To znów wraca

[Invicta32742]

Witam. Mam dziecko z poprzedniego związku i partnera od roku, nie mieszkamy razem ale każdy wolny czas spędzamy razem. Razem ale bez mojego dziecka. Jutro koncze 25 urodziny, ten dzień chciałam spędzić z nim i moim dzieckiem. Wynikła awantura, bo on już miał inne plany, bo ja wszystko popsulam i zaczęły się wyzwiska (szmato, tepaku, głupia kretynko) czy na prawdę przez to że mam dziecko muszę być już do końca życia nieszczęśliwa ?

Znam sie z nim siedem lat, między nami bywało różnie. On poszedł siedzieć za narkotyki. Wyszedł, naprawdę przeszedl resocjalizację, jest troskliwy, dba o mnie, ale miewa też wybuchy, fakt, rzadziej, ale jednak. Wtedy krzyczy, poniża mnie i z trudem powstrzymuje się od tego by mnie nie uderzyć. 

Kocham go, ale mam powoli dość tego wszystkiego.

Półtora roku temu sama odstawiłam leki. Zdjagnozowano u mnie depresję, stany lękowe i ataki paniki . 

Mój psychiatra znajduje się kilkadziesiąt kilometrów ode mnie, nie mam przyjaciół, nie mam nawet znajomych żeby móc poprosić kogokolwiek o to by ze mną tam pojechał, sama się boje

I wracam do etapu z przed choroby gdzie wstydziłam się przyznać nawet sama przed sobą, że potrzebuje pomocy . 

Coraz częściej nie mam siły na nic. Znów każdy dzień staje się walka, bólem znow budzę się rano z myślą żeby tylko przetrwać do wieczora.

Często myślę że przy życiu trzyma mnie tylko moja córka, dla której i tak jestem najgorszym rodzicem, wiem to, ale nie potrafię tego zmienić. Czuję się manipulowana emocjon

alnie.