podsumowanie 40-latka

[Paweł82]

Dzień dobry, mam 39 lat. Uważam się za osobę zaradną życiowo i niezależną (praca, wykształcenie, mieszkanie, itp.) Jestem kawalerem, nie mam dzieci. Zarówno ja jak i wszyscy pozostali członkowie mojej rodziny są ludźmi raczej dobrze sytuowanymi. Te ostatnie dwadzieścia lat spędziłem na wielokrotnych, długotrwałych próbach ukończenia studiów. Cel został osiągnięty. Mam inż, niedługo będzie mgr. Być może śmiesznie to zabrzmi: ostatnie 20 lat mojego życia przebiegło w cieniu paskudnego rozwodu moich rodziców. Pozew o rozwód złożyła matka. Potem, dokładnie dwa lata temu, zmarła bardzo bliska mi osoba: mój Dziadek. Ostatnio dużo czasu spędzam samotnie, mam czas na wyciąganie wniosków/przemyślenia: 

1 Pierwsze 20 lat mojego życia było całkiem normalne. Dobrze wspominam swoje dzieciństwo. 

2 Druga połowa mojego życia to długi okres, w którym matka zaczęła negować i wymazywać wszystko, co miało miejsce wcześniej. Dostała rozwód cywilny, podział majątku przebiegł w sposób korzystny dla niej, na koniec dostała unieważnienie ślubu kościelnego po dwudziestu latach małżeństwa. Najgorsze  jest to, że powodem, dla którego rodzice się pobrali była nieplanowana ciąża. Efektem tej ciąży jestem ja. 

Dopiero niedawno dotarło do mnie, że prawie wszystkie moje dotychczasowe niepowodzenia w życiu i ogromne trudności w osiąganiu niektórych celów spowodowane były decyzjami matki.

1 Co mam zrobić jeżeli matka najchętniej wymazałaby moje istnienie tak jak wymazała inne rzeczy z dwudziestoletniego okresu swojego życia?

2 Styl życia mojej matki jest dla mnie bardzo bolesny:

podczas rozwodu w wyniku podziału majątku to ja zostałem bez dachu nad głową, musiałem wyprowadzić się z Wa-wy z powrotem do Lublina, 

po rozwodzie kościelnym zostałem bękartem, dzieckiem nieślubnym, 

nawet dzisiaj matka traktuje mnie tak jakbym był jej pierwszym mężem i straszy mnie prawem jak to robiła podczas swojego rozwodu, 

wszystkie wyjazdy do niej na święta są tak nieprzyjemne, że ciężko mi wysiedzieć na trzeźwo dwie godziny przy stole, 

jestem traktowany jak maskotka/zabawka/rozrywka, 

większość moich pomysłów na życie spotyka się z krytyką: "przypominasz ojca, robisz dokładnie to co on" (a to przecież zły człowiek był, dlatego się rozwiodłam), ...  

3 Czy jestem głupim dzieciuchem bo piszę o "mamusi"? 

4 Czy powinienem całkowicie zerwać z nią jakikolwiek kontakt? Już teraz mieszkamy w innych miastach. Czy powinienem odjechać jeszcze dalej? 

5 Czy powinienem znaleźć kogoś kto jej cokolwiek wytłumaczy?

6 Obecna sytuacja jest dla mnie bardzo niekomfortowa, nie zasłużyłem na takie życie jakie teraz mam, 

[Smutnyy]

Myślę, że nie ma sensu utrzymywać z matką kontaktu jeśli ona wyraźnie daje do zrozumienia, że ma Ciebie gdzieś. Przepraszam, że tak wprost i brutalnie, ale tak trzeba. Nie jesteś jej nic winien, nie musisz być jej za nic wdzięczny. Masz swoje życie i swoje sprawy i tego się trzymaj. Matka za Ciebie życia nie przeżyje, a być w toksycznych relacjach tylko dlatego, że to twoja matka nie ma sensu.

[Kolezanka.]

Sadze, ze nie.musicie zbyt czesto sie widziec. Zadzwon jedynie raz na jakis czas, zeby nie bylo ze jestes wyrodnym synem. A odwiedzaj jak najrzadziej sie da. 

Jesli.jest wierzaca, macie jakies kontakty z ksiedzem, moze popros ksiedza aby z nia porozmawial? Jak chodzi do.kosciola to.moze.poslucha kazania na ten temat, jesli.jakis odwazny ksiadz sie trafi ktory Cie zrozumie. 

I.nie, nie jestes glupim dzieciuchem. Rodziny sie nie wybiera. Ciesz sie ze z nia nie.musisz mieszkac;)