Dzieciństwo

[Slawomiros]

Witam serdecznie 

Mam na imię Sławek,  mam 37 lat.

W przedszkolu gdy miałem 6 lat bardzo bałem się zabaw z innymi dziećmi. Miałem lęk i strach przez zabawami grupowym. Gdy np.  inni rówieśnicy się bawili,  grali,  śpiewali i tańczyli w koło  to ja uciekałem do jadalni i pod pozorem że jestem głodny jadłem i jadłem , nie mogłem jeść ale dalej jadłem byle żeby się nie bawić z innymi dziećmi.  Czułem się w przedszkolu zawsze bardzo samotny.Tak miałem  późnej przez całą szkołę podstawową,  zawodową i średnią wieczorową. 

Dodam że mam wysoki stopień neurotyzmu,  późno zacząłem mówić może w wieku 4 lub 5 lat o mam lekkie wady wymowy.   W dzieciństwie spędzałem bardzo długo samemu w łóżeczku dziecięcym gdyż rodzice musieli pracować na polu rolnym- tak moja mama powiedziała 

Nie wiem dlaczego taki jestem i skąd się to wzięło u mnie.

W wieku dorosłym mam lęk przed pracą i przed spotkaniami w grupie i grami zespołowymi.  Proszę o pomoc. 

 

 

[Slawomiros]

Bardzo proszę o odpowiedź jeśli ktoś może mi pomóc 

[Toja5]

Witaj Slawomiros. Zastanawiam się skąd u Ciebie wzięło się stwierdzenie wysokiego poziomu neurotyzmu? Czy to Twoje określenie na sytuację, czy diagnoza specjalisty? Myślę, że jeśli to pierwsze to warto udać się do specjalisty. Psycholog czy terapeuta pewnie nie będzie miał problemu z diagnozą. Może problem da się szybko rozwiązać a może przydałaby się terapia grupowa. Czy masz wsparcie bliskiej osoby? Tak czy inaczej musisz działać.

[Slawomiros]

Zrobiłem sobie test na osobowość i tam mi wyszło że jestem neurotykiem,  bardzo wrażliwy itd 

[turkuć_podjadek]

Czołem, Panie Sławku

Jednym z głównych powodów lękliwości na pewno może być pozostawanie bez opieki we wczesnym dzieciństwie. Małe dzieci nie mogą samodzielnie zaspokoić swoich potrzeb, takich jak jedzenie czy chociażby rozebranie/ubranie się jak jest za gorąco lub za zimno, ale przede wszystkim nie są w stanie obronić się przed ewentualnym zagrożeniem, a poczucie bezpieczeństwa to podstawa, dlatego potrzebują stałej opieki, najlepiej matki. Dziecko, które jeszcze nie zdążyło zapisać sobie w głowie informacji "gdzieś tu obok jest moja wszechmocna mamusia, mogę czuć się bezpiecznie, bo w razie czego zaraz się pojawi i mi pomoże" w przypadku pozostawienia zbyt długo samemu, może się czuć wręcz przerażone, porzucone na pastwę losu. Dla trochę starszego dziecka nie będzie to większym problemem, ale dla brzdąca może to być traumą, której skutki będą odczuwalne przez resztę życia (jeśli się tego nie wyleczy).

W Twoim przypadku najwyraźniej przełożyło się to na niskie poczucie własnej wartości. Być może gdzieś tam w głębi Ciebie ukształtowało się przeświadczenie w stylu "mama się mną nie opiekuje, nie kocha mnie, więc pewnie jestem beznadziejny, niewiele warty, lepiej będę się trzymał na uboczu. Jeśli nie będę nawiązywał nowych znajomości, to uchronię się przed ponownym doznawaniem bólu odrzucenia".

Wszystko da się naprostować do takiego stopnia, żeby lęki odpuściły i życie się fajnie ułożyło, ale to nie na forum. Potrzebny jest bezpośredni i raczej długotrwały kontakt ze specjalistą.