Brak życia towarzyskiego

[MalinowyKotek]

Wstyd mi przyznać to przed samą sobą, a co dopiero o tym pisać. Mam 23 lata i żadnego życia towarzyskiego. Żadnego. Nie mam dosłownie nawet jednej znajomej. Nie mam chłopaka. Nigdy nikogo nie miałam. Od dziecka stroniłam od ludzi. Było mi dobrze samej, do czasu. Teraz mi to naprawdę przeszkadza, bo uświadomiłam sobie, że nie mam nikogo, nikt nawet by nie zauważył, że umarłam. Nie mam z kim pogadać, wyjść, posiedzieć w ciszy. Jedyną osobą w moim życiu, z którą mam jakikolwiek codzienny kontakt jest babcia. Umówmy się jednak, że to średnie towarzystwo dla młodej dziewczyny. Z rodzicami mam bardzo sporadyczny kontakt. Teraz pracuję zdalnie i też nie mam kontaktu z osobami z pracy, ale to akurat dobrze, bo zwyczajnie ich nie lubię, to nie jest mój typ osób. Nigdy nigdzie nie wychodzę, bo z kim? Samej głupio. Teraz, podczas pandemii, jest w miarę dobrze, bo taki styl życia jest prowadzony przez wszystkich, ale przed koronawirusem było mi zwyczajnie przykro, gdy wracałam z pracy do domu, zahaczając jedynie o sklep i widząc znajomych, którzy się spotykali albo parę całującą się na ulicy. Nigdy nie miałam chłopaka i nie będę mieć, bo jestem paskudna. Nie dość, że niska, to jeszcze po prostu krągła, twarz mam okropną, bardzo męską, nie mogę na siebie patrzeć. Jestem paskudą i nigdy nie będę miała u kogokolwiek szans. Jest mi z tego powodu zwyczajnie przykro, ale nie przeskoczę tego, taka się urodziłam i zostało mi tylko pogodzenie się z tym, choć to trudne i próbuję już od naprawdę długiego czasu  Nieposiadanie chłopaka mogłabym jednak przeżyć, gdybym tylko miała jakichkolwiek znajomych. Nawet do kina nie mogę pójść, bo mam iść sama? To głupie i trochę nienormalne. Cała moja sytuacja jest nienormalna. 23latka nie mająca nigdy żadnych znajomych. To jest chore. Chciałabym to zmienić, ale nie wiem, jak. Nie umiem chyba wchodzić w kontakty społeczne, nie umiem ich nawiązywać i ich podtrzymywać. Przeraża mnie wizja samotnego życia, nie wiem, czy chciałabym tak żyć, czy w ogóle potrafiłabym żyć całkowicie sama, skoro już teraz jest mi ciężko.

[skrzat111]

Może spróbuj poznać kogoś przez internet? Najlepiej ze swojego miasta żebyś mogła się spotkać najpierw jakieś koleżanki, potem może jakiegoś faceta. Wiem jak boli samotność, trzymam kciuki ^^

[Lukwor]

Cześć. 

Kiedyś słyszałem że druga osoba jak jest zdrowa to tego nie zrozumie, i ja się tutaj zgodzę. 

Bo ja akurat ciebie bardzo rozumiem. 

Ja w 90% mam podobnie, albo jeszcze gorzej. U mnie ciągnie się to już bardzo długo, przyzwyczailem się tak żyć mimo tego że czasami jest bardzo źle, albo z roku na rok coraz gorzej.. 

I naprawdę ciężko kogoś przekonać do zmian na lepsze.Ja nie raz mam takie dni, że chciałbym zobaczyć co będzie po śmierci, ale z drugiej strony boję się. 

I nie mogę uwierzyć że psychiatra czy ktoś podobny potrafi zmienić myśli, nie wiem czemu. Myślę że oddał by nawet za kogoś życie, może będzie miał lepiej niż ja. 

[Haivex]

Ja też mam problemy z nawiązywaniem relacji. Nie miałem nawet koleżeńskich relacji, ktokolwiek kto by pomyślał o mnie. Myślę, że przez mój nietypowy sposób myślenia i nieśmiałość. Teraz powoli coś tam skrobię, na razie anonimowo. Jakbyś chciała popisać to śmiało pisz, nawet jak uważasz że będą to głupie zdania. Ja ciągle się z tym spotykam od innych i sam chcę poznawać inny punkt widzenia. Aktywności zawsze możesz próbować sama robić, np kino, prawie nikt nie zwraca uwagi ze ktoś sam jest. A wygląd też kogoś przyciągnie, mi się często podoba nietypowy wygląd, który dla innych jest brzydki, każdy ma swoje gusta. Tak jak wyżej radzili zawsze możesz zacząć przez internet, bo nikt nie cię nie zna, nie miniecie się na ulicy itd. Tam możesz zacząć a później jak nie będziesz mieć trudności to co raz dalej próbować.