Witam

[WHO AM I]

Witam.

Mam 29lat. Chciałem napisać w konkretnym dziale na forum ale moje problemy dotyczą praktycznie wszystkich działów i musiałbym w każdym po trochu coś napisać. 

Pracuję za granicą w branży budowlanej lecz moje życie nie ma jakiekolwiek wartości. Z natury jestem introwertykiem. Mam niskie mniemanie o sobie, jestem niedowartościowany. Zupełnie nie jestem towarzyski ani inteligenty a wszelkie wypowiedzi przybierają formę filozofowania na temat życia. Uważam się za mało interesowną osobę, mało radosną bez poczucia humoru. Ogólnie jestem zestresowany i za bardzo wszystko analizuje, czesto zbytnio wszystkim się przejmuję, nie potrafię wyluzować. Często emocje są silniejsze ode mnie i mam wrażenie że zupełnie nie kontroluję własnego życia a to życie i ludzie kontrolują mnie. Nie wiem co lubię robić, co sprawia mi przyjemność. Jestem dzieckiem DDA. W początkach szklonictwa napotkałem się z dręczeniem mnie przez pewną osobę, wyśmiewaniem. Jestem nieśmiałą osobą do dziś, ciężko nawiązuje mi się nowe relacje. Nie mam przyjaciół ani znajomych. Od marca dopadła mnie cukrzyca typu1 i pomimo tego poznałem dziewczynę która o dziwo jest mną zainteresowana i postanowiła ze mną być, co jest dla mnie zupełnie niezrozumiałe bo która dziewczyna chciałby być z taką osobą jak ja tym bardziej że miałem problemy z narkotykami przez około 7 lat a mianowicie marihuana o czym jej powiedziałem ale to ją nie zraziło i nie zerwała ze mną. Ani ona ani ja nie jesteśmy najbrzydsi i nie wiem co ją skłania do bycia ze mną. Może chodzi o pieniądze bo dość dobrze zarabiam za granicą lecz ona chce mojego powrotu do Polski bo twierdzi że lepiej żyć razem lecz skromnie. 

 

 

[mm_44]

Chopie jesteś szczęściarzem.;-)

Jeżeli dziewczyna Mówi coś takiego. Stary zazdroszczę.

Mi żadna tak nie mówiła.

Dopiero żona zaczęła, jestem w małżeństwie lat 13 i jestem szczęśliwy teraz ale bywało różnie. To wzloty i upadki.

Kiedyś sobie powiedziałem że nie będę ludziom doradzał ale tu nie idzie ja przeżyłem trudne chwile przez lęk i depresje i tu znalazłem odpowiedzi na pytania które mnie dręczyły i dalej będę szukał.

We mnie rodzice zaszczepili poczucie niskie wartości. Wiem  o tym że chcieili jak najlepiej ale być może dla siebie a nie dla mnie.

Zresztą to było 25 lat temu.

Zrozumiałem to teraz wciągu ostatnich kilku tygodni i zaakceptowałem moją ułomność. Żona mi pomogła, która jest moja kotwicą. Ostoją spokoju w niespokojnych czasach.

Tu wydaje mi się jest wielu takich jak ty i nie różnisz się zbytnio,  Ja nie będę Tobie mówił co masz zrobić bo sam dobrze wiesz. Jesteś wartościowym człowiekiem, mądrym i inteligentnym, który zasługuje i zasłużył na miłość drugiej osoby, przecież to napisałeś.

Zaakceptuj to kim jesteś i gdzie jesteś mi pomogło ale to nie jest proste będzie trwało jeszcze długo, będzie bolało, czasami złamie a potem będzie prościej. Wierz mi będzie.

Jesteśmy tylko ludźmi i aż ludźmi.