Związek w obliczu kariery

[Prospero]

Dzień dobry,

 

chciałbym opisać Wam problem, który powraca do mnie zawsze, kiedy pojawia się w moim życiu szansa na poważną relację. Mam 22 lata. Jestem studentem dwóch kierunków i za 1.5 roku z obu będę się bronić (magisterskie i licencjackie). Następnie planuję rozpocząć studia doktoranckie. Jestem poważnie pochłonięty nauką, prowadzę Koło Naukowe. W ubiegłym semestrze czasu na życie poza nauką nie miałem prawie w ogóle. Przeszedłem już najcięższy etap studiów. Jednakże kiedy pojawia się możliwość zaczęcia poważnej relacji, boję się. Boję się tego, że mogę być na studiach niewystarczający. Boję się, że popadłem w jakąś formę pracoholizmu. Nie wiem czy potrafię odpuścić sobie uczenie się, aby zadbać o swoje życie osobiste. I nie mam pojęcia co zrobić. Chcę rozwinąć swoje życie osobiste i nie chcę popaść w faktyczny pracoholizm później.

 

Pozdrawiam

Edytowano Luty 27, 2022 przez Prospero

[Oksymoron]

Według mnie, gdy już pojawi się w Twoim życiu ta ważna osoba powinieneś otwarcie z Nią o tym porozmawiać. Niech wie na czym stoi i czy jest gotowa poświęcić te kilka lat i "przemęczyć się" dopóki nie zdobędziesz tytułu doktora. 

Mam w swoim otoczeniu osobę z tytułem doktora nauk fizycznych. Dziewczyna odnajduje się w relacjach z innymi, z tego co zaobserwowałam ma i miała na nie czas, zarówno teraz, pracując, jak i podczas studiów doktoranckich. Więc da się

Wydaje mi się, że gdy już przebrniesz przez obronę prac za te 1,5 roku to będziesz miał więcej czasu dla siebie i dla swojego życia prywatnego. Może nie będzie to zatrważająca ilość godzin, ale na pewno uda się je przyjemnie spożytkować. 

Powodzenia!