Strach przed światem zewnętrznym, myśli samobójcze

[creecs]

Tak naprawdę nie wiem, od czego zacząć. Na wstępie napiszę, że mam 21 lat i nie mam właściwie nikogo, z kim mogłabym porozmawiać. Od dwóch lat moje życie wygląda tak samo - budzę się, jem śniadanie, obiad i idę dalej spać. Nie wychodzę z domu, kiedy nie muszę. Ta monotonia, to banalne życie dobija mnie, ale z jakiegoś dziwnego powodu czuję się w tym szczęśliwa. Chciałabym w końcu zrobić coś ze swoim życiem - pójść do pracy, szkoły. Sęk w tym, że bardzo się boję. Ogarnia mnie strach, kiedy myślę o podjęciu pracy, bądź nauki gdziekolwiek. Boję się, że sobie nie poradzę, boję się kontaktu z innymi ludźmi, a myśl o rozmowie kwalifikacyjnej paraliżuje mnie od środka. Nie bierze się to raczej znikąd - czuję lęk przed wyśmianiem, poniżeniem mnie, czy porażką. Funkcjonowanie w społeczeństwie jest dla mnie karą. Dlatego tkwkię w tej swojej "strefie komfortu". 

Od kilku miesięcy nachodzą mnie mśli samobójcze, bywają dni, kiedy nie dają mi spokoju. Tak naprawdę nie chcę umierać, ale nie potrafię żyć. W końcu po co żyć tak banalnym życiem? Nie widzę dla siebie przyszłości, nie umiem wyobrazić siebie nigdzie indziej, niż w moim własnym pokoju. Czuję się zmęczona, nic nie daje mi satysfakcji, ani nic mnie nie "wciąga". Czynności, które kiedyś uwielbiałam wykonywać, teraz już nie są dla mnie niczym zachwycającym. Rankiem nie potrafię zmusić się do wstania z łóżka, nie chce mi się kontynuować tej "wegetacji".

Mam za sobą kilka rozmów z psychologiem, jednak po nich czułam się jeszcze gorzej. Problem był taki, że nie potrafiłam z nim rozmawiać. Bardzo ciężko jest mi się otworzyć przed kimś, z kim rozmawiam w cztery oczy, dlatego o wielu rzeczach nie mówiłam - bałam się ręakcji, wstydu. Dużo łatwiej jest wszystko napisać. Często między wizytami układałam sobie w głowie to, co chciałam powiedzieć, ale w gruncie rzeczy tak się nie działo. Nie potrafię obrać w słowa swoich uczuć. A może tak naprawdę nic mi nie jest? Co, jeśli przesadzam?

Czuję zobojętnienie, okropne zobojętnienie wobec wszystkiego i wszystkich. 

Edytowano Lipiec 24, 2021 przez creecs
Wstawienie tagów

[Kolezanka.]

Czesc. Rozmawialas z psychologami, a probowalas z psychoterapeuta? 

Skoro ciezko Ci.rozmawiac, probuj pisac. Tutaj, albo prowadz pamietnik. Zacznij od tego, moze pozniej, w rozmowie z psychologiem, bedziesz.mogla mu.przeczytac to, czego nie.mozesz.powiedziec prosto.z glowy? Wydaje.mi.sie, ze poprostu brakuje Ci jakiejs przyjaciolki, nie.mialas zadnej wczesniej? Kogos z kim spedzalas duzo czasu, komu.moglas sie zwierzyc? 

Masz 21 lat, chcesz.isc do.pracy czy na studia. 

[creecs]

Nie chodzę do psychologa już od dłuższego czasu. Niestety nie powiedziałam mu o wszystkim, w szczególności o myśli, iż najlepszym byłoby nie istnieć. Nie miałam odwagi się do tego przyznać, ponieważ czułam wielki wstyd i strach (co będzie potem?). Chcę pójść do psychoterapeuty, choć najbliższy termin jest dopiero na rok 2022. O psychoterapii prywatnej nawet nie myślę, przez względy finansowe. 

Miałam dwóch dobrych znajomych, jednak te ralecje nie były na tyle silne, abym potrafiła się im zwierzać. Właściwie nie lubię się otwierać przed kimkolwiek - aktualnie jestem w związku, już kilkuletnim, ale mojej drugiej połówce nadal niewiele mówię. I niestety tak samo jest z psychologiem. Ciężko jest mi rozmawiać o sobie. Dlatego znalazłam się tutaj.

Myślę nad pracą i studiami.

 

[Kolezanka.]

Zapisz sie w takim razie na NFZ. A nie sprawdzalas gdzies w innej przychodni? Moze w innej besa blizsze terminy? Jesli znajdziesz prace, zaczniesz zarabiac zainwestuj w psychoterapie prywatna. 

Skoro ciezko.Ci.mowic o.sobie, sprobuj pisac pamietnik/dziennik. To duzo pomaga, uwalniasz wtedy te slowa, ktorych wypowiedziec nie mozesz. Moze pozniej latwiej Ci bedzie rozmawiac z psychologiem. 

Teraz jeszczs raz lrzeczytalam Twoj post. Mysli samobojcze pojawiaja sie czesto? Moze warto byloby zapisac sie do.psychiatry. Dostaniesz.odpowiednie leki. Poczujesz sie.lepiej.