Wsparcie?

[Saigiera]

Hej, jestem tu nowa i jestem młodą studentką. Wiem, że nie powinno się tu opisywać życia, ale to ono jest moim problemem poniekąd. Jako szóstkowa uczennica podstawówki, byłam zmuszana do bycia perfekcyjną do tego stopnia, że nabawiłam się kaszlu psychogennego i od tamtej pory od czasu do czasu łykam tabletki, które raczej nic nie dają, ale po wielu latach mózg uznaje je za uspokajające. Po tym rodzice odpuścili mi, ale chyba w tym domu zawsze ktoś musi być męczony, więc zaczęły się rozmowy o rozwodzie. Od wtedy jeśli się kłócili to matka przychodziła do mnie płakać i po radę, a jak się zgadzali to wszystko było moją winą. Raz było lepiej, raz gorzej, ale u mnie zaczęły pojawiać się no niebezpieczne myśli. Wiecie, hormony i jeszcze trzeba dom ogarnąć, a pogadać można z psem, bo moi rodzice nie zgodzili się na psychologa, bo wstyd czy nie wynosimy problemów z domu poza niego, nigdy nie złapałam poprawnego powodu. Więc na liceum się wyniosłam i była to wspaniała decyzja. Po drodze mój dziadek zachorował na zespół ottela i dalej wesoło nie było, a później moja babcia, która mnie wychowała straciła rozum. Teraz na studia wyniosłam się jeszcze dalej. Pierwszy rok był świetny, dużo przyjaciół, chłopak i ogólna sielanka. Teraz mieszkam z dziewczyną, która odmawia leczenia psychiatrycznego, choć jest od dawna zdiagnozowana oraz męczy mnie. I tu dochodzimy do sedna aktualago problemu, jak przeczytaliście przeszłam przez gorsze niż manipulująca wspólokatorka, ale chyba to czego potrzebuję to usłyszeć, że dam radę. Straciłam też ostatnio sporo wiary w siebie i, jak kiedyś podejmowałam raczej pewnie decyzje, tak teraz nie wiem czy cokolwiek zrobię wyjdzie choć znośnie. Plus znalazłam u siebie odczucie, że nie chce mi się nawet zrobić kroku jak stoję. Czy ktoś może mi powiedzieć nie, że trzeba być silnym, a że dam radę? Proszę 

[AnnaMaja]

Saigiera, nie trać wiary w siebie. Przeszłaś ciężkie chwile i dałaś sobie rade, wiec tym razem też sobie świetnie poradzisz. Stałaś się silniejsza, jak to mówią "co Cie nie zabije to Cie wzmocni". Jesteś na początku drogi ku dorosłośći, jeszcze będziesz miała tysiące problemów, wiec musisz się nauczyć ich pokonywać 😊 A z tą twoja koleżanka to tez nie ciekawa sytuacja. Jak ona ma zdiagnozowana jakąś chorobę psychiczna to Ty się nie boisz z nią mieszkać? Może uda się znaleźć inne mieszkanie. Masz znajomych, przyjaciół może ktoś cie wesprze . Oczywiście,że tej koleżance też trzeba pomoc choćby  namawiać na leczenie i  rozmawiać z nią. 

Tak jak piszesz trzeba być silnym bo inaczej to zginiemy. Ja wierze w to, że dasz rade😉

[Kolezanka.]

Jesli.kolezanka Cie.nie bedzie sluchac, nie czekaj zbyt.dlugo tylko.sie wyprowadz. Warto zawsze pomoc drugiej osobie, ale patrz na siebie tez. 

Przeszlas juz tak duzo, poradzisz sobie ze wszystkim:) jestes zdolna, dzielna i radzisz.sobie z wszystkim:) i dobrze, ze poszukalas pomocy tutaj, przynajmniej sprobowalas:) powodzenia;)