rozstanie ?

[anowi.18]

otoz chodzi o faceta ktory twierdzi ze nie chce slubu koscielneo o dziecku tez za bardzo niechce myslec a ma 43 lata,  przy zapytaniu o uczucia nie potrafi okreslic co czuje do mnie, przez dwa lata mozna powiedziec ze nie bylo jakis duzych klotni, zawsze razem wszedzie, to wakacje. to odwiedziny jego i moich rodzicow. wspolne zakupy itp. do zblizen dochodzilo sporadycznie bo twierdzil ze jest zmaczony albo obwinial mnie za to ja powinnam go zachcecic, mysle ze w tej kwesti to chyba oboje powinnismy miec na siebie chrypke ( z mojej strony to bylo tylko widzialm ze on za bardzo nie chce to nie nalegalam). mial dac odpowiedz co do slubu koscielnego nie dal ja wyprowadzilam sie on nie strał sie nic a nic zeby zostac, ostatnio powiedzialam jemu o moich uczuciach o mowi tylko ze jest inaczej i nic wiecej, a zachowuje sie tylko tak jakby myslal non stop o czyms, bylismy przez dwa lata to tako siako potrafilismy rozwiazac jakis problem, od momentu gdy stracil prace tylko i wylacznie sucha matki, z moim zdaniem wogole nie liczy sie. nie dzwoni nie odzywa sie tylko ostanie slowo co powiedzila to nie co bedzie z tydzien co bedzie za miesiac, po jakims tam czasie mowie do niego ze pochponie podjelam decyzje o wyprowadzce i ten slub koscileny jednak nie jest konieczny, to takze odparl ze w tej chwili nic nie powie na ten teamt, jest mi poprostu szkoda tego zwiazku bo jeadnak dobrze mi z nim bylo i dalej zastanawiam sie co on robi gdzie jest itp. z kolei na moje pytanie czy rozstajemy sie na dobre milczy, co mam myslec na ten teamt? prosze o odpowiedz

[Małgorzata_Margo]

W większym stopniu odpowiedź sama się nasuwa. Nie wiem jaką jesteś kobietą, ale wiem, ze chcesz stworzyć rodzinę. Tylko, zeby ją stworzyć potrzebny jest duet bo w pojedynkę tego nie zrobisz. Domniemam, ze oboje jestescie „dojrzali” a w takim wieku decyzje podejmuje się jako przemyślane. Ty zapewne umiesz myśleć o Was, o przyszłości, o upadkach i wzlotach, gorzej Twój Partner. Nie obraź się za moje stwierdzenie, ale to „facet bez … „ w dodatku z nieprzeciętą pępowiną z mamą a z takim to nie życie bo pamiętaj, ze mamy słowo jest i będzie dla niego „święte”.  Szkoda Ci Twojego zaangażowania, wiele na pewno wniosłaś  w ten związek z myślą, ze razem przejdziecie przez resztę życia, ale czy po tym co napisałaś, po tym co usłyszałaś, i co nadal czujesz uważasz ze warto napędzać to koło i godzić się na ciągłe kompromisy? Nie zapominaj, ze gdy to koło rozpędzisz trudno będzie je zatrzymać (często tak w życiu bywa, ze wtedy przychodzi taki moment zwątpienia i braku sił na zmiany bo przecież był ślub kościelny, bo zapewniałas, bo bardzo chciałaś,  bo dziecko/ci, wspólne zobowiązania …) Gdzie jest teraz Twój Partner? Przy Tobie go nie ma. Byc moze obrażony na cały świat za utratę pracy czuje się bezpiecznie pod skrzydłem mamy. Wydaje mi się, ze nie dorósł do budowania rodziny. Pomyśl przez dłuższą chwile - czy widzisz się bez niego w dalszym życiu? Może warto poczekać na tę prawdziwą miłość? 

[anowi.18]

Dziękuję za odpowiedź