Pomoc dla Ojca!

[ewunia]

Witam,
Moj ojciec na nadwage, jest diabetykiem z zaburzeniami neurlogicznymi. Przebywa obecnie w szpitalu, na odziale neurologicznym, przez czeste upadki. W poniedzialek ma byc zwolniony do domu.  Problem jest w tym ze on odmawia wszelkiej formy ruchu: wtania do ubikacji,  chodzenia a nawet przewrocenia sie samemu z jedengo boku na drugi. Lekarze twierdza ze nie jest to spowodowane zaburzeniami neurologicznymi tylko kwestia checi pacjeta. Ojciec twierdzi ze nie ma sily na nic. Jak matka przychodzi w odwiedziny to ojciec zaczyna bredzic bez sensu jakby byl niepoczytalny ale z lekarzami rozmawia bez najmniejszgo problemu. Ojciec brzmi jakby poddal sie na zyciu, co jest wyraznie problemem psychologicznym. Matka jest zalamana, pracuje na zmiany jako pielegniarka i nie jest w stanie zajmowac sie ojcem 24/7. Ja jestm za granica i nie mam fizycznej mozliwosci opieki nad ojcem. Myslimy o umieszczeniu ojca w domu opieki spolecznej albo w osrodku psychatrycznym.  Jak zmusic ojca do badan psychologicznych bez wychodzenia z domu. Czy jest szansa na przymusowe leczemie albo na orzeczenie ubezwladnienia? Prosze poradzic gdzie zaczac i jaka jest procedura?

[YrekD]

Witaj,

Jako psycholog i do tego od prawie dekady pracujący "w neurologii" myślę, że mogę Ci dwa słowa powiedzieć.

Przede wszystkim sądzę, że umieszczanie członka rodziny w DPSie czy tego typu miejscu powinno być ostatecznością. Wiem, że rzeczywistość opiekli nad bliskim członkiem rodziny, a do tego odmawiającym współpracy jest skrajnie dużym wyzwaniem dla otoczenia ale uważam, że próba rozwiązania tego poprzez odizolowanie ojca od rodziny i zamknięcie w sztucznym dla niego miejscu raczej na ten moment nie jest najlepszym wyjściem. Inaczej - gdyby tak miało się stać, to sądzę, że Wasz kontakt - teraz i tak trudny - stałby się pewnie niemożliwy, być może z powodu poczucia krzywdy ojca w stosunku do Was, zapewne traktującego to nowe miejsce jako dowód na to, że chcieliście się go z domu pozbyć.

Z mężczyznami w ciężkiej chorobie z reguły jest tak, jak z małymi chłopcami - wszystko albo nic. Optyka widzenia siebie męskim  okiem zakłada, że życie ma wartość tylko wtedy, kiedy wiąże się ze 100% sprawnością i zdrowiem. Kiedy to wszystko z powodu nagłej choroby się wali, wtedy bardzo często nagle ktoś bliski staje się nie do poznania, często też popada w apatię, skrajne przygnębienie czy bywa agresywny wobec najbliższych. Najtrudniejsze są zawsze pierwsze chwile "oswojenia się" ojca z ta nową i tez trudna dla niego sytuacją, zapewne jest teraz sam w szoku i nie wierzy, że to się faktycznie dzieje. Przez to te jego zachowania tez bywają dziwaczne. 

Proponowałbym - o ile to jeszcze możliwe - zasięgnąć porady lekarza z Oddziału w przedmiocie konsultacji psychologicznej jeśli ojciec tam jeszcze jest i zechciałby skorzystać. Warto przynajmniej spróbować.

Jeśli jednak jest już w domu, to proponuję zacząć rozmowę z nim na ten temat, tzn. stwierdzając fakty, które się widzi i odwołując się do uczuć, które temu towarzyszą, np. smutku, przerażeniu ale tez i chęci pomocy. To nie ma być przyczynek do kłótni i wyrzucania mu jaki to jest "niesforny" ale ma być dla niego informacja, że bliscy widzą, że coś jest nie tak, że się o niego martwią i że chcą mu w jakiś sposób pomóc, że może na Was liczyć. Trzeba się liczyć z tym, że ta pierwsza rozmowa może być monologiem, i że nie będzie chciał w niej brać udziału ale warto próbować kilka razy i się nie zniechęcać.

W zależności od efektów tegoż można myśleć dopiero o tym, co dalej robić.

Pozdrawiam,