Poniżenie

[Wiolettaa]

Witam. Mam 24 lata, jestem mamą 2 letniej córeczki. W związku od 5 lat. Zawsze myślałam, że jesteśmy sobie przeznaczeni.. niestety po porodzie moje hormony mocno buzowały.. nie rozumiał tego.. "zmieniłaś się, nie jesteś taka jak kiedyś". Fakt.. byłam zaborcza i sama się dziwię, se pewne rzeczy robiłam. Opryskliwa, niemiła... W tym momencie pracuję nad sobą mocno, wyciszam się.. ALE. Codziennie słyszę wyzwiska.. codziennie słyszę, że niszczę mu życie.. tylko dlatego, że jestem przeciwna temu, że gra bez opamiętania. Wyrzuca codziennie brudy z przeszłości.. zaczęłam w to wierzyć. Ciągle go przepraszam.. jestem w momencie życia, w którym kompletnie nie wiem jak się zachować.. oboje mamy wady. Ale nie mogę żyć słysząc codziennie że niszczę komuś życie.. czasami bez powodu, czasami jak zadam niewygodne pytanie typu "czy możesz odkładać spodnie na swoje miejsce?" . Robi ze mnie chorą wariatkę... To jest toksyczne. Jak z tego wyjść.. mamy w tym roku ślub a ja boję się że to już jakaś depresja.. rezygnuje z własnych potrzeb i swojego zdania, żeby tylko było dobrze...

[AnnaMaja]

Wioletta, rezygnujesz ze swojego życia i zdania żeby jemu było wygodnie? Tak nie powinno być. Musisz się dobrze zastanowić czy chcesz takiego życia. Jeszcze możesz się wycofać z tego ślubu póki nie jest za późno.  Bardzo możliwe, że po ślubie będzie jeszcze gorzej, bo zazwyczaj tak jest, ale nie zawsze. Porozmawiaj szczerze z partnerem czy żeni się z Tobą z miłości czy z przymusu bo jest dziecko. Teraz czasy się zmieniły i nie koniecznie trzeba od razu brać ślub bo mamy dziecko. Zastanów się czy go kochasz. Jeśli nie to jest jedno rozwiązanie . Może masz kogoś kto Ciebie dobrze zna i tą cała sytuację i Ci doradzi coś, ewentualnie pomoże w razie zerwania. Pamiętaj jesteś jeszcze bardzo młodą kobietą, całe życie przed Tobą. Zastanów się czy chcesz tak żyć z osobą która Tobą gardzi? Jeszcze możesz spotkać osobę która będzie Cie kochała taką jaką jesteś i zgodzi się wychowywać z Tobą córeczkę, a obecny partner będzie płacił alimenty. Wiem, że bardzo ciężko jest podjąć tak poważną decyzje i że łatwo się mówi, ale to decyduje o Twoim dalszym życiu. 

Moim zdaniem pierwszym krokiem który musisz teraz zrobić to szczera rozmowa z partnerem. Trzymam kciuki. Pozdrawiam.

[Wiolettaa]

Właśnie ten brak odwagi i ciągła nadzieja.. jeden dzień jest normalny i od razu człowiek się jakoś nastawia lepiej.. a potem znów.. już nawet nie chodzi o to, że wina jest w nim.. po prostu Nasza relacja jest strasznie ciężka.. a mimo wszystko chciałabym zawalczyć.. o terapii nawet nie chce rozmawiać.. 

[AnnaMaja]

Czasem właśnie przez brak odwagi człowiek po czasie się budzi i żałuje. Nie chciałabym żebyś za kilka lat żałowała swojej decyzji. Im dłużej to trwa tym ciężko z tego wyjść. Po ślubie będzie jeszcze gorzej odejść, a rozwód to nie jest taka prosta sprawa. 

A co jeśli on Cię już nie kocha i tylko jest bo tak trzeba? Musisz z nim porozmawiać. Szkoda żebyście się oboje męczyli w tym związku. A może po szczerej rozmowie da się jeszcze uratować ten związek. Nadzieja umiera ostatnia. Dlatego konieczna jest szczera rozmowa, na spokojnie, bez kłótni. Głowa do góry i działaj. Trzymam kciuki za Ciebie.

[Oksymoron]

Myślałaś nad terapią dla par? Może to pomoże?