Zauroczenie, zdrada odrzucenie

[Anak87]

Cześć, mam na imię Ania, mam 36 lat, rok temu zmieniłam pracę, wróciłam z urlopu macierzyńskiego. I zauroczyłam się w koledze z pracy, młodszym o 10 lat. Na początku wydawało mi się, że jest między nami chemia, że coś nas do siebie przyciąga, dawno czegoś takiego nie czułam. Mieliśmy kilka wyjść integracyjnych i na dwóch wyjściach praktycznie cały czas się ze sobą bawiliśmy, nie doszło do seksu, był taniec, przytulanie i jeden pocałunek. Po fakcie zapytał mnie czy nie przesadził, stwierdził, że dobrze się bawił. Ja napisałam że trochę mi głupio. Nie wróciliśmy do tematu pocałunku, dla niego nic nie znaczył, dla nie tak. Źle się z tym czuje wobec mojego Partnera. Jesteśmy razem 13 lat. Mamy dziecko. Naprawdę go kocham i nie chciałabym go stracić. Nie rozmawiałam z nim o tym, bo nie chce go skrzywdzić. Z kolegą z pracy nie mam już kontaktu, nie widujemy się poza pracą. Jednak po każdym kontakcie z nim w pracy (nasze działy współpracują ze sobą) jestem nerwowa, smutna, zła, wcześniej byłam płaczliwa. Drażni mnie że tak się wtedy czuję, źle mi z tym, czuje się przez niego trochę odrzucona, chociaż z perspektywy czasu widzę że wiele rzeczy sobie dopowiadałam, a faktycznie jego zachowanie nic więcej nie znaczyło. Być może był to flirt. Minęło 10 miesięcy a ja wciąż to przeżywam. Proszę o wsparcie.

[Honrado]

Cześć. Po 12 latach z jednym partnerem jest rzeczą jak najbardziej zrozumiałą, a może nawet normalną, że pojawiają się jakieś ciągoty do kogoś "świeżego". Nie bez znaczenia może być fakt, że Ciebie to naszło po urlopie macierzyńskim. Spełniłaś swoje biologiczne zadanie względem natury wydając na świat potomstwo, ale natura jest dosyć przedsiębiorcza, lubi dywersyfikować swoje udziały. Masz dziecko z jednym, to dlaczego by teraz nie zwiększyć szans na przedłużenie gatunku przez zmieszanie swoich genów z innym samcem w innym mini-środowisku. Tak to sobie natura kombinuje. Zasady społeczno-kulturowe, moralność, uczciwość są psychologicznymi regulatorami tych biologicznych mechanizmów i jak widać w życiu dookoła nie radzą sobie z tym perfekcyjnie. Trzeba mieć to na uwadze i okazywać sobie wyrozumiałość, ale oczywiście bez zbytniego folgowania sobie, zrzucając całą odpowiedzialność na biologię.

Bardzo dobrze, że nie powiedziałaś swojemu o tej sprawie; nic dobrego by z tego nie wyszło. Co prawda nie zdradziłaś go po całości i taką zdradę emocjonalną facetom łatwiej jest wybaczyć niż seks na boku, to i tak lepiej zachować to dla siebie. Sama nabroiłaś - sama teraz posprzątaj. Jak widzę, głównie chodzi teraz o zrozumienie przez Ciebie swoich emocji, tak?

Wiele rzeczy sobie dopowiadałaś, czyli duża część tego romansu toczyła się tylko w Twojej głowie. Dawałaś koledze jasno do zrozumienia, że jesteś otwarta na bliższą relację? Przedstawiałaś swoje oczekiwania, aktywnie dążyłaś do zacieśnienia więzi? Nie wydaje mi się, bo wiedziałaś cały czas, że masz w domu swojego chłopa, i to wywoływało w Tobie konflikt. Trochę chciałaś, trochę nie chciałaś. Zakładam, że kolega też wiedział jak wygląda u Ciebie sytuacja, dlatego zachowując trzeźwe myślenie nie wpierdzielał się tam gdzie nie potrzeba. Z mojego punktu widzenia można by nawet być mu wdzięcznym, że nie angażował się bardziej i Cię nie nakręcał.  

[Anak87]

Cześć, na początku bardzo dziękuję za odpowiedź. Trochę się zbierałam do odpowiedzi...

Dużo w tym prawdy... Dokładnie tak było, że trochę chciałam, trochę nie. Teraz kiedy nie ma miedzy nami większego kontaktu trochę mi tego brakuje. Nawet czuje złość jeśli kontaktujemy się w kwestii służbowej, zaczynam wtedy za bardzo analizować, że powiedziałam coś głupiego, a jego to w ogóle nie obchodzi. Z jednej strony brakuje mi jego zainteresowania, a z drugiej wiem że nie przyniosło by to niczego dobrego.

Męczy mnie poczucie zdrady emocjonalnej. Wcześniej nie dopuszczałam do siebie takiej myśl, przez te wszystkie lata, innych mężczyzn traktowałam obojętnie, nie zwracałam na nich uwagi, nie oceniałam, a teraz nagle jakby mi się coś w głowie przestawiło...

Chciałabym tego kolegę traktować normalnie jak innych, jednak wciąż ma u mnie inne względy, staram się być chłodna, a czuje, że to przynosi mi smutek i złość. Boję się większego kontaktu, ale jestem ciekawa co u niego słychać. Może powinnam pójść na jakaś terapię?