Ja go zdradziłam

[doma186]

Jestem kobietą mam 24 lata i popełniłam błąd. Po 2 latach związku po zaręczynach tuż przed jego urodzinami zdradziłam go. Nasz związek był co raz gorszy co raz gorzej się w nim czułam, żałowałam że kupiliśmy razem mieszkanie. Próbowałam o tym z nim rozmawiać ale zamiast tego wychodziły kłótnie i "że przypierdalam się". W pracy poznałam kolegę i przy gorszym dniu poszłam do niego. Prosiłam byśmy byli tylko kolegami i by był grzeczny, ale tak naprawdę miałam gdzieś co się stanie, a kolega znając moją ciężką sytuację w związku upił mnie i się ze mną przespał. Po wszystkim płakałam co ja zrobiłam ale gdy wróciłam do domu i zobaczyłam wkurzonego narzeczonego wiedziałam że muszę z nim zerwać a nie się bawić, jednak nie potrafiłam. 3 tygodnie spotykałam się z kolegą z pracy (bez alkoholu i sexu) bo chciałam mieć alternatywę po zerwaniu ale cały czas nie potrafiłam z narzeczonym zerwać. W końcu on się domyślił i wymusił na mnie zeznania. Wszystko mu powiedziałam. On powiedział że tak mnie kocha że mi wybaczy ale mam wybrać. Wybrałam jego. W końcu zaczął się starać, pomagać w domu, spędzać ze mną czas. Niestety zaczął też kontrolować. Programy szpiegowskie, podsłuchujące, a później kłótnie że dlaczego nie powiedziałam że z kimś rozmawiałam i że na pewno we wszystkim go okłamuje, pełna kontrola w każdej chwili. Dorzucanie podczas rozmowy teksów "co ty temu też dupy byś dała" na szczęście z tym się ograniczył teraz. Po każdej takiej kłótni czułam się jak gówno i że powinnam się tak czuć bo zasłużyłam. Staram się wszystko mu mówić i być dobra i kochająca. Ale dziś po pół roku od tego dowiedziałam się że zainstalował kamery w sypialni. Jak mówiłam że to mi się nie podoba usłyszałam że nie ma powodu chyba że coś planuje, kogoś zaprosić itd. on mówi że te nagranie jest tylko dla nas i skoro mi się to nie podoba to znaczy że mu nie ufam to jak śmiem chcieć by on znowu mi zaufał. Skoro on nie wie czy znów go nie zdradzę za kolejne 2 lata i pójdzie mi łatwiej. Teraz siedzę w pracy, wstyd bo znowu współpracownicy widzieli mój płacz a mi się nie chce żyć. Łatwiej by było gdybym tak jak on chce z nikim nie rozmawiała o swoim życiu (bo to też jego życie a on sobie tego nie życzy bo to tylko nasze życie), nie miała przyjaciół ( nie ma czegoś takiego jak przyjaciele) gdybym się tylko go słuchała. Nie wiem już co myśleć. Ja nie chcę z nim się rozstawać, ale nie jestem pewna czy kiedykolwiek on mi znowu zaufa. On mówi że cały czas tłumaczy mi jak mam się zachowywać, ale już jest tym zmęczony bo ja nie rozumiem. On ma pełno pozytywów, tylko że chce pełnej kontroli i każda kłótnia czy problem to zawsze moja wina. A jak on coś zrobi to może bo ja zrobiłam coś gorszego... Jak mogę poprawić tą sytuację? Bo już naprawdę czuję że się poddaje...

[Honrado]

Nie wszystkie błędy da się naprawić. Stracone zaufanie jest cholernie ciężko odzyskać. Być może już na zawsze będziesz miała przypiętą przez niego etykietkę niewiernej. Niewiele możesz z tym zrobić, bo przecież to od niego zależy czy Ci wybaczy i pogrzebie swoją urazę na tyle głęboko, żeby nie dawała o sobie znać. Przez pół roku się starałaś i jakaś tam poprawa jest, ale zdecydowanie niewystarczająca. Ciężko powiedzieć czy dłuższe czekanie i pokorne znoszenie roli tej złej, winnej wszystkiemu coś da. Jedyne co możesz robić to rozmawiać, próbować się dogadać. Jeśli macie być razem, musicie sobie ufać, inaczej to będzie chory związek. Skoro źle było przed zdradą i źle jest teraz, to może warto zastanowić się czy ma to sens. Lepiej chyba żyć przez jakiś czas jako spokojna singielka, niż męczyć się w takim związku, gdzie facet stale nęka Cię psychicznie, rozbudzając poczucie winy. Albo wybacza i żyjecie normalnie albo nie, niech się zdecyduje. Nie może Cię trzymać jak psa na smyczy. To znaczy może - póki będziesz na to pozwalała.