Dysmorfofobia i niskie poczucie własnej wartości niszczą mi związek

[yerba]

Hej, 

mam 26 lat i od okresu dojrzewania zaburzenia postrzegania własnego ciała zabierają mi radość z życia. 
Zaczęło się od standardowego „jestem za gruba” (mam raczej szczupłą sylwetkę), kompleksy związane z nieidealną cerą, przez garbienie się spowodowane ciągłym „chowaniem się przed światem”. Moja niska samoocena była ze mną chyba od zawsze, choć teoretycznie nie miałam podstaw by ją mieć (kochający i wspierający bliscy, brak przemocy w domu, grono znajomych). Im byłam starsza, tym bardziej przesiewałam ludzi wokół siebie, coraz bardziej zamykając się w sobie i skupiając na swoich wadach, których inni nie zauważali. Ja jednak cały czas widzę siebie jako zbyt grubą, nieatrakcyjną, niezadowoloną z siebie. Teraz nazywam swoje zaburzenia: dysmorfofobia, niska samoocena i brak pewności siebie. 

Najgorsze jest to, że osiągnęłam swój wymarzony cel, kończąc studia i pracując w wymarzonym zawodzie, mam kochających Rodziców, chłopaka, który kocha mnie taką jaka jestem, mam zdrowe ciało, które ćwiczę na siłowni, mam dach nad głową i jedzenie w lodowce, i w głębi serca to doceniam. Ale nie potrafię poradzić sobie z ciągłym niezadowoleniem z siebie, zachowaniami, które niszczą moje relacje z ludźmi. Porównuję się z innymi kobietami, a gdy są chudsze ode mnie- automatycznie czuję się jak ulana świnia, co gorsza mówię to chłopakowi, który zapewnia mnie o swoich uczuciach do mnie, a ja mu nie wierzę, gdy mówi, że dla niego jestem piękna. Czuję się niewystarczająca, mam wyrzuty sumienia po jedzeniu czegoś mniej zdrowego, nie potrafię spojrzeć na siebie z wyrozumiałością, widzę siebie jako zbyt grubą, nie wystarczająco mądrą i zdolną, i zaprzeczam wszystkim pozytywnym opiniom na mój temat. 
Gdy mam dzień, że czuję się grubo, brzydko i coś mi po prostu nie pasuje, automatycznie odpycham od siebie ludzi, których kocham i nie potrafię wyzbyć sie negatywnych myśli. 
Nie mam już siły wytrzymywać ze sobą. 
Nie wiem, dlaczego z pozytywnej dziewczyny pełnej pomysłów, pasji, znajomych i celów, przeistoczyłam się w zakompleksioną, smutną kobietę, która osiągnęła to, o czym marzyła kilka lat temu. 
 

Czy istnieje sposób na przywrócenie radości życia?

[turkuć_podjadek]

Hej, najlepszym sposobem na rozwiązanie Twojego problemu byłoby zapisanie się na psychoterapię. Co sądzisz o takim pomyśle?

[yerba]

Ostatnio bardzo mocno to rozważam, niestety rozmowy z Bliskimi już mi nie pomagają. 
Obawiam się tylko, że nie trafię na odpowiedniego psychoterapeutę..

[turkuć_podjadek]

Może tak być, że nie trafisz na odpowiedniego za pierwszym razem, ale jeśli nie spróbujesz, to na 100% nie trafisz. Jak będzie zły, szybko możesz pójść do następnego, aż do skutku. Oby tylko wystarczyło pieniędzy na ich opłacanie. 

2 lata temu pisałaś o swojej mamie, o tym że była źle traktowana przez swoją mamę i jakie są tego skutki. Problemy psychologiczne przenoszą się jak klątwa z pokolenia na pokolenia, bo chorym rodzicom raczej nie udaje się wychować zdrowych dzieci. I chociaż Twoja mama, jak przypuszczam, starała się być przeciwieństwem swojej mamy i stale zapewniała Ci dużo miłości, to jednak trochę niechcianych przykrych emocji, obaw i lęków przeszło na Ciebie. Z pomocą kogoś obeznanego w działaniu psychiki na pewno da się wszystko naprawić. A gdy będziesz szukała terapeuty, polecam wziąć pod uwagę pracującego w nurcie psychodynamicznym.

[yerba]

Ciężko mi to przyjąć do wiadomości, że Mama częściowo, chód nieświadomie, przyczyniła się do tego, jak siebie postrzegam, nie chcę jej za nic obwiniać, bo kocham ją całym sercem i wiem, że starała się robić wszystko, abym nie czuła tego co Ona. Ale oczywiście masz rację. Ja sama teraz muszę podjąć odpowiednie kroki i wyleczyć siebie, aby złe emocje i zachowania nie przeszły w przyszłości na moje dziecko. Dziękuję za odpowiedź! Zwrócę uwagę na psychoterapeutę zajmującego się tym nurtem.