Niemoc, zazdrość o to jak traktowane jest dziecko siostry

[Mama32]

Witam, mam 32 lata, jestem mamą chłopca w wieku 7 miesięcy. Moje problemy ze sobą, z poczuciem wartości, z nastrojem zaczęły się w momencie kiedy urodził się mój syn i tydzień później syn mojej siostry. Cały czas słyszę od rodziców, siostry, że tamto dziecko jest cudowne, grzeczne, śmieje się, w ogóle nie płacze, uśmiecha się, zagaduje innych, zaczepia do zabawy. Natomiast moje to niegrzeczne,rozpuszczone dziecko, które ciągle płacze,jest grube,msza dużą głowę (a wcale niemanadwagi,wygląda jak przeciętny bobas,nie jest ani za chudy ani za gruby,głowy też nie ma za dużej, ma po prostu burze długich włosów). Ciągle czuję się też ja strofowana jako matka, że nie umiem go uspokoić, że Siostra jak tylko weźmie dziecko na ręce to tamto jest spokojne i szczęśliwe. Przez to mam wiecznie obniżony nastrój, ciągle mi się chce płakać, mam koszmary senne,w których kłócę się z moją rodziną, muszę bronić syna, bo oni źle się o nim wypowiadają. Fakt, moje dziecko nie jest najłatwiejsze, wymaga ciągłej obecności. Jestem przemęczona opieką nad nim, bo mąż wraca do domu późnym wieczorem. Kładąc się spać codziennie wyobrażam sobie moją śmierć, myślę czy dałabym radę odejść, zabić się żeby już trochę odpocząć. 

Potrzebuje pomocy!

Muszę z kimś porozmawiać, znaleźć jakieś narzędzia w sobie aby umieć żyć z tymi słowami że mam złe,niegrzeczne i ruchliwe dziecko. Aby się tym.nie przejmować. Bo ja.jiz nie mam siły tego wciąż przeżywać w sobie. 

Mama32

[psycholog Mirela Batog]

Droga @Mama32,

 urodzenie dziecka to bardzo duża zmiana w całej rodzinie. Ta zmiana, pomimo swojej podniosłości i radości, bywa okupiona również bardzo trudnymi doświadczeniami. Szacuje się, że około 60% kobiet po porodzie doświadcza smutku, tak zwanego baby blues, a nawet 30% w okresie kilku miesięcy po porodzie może doświadczyć epizodu depresyjnego. To, co sprzyja rozwinięciu się zaburzeń, to presja społeczna na bycie "idealną matką" (a przy tym perfekcyjną panią domu, bo przecież "siedzisz w domu z dzieckiem i nic nie masz innego do roboty"), oraz brak wsparcia ze strony najbliższych- wsparcia emocjonalnego, instrumentalnego, czasem również rzeczowego. Opisane przez Panią dolegliwości, a zwłaszcza myśli o śmierci i odejsciu są sygnałem alarmowym, któy mówi "zadbaj o włąsny dobrostan". Kobieta przemęczona, smutna i przekonana o własnej bezsilności i byciu "gorszą" nie będzie mogła czerpać satysfakcji z macierzyństwa. Zachęcam Panią do konsultacji z lekarzem psychiatrą, aby zdiagnozować lub wykluczyć depresję, a w dalszej kolejności podjęcie terapii, która pozwoli Pani: asertywnie stawiać granice rodzinie, uzyskać wsparcie od Partnera i osób bliskich, wzmocnić poczucie własnej wartości i sprawczości. Pani ma prawo być zmęczona tak samo, jak Partner po pracy i jeśli jemu należy się odpoczynek, to Pani tak samo. 

Proszę również pamiętać, że dzieci nie są po to, by zaspokajać potrzeby dorosłych, a nazywanie tak malutkiego dziecka (i dzieci w ogóle) "złym, niegrzecznym, niedobrym, rozpuszczonym" to nic innego jak forma przemocy emocjonalnej. Pani rolą, jako mamy, jest reagowanie na potrzeby dziecka i zaspokajanie ich, zbudowanie bezpiecznego stylu przywiązania, zapewnienie bezpieczeństwa i zaufania do innych ludzi. Ma Pani pełne prawo odmówić kontaktu osobom krzywdzącym dziecko. Każde dziecko jest inne i ma inne potrzeby. Pani dziecko ma potrzebę bycia z Panią, dziecko siostry ma inne potrzeby i porównywanie niemowląt, stopnia ich rozwoju, masy ciała jest krzywdzące dla obu dzieci.

Pozdrawiam serdecznie

Mirela Batog