tata jako problem

[sun]

Jestem tu nowa, na forum natknęłam się przez przypadek, z góry przepraszam jak będzie chaotycznie. Mam już prawie 20 lat a od jakiś 10 borykam się z problemami, ale tutaj nie chodzi o moje tylko moich rodziców. Od kiedy pamiętam kłócą się o jakąkolwiek małą rzeczy, potrafili przy mnie i bracie klnąć do siebie i wyzywać się od najgorszych, ale tto nie wszystko, bo jak taki obraz ,,miłości'' potrafię zrozumieć, to mój tata najprawdopodobniej jest alkoholikiem. Potrafi zjechac z trasy i iść zamiast do domu do kolegi na drinka i tak jest zawsze nie potrafi odmówić, up[ija się a ja od najmłodszych lat jak mam na nocce w pracy była, to czekałam na niego nawet do 3 w nocy, płacząc i martwiąc się a on przychodził nawalony i miał mnie gdzieś. Na drugi dzień nawet nie potrafił przeprosić, nienawidzę go za to, czy to dobrze? Nie odpowiadam za nich dwóch ale jakaś cząstka mnie nienawidzi ich za to, że zamiast się rozwieść siedzą w tym a ja nie wierzę w zdrowe relację, bo co jeśli mój partner taki będzie ( a ponoć podświadomie wybieramy na wzór ojca) , nienawidze siebie za to, że nienawidzę ich. Nie mam sił i wyjeżdżając na studia na drugi koniec Polski, nie było mi smutno, cieszyłam się, że oc nich odpocznę. Czy to jest ok? Dlaczego moja rodzina taka jest?

[turkuć_podjadek]

Witam, nie jest zasadą, że podświadomie wybieramy partnera na wzór rodzica, ale rzeczywiście często tak właśnie to wychodzi. Dlaczego Twoja rodzina taka jest. Znasz dobrze swoich dziadków? Wiesz w jakiej rodzinie wychowywali się Twoi rodzice?  Może też doświadczali kłótni, alkoholizmu, zaniedbywania albo innych złych rzeczy, i dlatego stali się takimi rodzicami. Takiego życia się nauczyli za młodu i takie odtwarzają. Twoja nienawiść w stosunku do ojca wydaje się być jak najbardziej uzasadniona. To jest żywa reakcja na doznane krzywdy. Ale nienawidzenie siebie za nienawiść na rodziców czy za cokolwiek innego jest już czymś złym. W ten sposób atakujesz samą siebie. Kierujesz na siebie złość, która powinna trafić do osób za nią odpowiedzialnych. Ty nie jesteś niczemu winna. Cieszenie się spokojem z dala od takiego domu jest normalną rzeczą. Gdybyś obwiniała się za swój spokój, to by było chore. Zasługujesz na życie bez emocjonalnego ciężaru nałożonego przez rodziców. Zrzuć to w cholerę i żyj po swojemu.

[Kolezanka.]

Poprostu sie tym wszystkim za bardzo przejmujesz, niech rodzice sie soba zajmuja a Ty zajmij sie soba. I badz madrzejsza osoba od nich, ucz sie na ich bledach. I wiesz juz czego unikac w zyciu, jakich osob. Wiem, ze milosc nie wybiera ale warto chyba czasem pokierowac sie troche rozsadkiem (to tak na przyszlosc, odnosnie przyszlego chlopaka). 

Korzystaj ze zwojego zycia studenckiego, ucz sie, korzystaj z okazji zeby nie prowadzic takiego zycia jakie prowadza rodzice. I nie.masz powodu siebie nienawidzic. Rodzice to rodzice, a Ty to Ty i Twoje zycie. 

A czemu rodzina taka jest ? Turkuc podjadek dobrze napisal, zapewne wyniesli takie wzorce z domu. A byc moze alkoholizm tym wszystkim tak pokierowal.