już raz uległ pokusie. Twardo postaw granice, zaznacz co może a czego nie, bo Ty na tym najbardziej cierpisz. By mu pomóc zaproponuj konsultację u psychoterapeuty, to nie żaden wstyd ani żadna ujma. Aczkolwiek może odebrać to negatywnie. 

[Jaa]

Wydaje mi się  że nie można oceniać ludzi....nie znając,  nie posluchajac co myśli i czuję... czasami zwierzanie się komuś to próba  szukania pomocy, jak Pani myśli?dlaczego  mnie Pani nie oceniła ze próbuję  się dowartościować lub szukam politowania.?  Czy można stwierdzić że ktoś jest taki czy taki nie wysłuchają go, starając się  zrozumieć ? Czy ludzie czasami nie mogą  być po prostu załamani? Słabsi? Robić wszystko  żeby dzieci nie cierpiały....czy człowiek w dołku psychicznym  nie może się zafascynować, przywiązać tym kto mu daje wsparcie i go rozumie?

[Małgorzata_Margo]

Staram się nie oceniać a wyciągać wnioski. Jestem typem obserwatora i rzadko się mylę. Z jakiegoś powodu tutaj trafiłaś, zresztą jak każde z nas. Szukasz logicznego rozwiązania, ułożenia sprawy, która dotyczy też i Ciebie bezpośrednio. Nie znam całej historii. Spójrz na to z innej strony… w ostatnim wpisie delikatnie usprawiedliwiasz Partnera. Bo się pogubił, bo jest psychicznie słabszy… Fakt, pogubić się każdy może, nawet ten co wcześniej miał poukładane życie i ten który zazwyczaj czuł się silniejszy. Ty masz na swojej szali siebie i Jego. On natomiast jeszcze rodzinę, zobowiązania, a to nie jest tak mało. Jeśli dobrze rozumiem, nie pozwala sobie pomóc. Pytanie dlaczego? Ktoś, kto chce zmienić swoje życie, praktycznie już to zaczął robić, lecz nieustannie odwraca się za siebie. Wyrzuty sumienia, strach przed utratą dobrego imienia, brak zrozumienia przez najbliższe otoczenie, dzieci, które najbardziej cierpią bo nie są niczemu winne, kwestie finansowe… można by wiele wymieniać. Pytałaś kiedykolwiek Partnera o to jakie miejsce zarezerwował dla Ciebie? Rozumem, że to nie jest chwilowa relacja. Kim jesteś i kim chce abyś została? Partnerzy rozmawiają o sprawach, które ich dotyczą, wspierają się nawzajem a nie tylko szukają ukojenia. Jeśli masz zostać tą z którą chce zacząć nowe, inne życie to czas by się określił. Czy to właśnie o tym myślałaś, gdy zamieszczałaś swój post? 

[Jaa]

Czy takiej pomocy Pani oczekiwalaby od drugiego czlowieka? Czy ocena drugiego człowieka  to pomoc  w niesieniu jego trudnego bagażu? 

[Małgorzata_Margo]

Przeczytaj raz jeszcze swój zamieszczony pierwszy post. Później następny… Nie bardzo rozumiem zasadność i Twoje ostatnie pytanie w kwestii oceny drugiego człowieka. Kto w końcu woła o pomoc Ty czy Twój Partner? 

[mih]

Dzień dobry Jaa. Tak działa forum, piszesz post bo chcesz by ktoś nie mający związku z Tobą ocenił opisany temat. Osoba ta dysponuje z jednej strony tylko taką informacją jaką sama dasz o sprawie. Bazując na własnej wiedzy i doświadczeniach ocenia dając Tobie możliwość spojrzenia na sprawe z innej perspektywy. To czy z tego skorzystasz bedzie wyłącznie zależeć od Ciebie. W tym temacie uważam ze wszystko już jest powyżej napisane.

[Jaa]

Dzień  dobry  jako osoba której jest ciężko oczekiwałabym empatii i zrozumienia. Rozumiem  że Pani nie jest psychoterapeutą dlatego udziela Pani rad.  

[Małgorzata_Margo]

Udzieliłam rad (osobistych rad) bo na tym polega rola forum. Powstrzymam się od dodatkowych komentarzy bo jak sama zauważyłaś Droga Jaa nie ma to sensu. Zawsze jest możliwość skorzystania z fachowej pomocy na „Ocal Siebie”. Życzę z całego serca dobrego rozwiązania Twojej sprawy. 

[michal_sz-n]

Ewidentny konflikt biologiczny- facet koło 40 jest w pełni sił. Kobieta się zaczyna kończyć. Zegar tyka i rwie do stabilizacji. Facet chce odetchnąć 

[Małgorzata_Margo]

Do michal_sz-n, kobieta 40 i więcej to wg mnie jej najlepsze lata (i nie jedną 20-30 potrafi przebić), a nie jak stwierdziłeś, że zaczyna się kończyć i rwie się do stabilizacji. Skąd masz taką teorię? Nie zgodzę się się z tym absolutnie. 

[michal_sz-n]

Czytasz co napisał ? Ona chce stabilizacji i naciska a on nie. Stąd mam tą ,,teorie". W innym wątku facet porzuca 40stke dla 19stki ... 

Bo 40 lat to nie jest nowa 20stka proszę Cie 😅 chyba tylko wg propagandy feministycznej. 

[Małgorzata_Margo]

 Dziwne wyznajesz teorie michal_sz-n, aczkolwiek jeśli sugerujesz się słowami jak w słynnej piosence „Po 40 tce człowiek ma troche z osła trochę z lwa” to już no comments