Po prostu potrzebuje z kimś porozmawiać

[paulaxox]

Cześć, mam 23 lata, jestem kobietą. Od 7 lat jestem w związku, w zwiazku, w którym od około roku czuje się samotna. Chłopak nie rozmawia ze mną, nie spędza czasu. W ciągu dnia widujemy się przez około 2 godziny (jedząc obiad i wychodząc na papierosa). Całe dnie spędzamy w domu, ja w jednym pokoju, chłopak w drugim. Co robimy? Chłopak gra na komputerze, a ja rozmyślam nad swoim życiem. W głębi duszy czuje, że mam dość tej relacji, moja inicjatywa zrobienia coś wspólnie jest od razu tłumiona przez chłopaka, zawsze znajdzie jakąś wymówkę. Nie jestem w stanie się z nim rozstać bo na chwile obecną bez niego nie byłabym w stanie jako tako funkcjonować. Mam fobie społeczną i agorafobię i tylko z chłopakiem jestem w stanie wyjść z domu, co dzieje się średnio raz w tygodniu.Czułości też brak, o seksie już dawno zapomniałam. Całymi dniami siedzę w pustym pokoju i patrzę się w sufit zastanawiając się co dalej. Jak zacząć żyć? Nie mam znajomych, rozmawiam z rodzicami, ale nie o swoich problemach. Nie jestem w stanie iść do pracy i się wyprowadzić przez moje lęki. Potrzebuje z kimś porozmawiać bo jeszcze nigdy w życiu nie byłam tak samotna jak teraz. 

[justynna]

Może warto zacząć nie bezpośrednio od poprawy relacji, tylko wykreowania więcej "swojego własnego świata"?  Twój post już jest krokiem w tę stronę. Poznaj siebie, co lubisz, co Cię interesuje, co Ci w duszy gra, zacznij to rozwijać. Wiem, że to łatwo mówić, ale to jest proces. Według mnie to w dłuższej perspektywie sprawi, że staniesz się bardziej niezależna od relacji ze swoim chłopakiem, co będzie dla Ciebie korzystne, niezależnie, czy będziesz chciała ją utrzymać czy zakończyć. Powodzenia!

[Nieznajoma23]

Miałam w swoim związku podobna sytuację, przez rok siedziałam w domu razem z narzeczonym i nic nie robiliśmy. Dzień leciał za dniem, ja słyszałam coraz to nowsze obietnicę, wyprowadzimy się od rodziców, założymy rodzinę.... Stwierdzę nawet, że wpedzalo mnie to w depresję. Czasem po prostu siadałam i płakałam, nie chciałam z nim rozmawiać, co go denerwowało i wywodziła się z tego kłótnia. A kłóciliśmy się i tak często. Też nie mówiłam rodzicom co się dzieje u mnie, też nie rozmawiałam ze znajomymi. W końcu jednak wzięłam się za siebie. Postawiłam warunek, musiał pójść do pracy albo koniec. Zrobił kurs, teraz zarabia dobre pieniądze. Ja też szybko znalazłam pracę. Mamy wynajęte mieszkanie, planujemy ślub. Mam tyle samo lat co ty. I na swoim doświadczeniu mogę Ci powiedzieć, że dzięki pracy, dzięki wyjściu do ludzi uratowaliśmy ten związek. Zaangażowaliśmy się na nowo. Mamy o czym rozmawiać, bywa że nie widzimy się cały dzień, albo dłużej, bo mamy różne zmiany i jak on wraca to ja się albo na odwrót. Wówczas planujemy wspólny weekend, jakiś wypad. Teraz mamy pasje, te wspólne i te oddzielne o których możemy sobie opowiadać. Czasem trzeba przezwyciężyć lęk i przysłowiowo wziąść byka za roki, ustać twardo na ziemi i powiedzieć sobie koniec, dziś coś się zmieni. Uwierz w siebie :)