Z deszczu pod rynnę

[Max]

Witam! Mam 34 lata. Półtora roku temu rozstałem się z dziewczyną tuż po narodzinach naszego synka ze względu na jej bardzo złe traktowanie mnie. Nawet jej najbliższą rodzina radziła mi żebym od niej odszedł ponieważ nie zasługuje na taką krzywdę. Krotko potem związałem się z inną dziewczyną. Mając nadzieję na stworzenie pełnej rodziny, ufając jej obietnicom wspólnego szczęśliwego życia, mimo wyraźnych znaków ze nie jest to odpowiednia osoba, zdecydowałem się na dziecko z nią. Jednak krótko po tym jak zaszła w ciążę i poczuła że jestem od niej przez to uzależniony, jej negatywne cechy nasiliły się i pokazała swoje prawdziwe oblicze. Przez kilka miesięcy ciąży doświadczyłem niewiarygodnej wręcz przemocy psychicznej i fizycznej. Od absolutego braku akceptacji mojego pierwszego synka i mojej miłości do niego, co skutkowało zabranianiem mi widywania się z synkiem, przez wielokrotnie poniżanie i śmianie się z mojej sytuacji życiowej aż po obsesyjną zazdrość ograniczająca podstawową wolność osobista. Dla przykładu przemocy psychicznej: wmawianie mi że widywanie się z synkiem nie ma sensu, bo on i tak będzie miał nowego ojca a mnie nigdy nie będzie kochać, śmianie się że jak od niej odejdę to żadna mnie nie zeche bo będę miał dwójkę dzieci z różnymi kobietami, drwienie że nie mam dokąd od niej uciec bo nie mam domu i przyjaciół, mówienie że jej ojciec mnie rozjebie, że mnie na sznurku trzeba powiesić, że mi zostaję tylko samobosjtwo jak od niej odejdę. Ocean jej podłości gdy chciała mnie skrzywdzić nie znał granic. Przez jej zazdrość nie mogłem nigdzie wyjść z domu, ani z kolegami, ani na siłownię lub dla sportu, po prostu stawała na drzwiach i szarpiąc się i bijac że mną fizycznie uniemożliwiała mi wyjście tak długo aż się poddałem. Tzn około kilku godzin. Do tego regularne bicie, kopanie mnie kiedy leżałem na podłodze, wbijanie mi paznokci głęboko w skórę do krwi, podbicie oka, naderwanie ucha, siniaki na głowie. Pozwalałem sobie na to wszystko mając poczucie odpowiedzialności za to dziecko które nosiła w sobie, nie chciałem żeby kolejne dziecko moje nie miało ojca przy sobie. Miałem nadzieję że kiedy urodzi, wszystko się poprawi. Jednak po narodzinach jej agresja wzrosła. Ryzykując zdrowiem dziecka brała je na ręce w trakcie kłótni, stawała mi z nim na drodze by unielozliwic mi wyjście z domu lub powtarzała do dziecka które miało kilka dni że ma pojebanego ojca. Pewniej nocy, po kilku godzinach kłótni którą rozpętała w międzyczasie karmiąc dziecko piersią, podjąłem decyzję że dalej już tego nie wytrzymam. Prędzej czy później mogłoby to skończyć się tragedia. Ponieważ nie mogłem normalnie wyjść z domu bez ważnego powodu wykorzystałem moment i odszedłem tak jak stałem, zabierając że sobą tylko dokumenty i telefon. 

