Odeszli......tak nagle.....

[SomeKindOfMonster]

Witam wszystkich. Temat, jak wszystkie tutaj, nie należy do łatwych. Zaczęło się jakieś 1,5 roku temu. Z powodu zaniedbań o siebie i zbyt późno podjętego leczenia, nagle zmarł mój starszy, jedyny, przeukochany brat. Traumę podbija fakt, że byłem praktycznie naocznym świadkiem jego śmierci. Długo się po tym zbierałem, choć szczęściem w nieszczęściu było wsparcie ze strony mojej mamy i oczywiście taty. Jeszcze nie do końca otrząstnąłem się po  tamtej stracie, a tu z dniem 1 sierpnia b.r. zmarła moja kochana mama. 1 śmierć kogoś bliskiego jest ciosem niemal nokautującym, ale połowa rodziny w ciągu 1,5 roku? 2 osoby do których chodziłem po wszelkie wsparcie, opiekę, radę.....Teraz owszem, nauczony wzorem tej dwójki idę dalej przez tzw. życie, tzn. do pracy chodzę, czasem gdzieś do znajomych wyjdę. A jednak.....wszędzie jestem jakby nieobcecny, nie potrafię już z nikim dłuższej rozmowy nawiązać, nic mnie nie cieszy, nic mnie nie bawi. Ostatnio łapię się na jednej rzeczy, przez co właśnie staram się rozpisywać tu i tam, bo obawa jest coraz większa, a chodzi o to, że zaczynają mi się przewijać myśli typu: "a na co to wszystko...?", "ale czy to wszystko potrzebne...?", "Przecież to jest wszystko jeden wielki bezsens....". Ech.....w zasadzie jak patrzę na to wszystko co tu naskrobałem.....ogólnie już sam nie wiem czego chcę... kawałek wsparcia, którego teraz mi tak brakuje? może....Strzał w pysk i kopa w 4 litery na ogarnięcie się? pewnie tak....no właśnie, wszystko sprowadza się do tego cholernego tkwienia w tym 1 punkcie zwanym "nie wiem....po prostu nie wiem...."

[Slavko86]

Każda śmierć osoby bliskiej jest dla nas osobistym ciosem, ale z czasem akceptujemy taki kolej rzeczy. Niektórzy czas żałoby przechodzą dłużej od innych. Przyjdzie odpowiedni czas aby znaleźć sens, ale nie warto szukać tego sensu na siłę.

Rozumiem, że nie czujesz wsparcia wśród znajomych bo nie przeżyli tego co ty.

         

[SomeKindOfMonster]

tzn ogólnie mam paru znajomych w podobnym punkcie....tylko że oni nie mają obojga rodziców....żaden z nich jak ja nie pogrzebał jak ja swojego rodzeństwa......nie licytuję tutaj oczywiście, kto ma gorzej, a kto lepiej, o nie. tylko mam wrażenie, że oni,mimo tego, że zostali już całkowicie sami.....tzn mają dalsze rodziny, ale zostali sami ze sobą w swoich pustych domach.....mam wrażenie, że lepiej to znoszą, niż ja moją sytuację. I to mnie z jednej strony krzepi, że może jak nadejdzie czas, to i ja dam radę, tak jak oni......ale mam nieodparte wrażenie, że nie będę taki hardy jak oni.....na samą myśl o życiu w samotności robi mi się niedobrze, choć jestem od lat typem samotnika. No i jak oni mogą spać, sami w domu, pośro ciemności....od dzieciaka boję się ciemności, choć mam ponad 30 lat. do tej pory bronię się przed tym strachem tylko tym, że za ścianą ktoś jeszcze jest (ojciec). Jak go zabraknie, to do reszty pęknę z żalu, samotności  a ta ciemnosć nikim nie broniona mnie zeżre do reszty......

[mih]

Wszyscy tam idziemy, bez wyjątków. Jeden za 50 lat a drugi za 5 min. Tu, na tym świecie jesteśmy tylko na chwile ...i to właśnie do Ciebie dotarło. Świadomość ta może boleć, ale o to właśnie chodzi. Ból to rodzaj drogowskazu, zastanów sie dokąd idziesz. Bo najważniejsze pytanie to dlaczego tu jesteśmy. Jaki jest Twoj cel? Doceń tę sytuacje bo może to faktycznie nie Twoj tor jazdy, może musisz  sie zastanowic i coś zmienić? Jesli wierzysz to wiesz ze Twoi zmarli bliscy są teraz w dobrym miejscu.

[Mona82]

Na szczęście nie pochowałam swojego brata ale w krótkim czasie straciłam bliskie osoby , w ciągu 1,5 roku straciłam wujka ( duży cios straciłam go z dnia na dzień) pierwsza tak bliska strata, po pół roku zmarła moja mama i po następnym pół roku szwagier. I kiedy myślałam że wszystko złe jest za mną straciłam kuzyna a później następnego wujka , ciężko się żegna osoby które były blisko i czas nie zawsze leczy rany czasami nawet je pogłębia ,ale trzeba żyć dalej