Ciągły smutek

[Asia27]

Hej.. mam nadzieję, że ktoś podpowie, pomoże. Głównie chodzi o to, że nie pamiętam już kiedy byłam szczęśliwa. Każdy dzień to udręka. Wstaje, bo muszę pracować.. od zawsze wiedziałam, że nie zasługuję na to życie, po prostu mnie męczy. Zawsze starałam się każdemu dogodzić, nigdy o sobie nie myślałam. Jest tyle rzeczy, że nawet nie wiem od czego zacząć... Zacznę od tego, że mam 27 lat i mam stałą pracę. Od szkoły średniej mam myśli, że nie jestem nic warta. Że jestem beznadziejna i wszystko co robię pogarsza moje życie jak i życie bliskich mi osób. Nie potrafię poradzić sobie ze swoimi problemami jak i problemami innych. Wychowałam się w pełnej kochającej rodzinie, mam stałą pracę, ale i problemy finansowe. Mam chłopaka, który mnie wspiera. Ale nie widzę nic pozytywnegow całej tej sytuacji. Głównie żyje dlatego, bo wiem, że moją śmiercią zadała bym ból moim bliskim osobom. Wiem, że coś jest nie tak, ale nie potrafię poprosić i powiedzieć wprost o moich problemach jakiemukolwiek lekarzowi. Proszę o radę czy ktoś miał podobnie, ktoś wyszedł z tego, czy to normalne i powinnam się z tym pogodzić. 

 

 

[Teivi]

To wszystko zależy od punktu widzenia. Napisałaś, że masz stałą pracę i już z tego można by się cieszyć, bo wielu ludzi bezskutecznie poszukuje pracy. W dodatku masz chłopaka, który Ciebie wspiera, co jest jeszcze większym powodem do radości. Musiałaś wykazać się odpowiednimi umiejętnościami, żeby znaleźć pracę i chłopaka, i to już bardzo podnosi Twoją wartość. Jednak każdy człowiek ma podstawową wartość, bez względu na jego dokonania, więc nawet gdybyś nic nie osiągnęła, nie ma czym się martwić. Spróbuj wyszukać to, co Ci się udało i w czym jesteś dobra, zamiast pozwalać się wciągać w rozmyślania które ani Tobie, ani innym nie służą 

[Asia27]

Tylko problem jest taki, że ja nie potrafię znaleźć w sobie nic dobrego. Wszystko mnie przytłacza. I wiem, że innym byłoby lżej ode mnie. Skoro ja sama sobie nie radzę ze sobą to jak inni mają sobie radzić ze mną? 

[Asia27]

Że innym byłoby lepiej beze mnie*

[Marcos]

Wydaje mi się, że doskonale rozumiem twoją sytuację. Smutek to emocja której doświadczamy gdy nie spełniają się nasze oczekiwania. Jeśli obniżysz oczekiwania, wobec życia jak i samej siebie to będziesz mogła dostrzec swoją wartość. Kiedy czujemy smutek, dostrzegamy więcej smutnych rzeczy wokół nas. To dodatkowo sprawia że czujemy się gorzej. Masz negatywny dialog wewnętrzny, swego czasu przeczytałem książkę Seligmana - pt. Optymizmu można się nauczyć. Poleciłbym, ale wniosek jest prosty. Świat może być cudownym albo okrutnym miejscem. To ty decydujesz o tym jakim go postrzegasz, plus warto postrzegać go jako coś dobrego. (Ze względów na lepsze samopoczucie, zdrowie, nawet finanse). Z osobistego doświadczenia wiem, że gdy tylko człowiek zaczyna dostrzegać więcej dobra wokół niego, to to drastycznie poprawia jego życie. W książce The magic of thinking Big jest mowa o dwóch kanałach (jeden negatywny, drugi pozytywny). Autor wspomina że człowiek nie jest w stanie czuć się równocześnie dobrze i źle, mieć negatywnych i pozytywnych myśli, gdyż są one bodźcami wywołującymi emocje. Emocja z kolei jak taka mała istotka wewnątrz ciebie, pragnie żyć dłużej i zmienia twój sposób postrzegania życia. Nic o tobie nie wiem, niemniej fakt, że napisałaś ten post i nie godzisz się na życie w dotychczasowych warunkach od razu sprawił że ciebie doceniam, oznacza to również, że wierzysz że możliwe jest szczęśliwe życie. Zakładam również że nie poddasz się dopóki nie osiągniesz swojego celu, a przynajmniej że jesteś do tego zdolna. Jesteśmy tak szczęśliwi jak myślimy że jesteśmy. Wierzę że ci się uda, jesteś w stanie poprawić samopoczucie nie tylko swoje ale i wielu innych osób - sama możesz to sprawdź ;) Trzymaj się 

[maja.k]

"Jestem beznadziejna, nic nie warta, innym byłoby lepiej beze mnie" to myśli charakterystyczne dla osób w depresji. Można z tego wyjść i może pomóc w tym psychoterapia poznawczo-behawioralna.