Ilość ograniczeń i cierpienia jakie wniosła w moje życie ta kobieta jest niezmierzona. Jej agresja jest nieobliczalna. Obsesyjna kontrola mojego choćby jednego spojrzenia na ulicy na inną kobiete, sprawdzanie telefonu, kontrola ciągłym dzwonieniem gdy byłem poza domem, wmawianie mi że ją zdradzam, oszukuje, milion zakazów i szantazy łącznie z tym że nigdy nie zobaczę dziecka które mam z nią bo wyjedzie z nim za granicę. Wywodzi się z bardzo patologicznej rozbitej rodziny, ojciec nadużywa alkoholu i jest agresywny, wyzwiska i brak elementarnego szacunku były dla niej zawsze codziennością. Ja natomiast jestem jej przeciwieństwem, bezkonfliktowy, nigdy nie widziałem przemocy i alkoholu w swojej rodzinie. Nie mam nałogów, rzadko unoszę głos, dbałem o nią na każdy możliwy sposób, od komplementów po pożyczanie samochodu itp, nie mieliśmy obiektywnie żadnych powodów do konfliktów poza jej chora zazdroscia i brakiem akceptacji mojego synka.

Mój problem polega aktualnie na tym, że dźwigam na barkach ogromny błąd jakim było zdecydowanie się na dziecko z nią. Sam sobie nie mogę wybaczyć, choć wiem że chciałem dobrze (spełniałem jej wolę, dbałem o nią, o dziecko, pracowałem dużo na odłożenie na mieszkanie, nigdy jej nie oklamalem, chciałem mieć szczęśliwa rodzinę i dom), to jednak nie mogę tego przetrawić że nie starczyło mi mądrości życiowej by poczekać dłużej z decyzja o dziecku. Wiem że  zawiodłem moich bliskich. Do tego gdy uwolniłem się z jednego koszmaru, źródła przemocy i wyzwisk, jestem teraz szantazowany i straszony przez jej ojca który jest osobą zdemoralizowaną i poprzez agresję wobec mnie chce rozwiązać problem. Wszelkie próby porozumienia się z dziewczyną spelzy na niczym, mimo mojej dluzszej nieobecności w domu ona wciąż atakuje mnie z pozycji siły, wyzywając strasząc i szantazujac byle tylko ściągnąć mnie do domu. Nie zamierzam jednak tam wracać bo moje gehenna zacznie się na nowo. Mój honor został całkowicie zdeptany. Byłem traktowany jak niewolnik, ktoś gorszy, jak śmieć nie majacy prawa do wlasnej prywatności. Wyzywany i bity z byle powodu. Nie wiem jednak co robić dalej, kontakt uciąłem ponieważ nie mogłem już słuchać szantazy i dalszych wyzwisk od niej i jej ojca. Wszystkie rzeczy zostawiłem u niej i nie mam jak po nie wrócić. Aktualnie nie mam nawet gdzie mieszkać. Proszę o jakieś wsparcie i rozmowe!!! 

[AnnaMaja]

Max, ewidentnie masz pecha do kobiet😔 Z tego co opisujesz to zachowania i czyny tej kobiety są karalne!!! To jest znęcanie się psychiczne i fizyczne. Jakbyś miał na to jakieś dowody, to można by było pójść z tym na policje. Ona nie może robić to co się jej podoba. To chora kobieta. Nie ma się co dziwić jak miała w domu taki przykład. Ty jesteś mocno poszkodowany w tym wszystkim i musisz coś zrobić, zacznij już teraz działać. Wybierz się do radcy prawnego, niech Ci doradzi co robić. Najbardziej szkoda jest dziecka, Ty nie wiesz co ona z nim wyrabia gdy Cie nie ma. A co jeśli ona go bije lub na niego przekłada swoja frustrację? Trzeba dziecko ratować!!! Jak najszybciej zbieraj dowody na nią i działaj, żeby nie doszło do tragedii. Nie daj sobie wmówić ze jesteś do niczego. Chyba nie uwierzysz takiej psychopatcę? Ty masz szanse na normalne zycie z inną kobietą , nie ważne czy masz 2 czy 5 dzieci z innymi kobietami. Jak jesteś dobrym facetem to bez problemu kogoś znajdziesz. Ale teraz najważniejsze jest ratowanie syna z tej patologi . Znajdź jakieś mieszkanie , tylko do niej juz nie wracaj. Dobrze by było jakbyś miał kogoś kto by Cie wsparł i doradził w tym wszystkim. Trzymam kciuki. Uda Ci się.