Brak wiary we własne umiejętności

[anonim25]

Witam,

Jestem 25 letnią kobietą. Mam jednak syndrom DDA i byłam wychowywana w rodzinie, która borykała się z problemem alkoholizmu. Zarowno mój ojciec jak i moja matka pili. W domu były również inne problemy: bieda, przemoc, zdrady, agresja. Mimo, że jestem już dorosła, a problemy alkoholowe moich rodziców już nie wplywają na mnie tak bardzo jak kiedyś nadal czuje skutki ich picia. Całe życie byłam osobą skrytą i zamknietą. Całym życiem rządził strach, balam się ludzi, relacji, podejmowania ważnych decyzji. Unikałam konfrontacji w szkole, w kontaktach z rówieśnikami, w miejscach pracy. Pozwalałam się źle traktować innym. Jednak w domu, w stosunku do rodziny jestem zupełnie inna, jestem samolubna, kłótliwa i uparta (nie są to cechy z których jestem dumna). Jestem też zarówno w domu jak i poza nim nałogową kłamczuchą. Niemal zawsze, w każdej sytuacji jestem egoistką, martwie się o swój komfort, swoją reputacje itp. Chce aby każdy mnie lubił, dlatego dopasowuje się do środowiska, jestem dwulicowa itp. Z drugiej strony bardzo długo odrzucałam ludzi. Udawałam, że ich lubie, że chce im pomóc, jednak w rzeczywistości, w środku myślałam tylko o tym jak się wyplątać z nieszczerych obietnic. Bylam jednak bardzo samotna, marzyłam o grupce przyjaciół i chlopaku. Bardzo długo miałam depresje i chciałam umżeć, twierdząc że nie zasługuje na życie, gdyż je marnuje - nie korzystałam z życia, siedziałam w domu oglądając telewizor itp. Wyszłam jednak z tego i zaczęłam nad sobą pracować. Od kilku lat staram się, żeby moje relacje z ludzmi były szczere. 

Widzę jednak, ze wiele niezdrowych zwyczajów pozostało. Nadal w nowych środowiskach potrafie być dwulicowa, nie lubie siebie. Brak mi Jakiejkolwiek wiary we wsłasne umiejetności. Zaczynam jednak nową pracę i chcę najlepszą możliwą wersją samej siebie. Chce być pewna siebie. Chcę siebie polubić. Chce, żeby mężczyzna z którym jestem był ze mną szczęsliwy. Czasami zauważam, że jestem nadmiernie zazdrosna, choć często mówi i pokazuję że mnie kocha, potrafie być zazdrosna o każdą kobietę na którą spojrzy. Chce byc pewna siebie. Nie chce aby takie rzeczy mi przeszkadzały. 

Proszę o poradę,  co zrobić, żeby zaakceptować samą siebie, jak uwierzyć we własne możliwości, jak uwierzyć, że jestem czegoś warta? 

 

Dziękuję za wszelkie odpowiedzi

 

 

[psycholog Aleksandra Pastor]

Szanowna Pani,

Z Pani wypowiedzi wynika, że ma Pani świadomość swoich problemów i chce Pani zmienić siebie. To już bardzo dużo. Czasami samodzielna praca nad sobą nie wystarcza. Potrzebna jest nam osoba, która pomoże nam w procesie zachodzenia pozytywnych zmian w naszym życiu. Często jest to terapeuta, psycholog, psychoterapeuta. Osoba ta wskaże Pani mechanizmy obronne, które Pani nieświadomie stosuje, pokaże, co robić, żeby osiągnąć poprawę np. w relacjach damsko-męskich. Po drugie opisuje Pani faktycznie wiele cech syndromu DDA i to zrozumiałe z uwagi na to, co Pani przeszła. Niskie poczucie wartości, wiara we własne możliwości przyjdą z czasem i będą wynikały z Pani pracy nad sobą. A osoba, która będzie towarzyszyła Pani w tej drodze, będzie ją dla Pani oświetlała. Jest Pani młodą kobietą, zaczyna Pani nową pracę i warto właśnie teraz zacząć tą pracę nad sobą, ale właśnie pod czyimś kierunkiem. Proszę pamiętać, że to nie musi być pierwsza lepsza osoba, tylko taka, z którą w relacji terapeutycznej, będzie Pani czuła się bezpiecznie, której będzie Pani ufała. Trzymam za Panią kciuki. Ma Pani ogromny potencjał do osobistej zmiany, bo Pani już teraz sama widzi, że potrzebuje pozytywnej zmiany w zachowaniu. A zaręczam Pani, że nie każdy potrafi to zrobić. Trzymam kciuki,

Aleksandra Pastor - psycholog Ocal siebie