Strata partnerki

[Gość sula4444]

Poznałem 2 lata temu kobietę, w której się zakochałem ze wzajemnością. Ona mężatka, mieszkała z mężem i mieszka do tej pory, ja jeszcze żonaty choć papiery rozwodowe złożone i  postanowiłem odejść. Od samego początku wiedziała, że choruję na depresję. Że są momenty, że nie potrafię dać sobie kopa do życia. Na początku znajomości potrafiła powiedzieć, że to koniec z byle jakiego powodu. Takie zastraszanie. Po pół roku znajomości znalazłem mieszkanie, ale po tych zastraszaniach miałem ten lęk że zostanę sam, że muszę zostawić dzieci, nie potrafiłem się wyprowadzić, a im bardziej na mnie naciskała było tylko gorzej bo włączył mi się ten lęk. Pierwsza próba wyprowadzki nie udana. Pozostawiłem ją jak to mówiła dla własnej wygody. Ale wciąż była z mężem. Dopiero wizyty u psychologa mi pomogły pewne rzeczy zrozumieć co do wyprowadzki. Ale nie mogłem się uporać co do dzieci i bycia samemu. Odzyskałem ją w jakimś stopniu. Po dwóch miesiącach kolejna próba wyprowadzki, udało mi się. Prosiłem by się wprowadziła, ale zawsze miała jakąś wymówkę, że nie teraz. Po dwóch miesiącach bycia samemu kolejny atak lęku i strachu, jeszcze gorszy jak za pierwszym razem. Powiedziałem jej otwarcie, że nie daję rady i chce wrócić do dzieci. To gdy już się rozsypałem chciała się wprowadzić choć nie potrafiłem jej już uwierzyć. Twierdziła, że rozumie. Wróciłem do dzieci, od żony odizolowany, spałem na sofie co miała 1,4m długości bo miałem zakaz rozkładania jej. Podleczyłem się, zrozumiałem swoje błędy, że nie warto było wracać. Jestem z nią nadal ale ona dalej siedzi z mężem I za 3 razem się już wyprowadziłem na stałe. Postawiony na nogi przez psychologa i psychiatrę. Mieszkam już sam 9 miesięcy. Czasami mam chwile słabości, że będę sam ale nie poddaję się i idę dalej naprzód. Miesiąc temu partnerka mi powiedziała, że to nie ma sensu dalej ciągnąć i mnie zostawiła twierdząc, że zostawiłem ją dla żony choć była i jest ciągle z mężem. Może jestem głupi ale nie rozumiem tego, jak mogłem ją zostawić jak ona cały czas siedzi z mężem. Rozumiem, gdybym mieszkał z nia i bym ją zostawił. To ma prawo tak myśleć. Ale nie zamieszkaliśmy razem ani na tydzień a już mnie skreśliła, uważając że zostawiłem ją dla żony. Kocham Ją i niechcę jej stracić, ale się już poddaję  bo zaczyna mi znow. u się depresja nawracać. Nie wiem co robić by ją przekonać do siebie i jak to wszystko uratować. Proszę o pomoc. 

[Sana88]

Po części ją rozumiem. Chciała się wprowadzić ale Ty już nie chciałeś. Dla kobiety to jest cios jeśli facet wraca do rodziny chociaż jak mówisz jakieś uczucie było między wami. Próbowałeś rozmawiać z nią? Wyjaśnić czemu nie chcę się wprowadzić? Może od tego trzeba zacząć? Wyjaśnić sobie wszystko tak na spokojnie? Może dla niej to też było trudne? A za bardzo skupiliscie się na Twoich problemach? Jeśli masz uczucia jeszcze jakieś do niej to myślę że warto powalczyć. Zacząć od szczerej rozmowy. To najważniejsze. Trzymam kciuki za was. Powodzenia

[Gość sula4444]

Staram się jej wytłumaczyć wszystko ale ona wie wszystko najlepiej. Kocham ją bardzo i walczę ilę mogę choć depresja mi już zbytnio nie pozwala. Walczę teraz z chorobą i o nią. Tu choroba mnie dobija, zaczynam mieć głupie myśli, nie mam chęci do życia. Ciężko mi jest jej to wszystko wytłumaczyć bo zaraz się denerwuje. Mieszkamy od siebie ponad 20 km. I choćbym chciał jechać do niej porozmawiać to jest jeszcze jej mąż. Tylko odkąd jestem na lekach nie mam tego lęku i wiem czego chcę od życia

[Sana88]

Może ona ma tak samo strach i lek jak Ty. Warto to przedyskutować. Może zgodzi się na szczerą rozmowę. Jak nie no to wniosek nasuwa się sam. Sprubowac nie zaszkodzi jeśli zależy i uczucia sa.

[Gość sula4444]

Tylko jaki tu wniosek się nasuwa. Jest z mężem i mówi, że wyjeżdża do rodzinnego miasta. Ja wiem, że zawaliłem ale z tym lękiem walczyłem kilka lat by odważyć się na zmiany w życiu.